Læknablaðið - 15.11.1943, Síða 16

74
LÆKNABLAÐIÐ
irtekt á þessu i dreifibréfi til
starfsbræöra minna hér í Reykja-
vík, og loks Vilmundur jónsson
í bréfi til L. R. fyrir 2—3 árum,
þar sem hann fór fram á, aö fé’.agið
setti reglur um oröalag algengustu
vottoröa. Viröist mér þetta þrennt
benda til þess, aö misfellur eigi
sér staö hjá okkur í þessu efni.
Væri æskilegt að meiri áherzla
væri lögð á fræöslu í þessu atriöi
í læknadeild Háskólans. Telja má
og Iíklegt, aö kennsla í vottorða-
gjöfum og útlistun lærifeðranna
þar á gildi vottoröa myndi reyn-
ast bezt til þess aö laga þá ágalla.
sem um er talað. Ekki hefi ég trú
á því, aö prentuð eyöublöð eöa
formálabók bæti vottorð lækna;
hitt væri mér nær að halda, og slikt
yki á hugsunarleti hjá þeim og
yrði, í viöbót við sjúkrasamlags-
arg og sínxigarg, enn meir til þess
að breyta lækningastofunum í
skrifstofur. Auk þess ætti þaö að
vera vorkunnarlaust hverjum
lækni, að semja sjálíur vottorö
sín, umsagnir og tillögur. Megin-
atriÖið, sem hver læknir verður
alltaf að hafa hugfasþ er að S'gja
aldrei eða rita meira en staðið verð-
ur við.
Yfirmaðnr læknastéttarinnar á
Islandi, Vilmundur Jónsson land-
læknir, er af mörgum talinn áhrifa-
maður á gangheilbrigöis-oglækna-
mála ,,á hinum hæstu stööimi" hér
á landi og sýnist það eölilegt. Ei
hann aö sjálfsögöu ráðunautur rík-
isstjórnarinnar í þeim málum og
hlýtur hún því mjög aö taka til
greina tillögur lians.
Ekki veröur það sagt um hann,
að hann sé fyrirferðarmikill i t'é
lagsskap lækna, enda ekki í félög-
um okkar svo vitað sé. \’ita al-
mennir læknar því harla litið um
hvað honum og ríkisstjórninni fer
á milli. Samvinna á milli land-
læknisembættisins og félagsskaj)ar
Iækna, í tið núverandi landlæknis,
hefir þess vegna verið næsfa Iítil
og aðeins ,,embættisleiðina“. Skal
hér ekki um það dæmt. hvort slíkt
fyrirkomulag sé heppilegt, og vís-
ast mun núverandi landlæknir á-
líta sig geta verið án félagsskapar
okkar. Hitt virðist ekki fjarlæg
hugs-un, að návist yfirmanns stétt-
arinnar á samkomum hennar kynni
að geta verkað eitthvað til u
örvunar á starfsemi meðlima henn-
ar, eitthvaö svolítiö meir en bein-
hörö boðleiöin. A. m. k. mætti sýn-
ast svo, ef litið er til annarra stétta.
t. d. prestastéttarinnar. En vonandi
er þaö misskilningur, að læknum
sé hvatningar þörf, og sé það svo.
er „allt í lagi“ og getum við al-
mennir læknar þá haldið áfram að
lita á Vilmund Jónsson sem nokk-
urskonar skrifstofustjóra í Stjórn-
aráðinu, (með eigin skrifstofu).
Xúverandi landlæknir hefir ver-
ið allmikilvirkur i starfi sínu um
skýrslugerð og lagasetningar. Er
þar margt vel unnið.
1 síðustu Heilbrigðisskýrslum.
fyrir árið 1940, bregður svo við.
að landlæknir birtir tvö embættis-
l.r'éf sín, sem hann hefir sent dóms-
málaráöuneytinu. Fjalla þau um
„ástandsmálin" svonefndu. Minnist
ég þess ekki, að hafa fyr séð birt
í skýrslunum slík bréf landlæknis
til ráðuneytisins og mætti því svo
vc-ra, að hér sé hafin útgáfa því-
likra bréfa embættisins. Gæti það
orðið til fróöleiks og bætt ritið.
Hvað sem því líður, þá eru þessi
tvö bréf þegar oröin opinber. Það
eru nokkur atriöi í brét'um þessum,
sem ég finn mér skvlt að gera at-
hugasemdir við og önnur. sem ég
leyfi mér að mótmæla.
Ég tek þá fyrst til við fyrra
bréfið, dags. 11. júli 1941. Bið ég
þ‘á, sem lesa þessa grein, að gera