Heimilisritið - 01.12.1945, Blaðsíða 18

kvist við þessar. Hann ætlaði að
biðia Veru um að gefa sér höfuð-
verkiaskammta. ... Veru! Hvað
var hann að hugsa! Vera var dá-
in! Hún var dáin — þau voru
bæði dáin — litli ófæddi sonurinn
hans og konan hans. ... Elsku
litla Vera, svo veikbyggð og við-
kvæm. ... Hún hefði aldrei átt að
reyna að fæða barn. Hún hlaut að
hafa vitað að hún tefldi á tvær
hættur, en samt hafði hún verið
glaðlynd og bjartsýn og talið það
sjálfsagt, af því að innst inni vissi
hún, hvað hann þráði mest, að
eignast son.
Þegar hann hafði farið af fæð-
ingarspítalanum hafði hann ó-
sjálfrátt gengið áleiðis til járn-
brautarsporanna, það þóttist hann
muna, þó að hugur hans væri
sjúkur og sár. Hann reyndi að telja
sér trú um. að þetta væri allt ó-
raunveruleiki; þetta væri ógeðs-
leg martröð, sem hann hlaut að
vakna upp af von bráðar. En hann
vissi, að þetta var *raunveruleiki
og að umhverfis hann væri ekk-
ert annað en hörmungar og harm-
ar. Hann hafði ekkert til að lifa
fyrir lengur — bezt að binda enda
á þetta allt strax. Og þegar járn-
brautarlestin kom brunandi kast-
aði hann sér fyrir hana.
★
Hann opnaði augun.
Hann lá á einhverskonar borði.
Hann fann sterkan þef, sem hann
16
kannaðist við. f augu hans skein
ákaflega mikil birta, undarlega
sterk, því að 'í augum hans fannst
honum allt svo óvenju skýrt og
stórt. En það, sem honum fannst
kynlcgast var, að hann skynjaði
enga !iti. Hvað var að augunum
í Iionum? Allir hlutir umhverfis
hann voru annaðhvort hvítir eða
svartir. Hann var í einhverjum
heimi illra drauma, þar sem allt
var svart og hvítt.
Aldrei hafði ilmskyn hans verið
jafn næmt. Og einnig virtist heyrn
hans eitthvað óeðlileg, líkari
heyrn villidýrs. Hann heyrði
hvert minnsta hljóð eins og hann
hefði heyrn villidýrs. Villidýrs!
Óskiljanlegur ótti gagntók hann
og hann átti örðugt með að ná
andanum. Hægt og hægt renndi
hann augunum til að athuga hend-
ur sínar. Hann rak upp örvænting-
argól. Það voru engar hendur á
honum. Hann sá ekki hendur sín-
ar, eins og hann hafði haldið, held-
ur hundsloppur.
„Rólegur, rólegur', sagði ein-
hver, þegar hann féll aftur á bak
svimasleginn af skelfingu. Hann
sá, eins og í þoku, andlit á manni,
mikið stækkað og afskræmt. Það
beygði sig yfir hann.
„Hvað hefur komið fyrir mig?“
æpti Taylor veikri rödd. „Segið
mér, er mig að dreyma! Eða er ég
orðinn vitskertur? Hvernig er ég
orðinn? Ég er ekki lengur mann-
HEIMILISRITIÐ