Heimilisritið - 01.12.1945, Blaðsíða 19

lega vaxin vera! Líkami minn er
orðinn eins og ég sé hundur!“
Andlit mannsins fjarlægðist.
Þetta hlýtur að vera skelfilegur
draumur, hugsaði Taylor í angist
sinni. Annað hvort það eða þá að
hanh var þegar kominn í hreins-
unareldinn. Já, hann hlaut að vera
dauður. Og þá var hann kominn
til vítis. Einhvernveginn varð
þessi fullvissa honum til huggun-
ar. Hvað myndi nú gerast? Hann
foeið í barnalegri eftirvæntingu
eins og barn.
„Er líðanin betri núna?“ sagði
andlitið og kom nú aftur í ljós.
Djöfullinn var þá eftir allt sam-
an hvorki með horn eða hófa!
Hann var ekkert annað en andlit,
stórt og afskræmt andlit, sem gat
talað.
„Hlustaðu nú vel á“, sagði rödd-
in. „Þú ert á spítala. Þú lentir í
slysi, skilurðu? Stuttu eftir að þú
varst fluttur á sjúkrahúsið var
augljóst, að þú myndir ekki eiga
langt eftir ólifað. Þá ákváðum við
að nota heila þinn til að gera til-
raun með hann, sem gat — og
verður — óborganleg fyrir vísind-
in. Heili þinn er nú í heilabúi
hundslíkama".
Heilabúi hunds — hunds!
Taylor átti lengi bágt með að átta
sig á þýðingu þessara orða. Augu
hans opnuðust og störðu út í loft-
ið, galopin af hryllingi. Einkenni-
lega strauma lagði um líkama
hans, sem ollu því, að hárið á baki
hans reis upp, það skein í tenn-
urnar af angist og ótta, eyrun
lögðust aftur.
„Djöflarnir ykkar!“ æpti hann
og barðist um til að reyna að rísa
upp. „Mannskepnur! Hvernig gát-
uð þið gert þetta við mig? Af
hverju lofuðuð þið mér ekki held-
ur að deyja? Hvaða rétt hafið þið
til að leika ykkur með lif annarra?
Hvers vegna — vegna hvers unnuð
þið svona ómannúðlegt verk? Ég
vildi ekki lifa“.
„Jæja, jæja“, sagði Stilman
sefandi. „En þú hlýtur að geta
skilið, hvað það var þýðingarmik-
ið fyrir okkur, vegna tilraunarinn-
ar, að fá heila þinn áður en hann
þornaði og varð líflaus og verð-
laus hlutur. Þar sem þú varst,
gaztu ekki orðið annað en lík,
dauð kjöt- og beinaflyksa, alger-
lega verðmætalaus, sem engin leið
var til að heilbrigða. Heilinn var
það eina, sem hægt var að nota af
líkamanum. Þetta var mesta tæki-
færi sem hægt er að fá á heilli
mannsævi!“
„Þú ert brjálaður!“ urraði
Taylor og bjóst til að stökkva upp
og bíta hann á barkann. „Þú hlýt-
ur að vera það, úr því þú getur
talað svona kæruleysislega um að
breyta manneskjum í ófreskjur!
Sál mín kvelst og þú talar um
tækifæri og tilraunir! Ég verð að
líða þjáningar fordæmdra og þú
HEIMILISRITIÐ
17