Heimilisritið - 01.12.1945, Síða 40

ar ég hitti Demaree Bess og
Walter Kerr þar í biðstofunni.
Þeir höfðu orðið eftir í París,
þegar flestir félagar þeirra
hurfu á brott. Þeir komu upp
í herbergi mitt og við spjöll-
uðum saman. Walter virtist
taugaveiklaðri en áður, en al-
veg eins viðfeldinn. Demaree
virtist vera tilfinningalaus eins
og hann er vanur. Þau Dorothy
og hann höfðu dvalið í Elysées
Park Hotel við Rond-Point.
Daginn áður en borgin gafst
upp, kom gistihússeigandinn til
þeirra með írafári og bað þau
að flýja. Hann ætlaði að
minnsta kosti að forða sér og
loka gistihúsinu. En þeim tókst
að lokká hann til að fela þeim
gistihúsið! — Ég spurði eftir
vinum mínum. Flestir þeirra
voru famir frá París.
Demaree segir, að tryllingur-
inn í Parísarbúum hafi verið
skelfilegur. Allir gengu af göfl-
unum. Ríkisstjómin réð ekki
við neitt. Fólkinu var sagt að
forða sér, og að minnsta kosti
tvær milljónir af fimm, sem í
borginni búa, flúðu, flúðu alls-
lausar, tóku blátt áfram til fót-
anna eitthvað suður á við. Par-
ísarbúar virðast hreint og beint
hafa trúað því, að Þjóðverjar
rændu konunum og dræpu karl-
mennina. Þeir höfðu hevrt
tröllasögur um aðfarir Þjóð-
verja í borgum, sem þeir her-
tóku. Þeir, sem eftir urðu,
undrast því stórlega, hve her-
mennimir haga sér sómasam-
lega — enn sem komið er.
Parísarbúar em beiskir í garð
ríkisstjómarinnar. Öllum ber
saman um, að henni hafi ger-
samlega fallizt hendur síðustu
dagana. Henni láðizt jafnvel að
tilkynna fólkinu, að borgin yrði
ekki varin, fyrr en um seinan.
Franska lögreglan og fjórar
stjórnardeildir störfuðu áfram.
Það var kátleg sjón að sjá
frönsku lögregluþjónana vopn-
lausa stjóma umferðinni, ein-
göngu hervögnum og hervélum,
eða halda vörð á götunum. Það
leggst í mig að það, sem við sjá-
um hér í París, sé fullkomið
hrun franska þjóðfélagsins,
uppgjöf hersins, uppgjöf stjórn-
arinnar, og siðferðileg uppgjöf
þjóðarinnar.
París, 18. júní 1940.
Pétain hershöfðingi hefur
beðið um vopnahlé. Parísarbú-
ar, sem þegar em ringlaðir af
hraða atburðanna, geta varla
trúað þessu. Okkur er eins far-
ið. Það er ljóst, að franski her-
inn hefur gefizt upp, en við
væntum þeSs flestir, að hann
legði niður vopn og stjómin
mundi flytja sig til Afríku eins
og Reynaud raupaði af að hún
38
HEIMILISRITIÐ