Heimilisritið - 01.12.1945, Qupperneq 23

Ef hann aðeins gæti, — lionum
datt allt í einu ráð í hug. Hann
leit á rautt og drykkjuþrútið and-
lit mannsins, Já, það var eina ráð-
ið að koma Stilman til þess að
halda áfram að drekka og svo, þeg-
ar hann var orðinn útúrdrukkinn,
þá gæti hann —
„Mér þykir leitt, að ég skyldi
ekki geta skálað við þig áðan“,
sagði hann. „En þú hlýtur að
skilja, að mér var það ómögulegt“.
„Látum það gott heita“, svar-
aði Stilman glottandi og fyllti
glas sitt á ný. „Það var hugsun-
arleysi af mér að bjóða þér það.
Er þér farið að líða betur? Ég
þykist skilja að þú sért farinn að
hugsa skynsamlega um þetta. Þú
hlýtur að sjá, að það er betra að
vera lifandi bjáni. Og hugsaðu þér
bara, hvað þú verður frægur, mað-
ur minn. Miklir skurðlæknar
munu koma alls staðar að úr heim-
inum og rannsaka þig; — já,
vel á minnst —“ sagði hann,
beygði sig yfir Taylor og fór hönd-
um um höfuðkúpu hans. „Hvernig
hefur þetta verkað á þig hingað
til?“
Taylor gnísti tönnum en svar-
aði engu. Hann hataði þessar
köldu, röku og rannsakandi hend-
ur. Hárið reis á hrygg hans af
niðurbældu hatri. Ef .Stilman
fengi að fara sínu fram myndi
verða káfað á honum þannig alla
hans ævi. Forvitin augu myndu
ávallt glápa á hann; og hann
myndi vekja hjá áhorfendum hin-
ar sundurleitustu tilfinningar —
meðaumkvun, andstyggð!
„0-jæja“, sagði Stilman og
yppti öxlum. „Ef þú villt ekki
leysa frá skjóðunni strax, þá ger-
irðu það bara seinna. Vilji þinn
hefur ekki svo mikið að segja í
því efni“. Stilman glotti illgirnis-
lega og hellti enn í glasið.
Taylor sagði ekki neitt, en augu
hans sýndu ljóslega hatur það, er
hann bar í brjósti.
Þetta virtist engan enda ætla að
taka. — En hvernig sem Stilman
fór að, gat hann ekki losnað við
hin hatursfullu augu er athuguðu
hverja minnstu hreyfingu hans úr
horninu á stofunni. Að lokum
slagaði hann inn í svefnherbergi
sitt, með Whiskyflöskuná tóma
undir hendinni.
Taylor beið. Og loks heyrðist
merkið, sem hann beið eftir: háar,
urgandi hrotur úr svefnherberg-
inu. Hann stóð upp af kodda sín-
um og læddist inn. Stilman lá al-
klæddur á bakinu í rúmi sínu;
varaþunnur og grimmdarlegur
munnur hans var galopinn.
Taylor hélt niðri í sér andanum
og læddist til hans. Hann klóraði
sig upp í rúmið af veikum mætti.
En tryllingslegur gleðiofsi greip
hann er hann horfði á rautt og
þrútið andlit kvalara síns.......
ENDIR
HEIMILISRITIÐ
21