Heimilisritið - 01.12.1945, Blaðsíða 46

yrði tuttugu og eins árs gömul,
myndi hún tilkynna, að hún ætl-
aði sér ekki að fara úr klaustrinu
framar.
Klausturstýran bauð henni að
taka próf, áður en hinn venjulegi
reynslutími sem nunna væri á
enda, en Kamilla hafnaði því.
Þá var henni leyft að ganga
með hvíta höfuðslæðu, hún fékk
nafnið systir Kamilla, og þar sem
hún var músíkölsk var henni falið
að hafa umsjón með músíktímun-
um.
Hún var hlýleg, blíðlynd og um-
burðarlynd, og því varð hún ekki
óþolinmóð, þegar spilað var falskt
eða með röngum hrynjandi. Hún
sagði bara:
„Þetta er ekki réttur taktur".
Eða hún sagði:
„Þetta er ekki rétt tónhæð".
Og hún einblíndi óaflátanlega út
um gluggann út í garðinn.
LOKS BAÐ systir Kamilla
klausturstýruna um að mega
ganga undir próf og síðan fá að
vinna eið sinn og verða nunna.
„Barnið mitt“, sagði klaustur-
stýran. „Ég hef aldrei getað kom-
izt að raun um hvernig yður hefur
yfirleitt verið innanbrjósts. Þér
búið yfir leyndarmáli og ég vil
ekki fara þess á leit við yður, að
þér segið mér það, en mig langar
til að vita, hvers vegna þér hafið
hingað til ekki viljað verða nunna,
og hvers vegna þér óskið þess
núna“.
Og Kamilla skýrði henni frá á-
stæðunni:
„Fyrir nokkrum árum, þegar ég
fór úr skólanum, mætti ég mjög
fríðum pilti. Hann var í bláum
fötum, með svart hálsbindi og
skyggnishúfu. Hann bauð mér
góðan daginn, en ég lét sem ég sæi
hann ekki. Hann sló mér gull-
hamra, og þeim svaraði ég með því
að kalla hann klaufalegan smjaðr-
ara. Þá fór hann að hlæja, eins og
skólastrákur, og allt í einu fékk
ég traust á honum.
Upp frá þeim degi kom hann
næstum daglega og beið eftir mér
fyrir utan skólaportið.
Á hverjum þriðjudegi fórum við
út í Boulogneskóginn og leigðum
okkur smábát. Marcel réri, ég
stýrði, og svo skreið báturinn með
okkur eftir spegilsléttum vatns-
fletinum“.
Hér þagnaði systir Kamilla og
virti fyrir sér Tamarisktrén, sem
voru böðuð í sólskininu. Klaustur-
stýran fylgdi augnaráði hennar, en
þar sem sjón hennar var farin að
bila, sá hún blómguð trén ekki
nema eins og í gegnum þoku.
„Það var dag nokkurn í júlí“,
hélt systir Kamilla áfram. „Skóg-
urinn var fegurri en nokkru sinni.
Vagn eftir vagn ók fram hjá okk-
ur, og í þeim sat fólk, sem var í
faðm .... “
44
HEIMILISRITIÐ