Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1934, Síða 85

83
kini hans, þótt eldri væru, máttu löngum láta hlut
sinn fyrir honum. Vildi hann jafnan ráða leikum
þeirra öllum og heimtaði venjulega mestan og beztan
skerf matar og hverskyns góðgætis, sem í boði var.
Duldist þeim karli og kerlingu það ekki til lengdar,
að'fóstursonur þeirra mundi vera af tröllaættum. En
ekki höfðu þau að heldur skaplyndi til að hrekja hann
frá sér og fundu þó sárt til þess, hvað hin börnin
máttu þola vegna harðleikni hans og frekju. Fór þeim
þó ekki að verða um sel er hann lék þann leik, að
brjóta nýju hrífurnar systranna og urðaði einhver-
staðar úti á víðavangi nýja skó, sem bræðurnir eign-
uðust, svo að þeir neyddust til að nota gömlu skógarm-
ana sína eftir sem áður.
Svo var það einn sumarmorgun, þegar sólin var í
þann veginn að koma upp og allt var svo heillandi og
fagurt. Og börnin í kotinu voru öll úti á túni og fögn-
uðu nú sólaruppkomunni, líkt og börnum er eiginlegt.
En þá kom nú tröllbarninu hrekkur í hug. Hann lokk-
aði börnin öll inn í hesthúskofa og lokaði á eftir sér.
Lá svo á hurðinni og sagði að þau þyrftu ekkert sól-
skin. Sjálfur gægðist hann út um gat, sem á hurðinni
var — og fékk geisla morgunsólarinnar beint í aug-
un. Brá þá svo við, að óstjórnleg hræðsla greip hann,
þreif hann opnar dyrnar, þaut út, og áður en hin
börnin fengu áttað sig eða aðhafst nokkuð, álpaðist
hann fram af hengifluginu ofan í árgljúfrið við tún-
fótinn og týndist þar.
Á þessa leið er sagan, og eins og fleiri gamlar sög-
ur, þá hefur hún nokkur sannleikskorn að geyma, og
ég veit, að þú finnur þau, því að þú ert svo skilnings-
góð og glöggskyggn.
En nú er líka sólin að koma upp og geislavendirnir
teygjast hátt til himins, líkt og hendur prests, sem
6+