Læknablaðið - 01.12.1922, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
183
til ,hans kasta, er um sóttvarmr er að ræða ;■ mun alloftast öll framkvæmd
og á b y r g ð snerta og falla á héraðslækna. Menn halda því ef til viil
fram, að liann sje nauösynlegur, vegna sóttvarna í Reykjavík. En fyrir
því virðist engin ástæða. þar sem skipaður er sérstakur bæjarlæknir þar.
— óþarft emljætti, sem hefir sýnt sig að stofnað var sem pólitískur bit-
lingur. Sýnist héraðslæknirinn i Reykjavík hafa lítið annað eftir en tit-
ilinn, auk einhverrar kenslu við háskólann, — gæti hann víst annast ]?etta
starf landlæknis, — landlæknir kendi áður töluvert samhliða embætti sínu.
Að öllu þessu athuguðu tel jeg langheppilegast að afnema embættið,
því þess er engin þörf. Kostnaður við skrifstörf landlæknis er líka hreint
og beint hlægilegur, — getur hann ekki komist yfir það einn, eða hvað
á hann að starfa annað en að vera ,,toppfigúra i kranzakökunni" ? Þing
og þjóð heimta fækkun embætta, finst mér hér sé hægt að stíga spor
i áttina.
En vilji menn nú halda i embættið, þá virðist aðalatriðið vera, að korna
iram með tillögur um á hvern hátt það skuli veita.
Eg sé enga ástæðu til. að liaga veitingu landlæknisembættisins öðru-
vísi en veitingu annar læknisembætta. Þess veröur eingöngu aö krefjast,
að tala embættisára ráði veitingunni. Þess ber líka að gæta, að málið
horfir öðru vísi við nú en áður, meðan landlæknir hafði kenslu lækna-
nema á hendi; þá þurfti hann að hafa meiri þekkingu, en eins og nú er,
getur næstum hver héraðslæknir tekið að sér stöðuna. Að háskólakenn-
arar og héraðslæknar hafi tillögurétt, gæti komið til mála, en það er ekki
einhlítt. Það hefir oft sýnt sig.
H. Stefánsson.
Landlæknisembættið.
í októberblaðið skrifaði eg nokkrar línur um kosningu landlæknis, þeg-
ar það embætti losnaði næst, og benti á þrjár leiðir:
0 Landlæknir kosinn af öllum læknum landsins,
2) Landlæknir kosinn af héraðslæknum einum,
3) Landlæknir kosinn af prófessorum læknadeildar háskólans og stjórn
Læknafélags íslands.
fvg taldi hina síðastnefndu leið heppilegasta og áleit, að með þessu fyrir-
komulagi, væri fengin trygging fyrir þvi, að hæfur maður yrði fyrir val-
mu. Eg bvgði þetta álit mitt á því, að í prófessorsembættin mundu ávalt
veljast áfburðamenn, og meiri hluti stjórnar Læknafélags íslands ávalt
skipuð tveimur alkunnum læknum úr Reykjavík.
Eg held fast við, að þetta sé heppilegasta leiðin. sem farin verður.
Síðan hafa tveir collegar látiö i ljósi álit sitt um málið, þeir Stefán
Jónsson docent og Ól. Finsen héraðslæknir. Stefán er á mínu máli, en
()k Finsen vill láta alla starfandi lækna kjósa manninn, og byggir það á
því, að allir starfandi Jæknar og sérstaklega héraðslæknar hafi svo mikið
saman við landlækni að sælda, að þeir ]æss vegna eigi sjálfir að fá að
velja hann,