Heimilisritið - 01.08.1943, Qupperneq 50

Stúlkan í borginni
EIMSKIPIÐ var nýlega lagzt
upp að uppfyllingunni. Það
var seint um kvöld og nístandi
norðanvindur. Bílarnir, sem höfðu
þyrpst að landgöngubrúnni voru
flestir horfnir á braut. Ég stóð
ennþá um borð, náföl af kulda
og ljósir lokkarnir flöksuðust fyr-
ir köldum andblænum.
Ég var hrædd við sjálfa mig,
Það var einhver beigur í mér.
Ég þorði varla að líta oftar á
bryggjuna.
Frá því að skipið sigldi me/5
fullum ljósum inn í höfnina, hafði
ég starað á mannþyrpinguna á
bryggjunni og búist við að sjá
hann. Vonbrigðin voru mér um
megn. i
Ég er búin að vera tvo mán-
uði í þessari stóru og skuggalegu
borg.
Ég hef alltaf vonað að næsta
andlitið, sem ég sæi, yrði and-
litið hahs.
En ég er að missa kjarkinn.
Litla herbergið mitt í gamla
leiguhúsinu, er sv8 kalt og dimmt
Stundum heyrist mér vera rjál-
að við húninn. Mér heyrist vera
barið laust á dyrnar, og hrekk
upp af fasta svefni, við það, að
mér finnst liann vera kominn.
UM daginn var ég á gangi um
aðalgötuna i þessari hrylli-
legu borg, Ég var að hugsa um
hann, þegar ég kom á krossgötu.
Ég var að stíga út á götuna,
þegar þrifið var í öxl mér.
Ég varð ósjálfrátt gröm og
leit við. Ég leit í festulegt and-
lit ungs, dökkhærðs karlmanns.
— ö — að ég hefði aldrei litið
við .......
Hann brosti til mín og sagði:
„Heyrið þér fröken! Þér verðið
að líta fram fyrir yður, þegar
þér farið yfir götu“.
Ég varð hvumsa og leit bjána-
lega framan í hann. Hvað skyldi
hann hafa hugsað? Ég sá sem í
þoku bíla, stóra og smáa, þjóta
í þéttri röð eftir götunni, sem
ég hafði ætlað að ganga yfir.
,,Ég er yður ákaflega þakklát!“
stundi ég.
Ég bar hann ósjálfrátt saman
við hann — sem ég hafði haldið
að elskaði mig.
„Hvert eruð þér að fara, frök-
en?“ spurði hann kankvíslega.
Ég vissi ekki hverju svara
skyldi. Loks stamaði ég:
„Ég veit það ekki“.
Hann tók þétt, en þó milt, um
handlegg mér og sagði:
„Er þá ekki bezt að ég fylgi
yður yfir götuna, að minnsta-
kosti?“
Ég leit framan 1 hann og sá
glettnislegt augnatillit hans.
— Svo gafst ég upp ..........
48
HEIMILISRITIÐ