Læknablaðið - 30.12.1943, Qupperneq 34

124
LÆKNA B LAÐIÐ
staöreynd og „leggja til grund-
vallar“ skrifum mínum, og færir
þaö til, að lögregluliö Reykjavík-
ur sé ekki „skipað vísindamönn-
um“. í hinu oröinu heimskar hann
mig fyrir aö vita ekki án alls
vitnisburðar, aö slíkt hafi viö-
gengizt hér um langan aldur. Hitt
er mér ekki miður ljóst en honum,
hvert rannsóknarefni þaö er.
hverjar konur vor á meöal dæmast
til að falla í þessa eymd, og víst
ætti mér að vera það ólikt einlæg-
ara áhugamál. Ég er sem sé meira
cn tregur til að tileinka mér ó-
meltar fyrir hönd vorrar þjóðar
hinar hæpnu kenningar, sem Á.
P. viröist gína viö snöggsoönum,
aö hæfilegur saurlifnaöur sé svo
fjarri því aö vera vandræðamál.
aö hann „stuðli blátt áfram aö
bættu almennu siöferði.“ Hversu
svo sem þessum málum kann aö
vera farið meö milljóna- og tug-
milljónaþjóðum, bæöi aö því er
varðar orsakir þessa lifnaðar, á-
hrif hans á þjóðlífið og hvernig
viö honum hæfi og henti að bregð-
ast — þá er það æði páfagauks-
legt að heimfæra slíkt skilyrðis-
laust upp á vort fámenni. Þótt
aklrei nema það siðleysi kynni aö
vera ill ráöaleysisnauðsyn stór-
þjóðum að umbera aö vissu marki
atvinnusaurlifnað, mætti það vel
vera fullkominn óþarfi og ófyrir-
gefanleg þjóðarforsmán hér. Eða
sæmir oss aö láta dafna hér hvíta
þrælasölu, eiturlyfjaverzlun, barna-
rán, bófafélagsskap og önnur skril-
menningarfyrirbrigði fyrir það,
að slíkt fargan hefir jafnan góöan
viögang í Bandaríkjunum ? Má
menning vor eingöngu biða halla.
en ekki njóta neins ávinnings af
fámenni voru?
Ég hef eflaust á undan Á. P.
boðið lösreglunni í Reykjavík að
fá sérfróða menn til að rannsaka
lífsferil kvenna þeirra, er hún
telur vændiskonur aö atvinnu.
Þetta boð mitt hefur ekki enn ver-
ið þegið, og undrar mig þá ekki.
aö fálega væri tekið tilboði Á. P.,
einkum ef hann hefur í viðræðum
unf þetta mál gert sig sekan um
hina sömu grautargerð sem í þess-
ari ritsmíð sinni, að hræra óaðskilj-
anlega saman málefnum atvinnu-
vændiskvenna þeirra, sem lögregl-
an hefur meira eða minna á hönd-
um sér, og vandamálum barna- og
unglingaverndar í Reykjavík
vegna tímabundinnar sambúöar við
hið erlenda setulið. Þaö er annaö
dæmi um það, hve umhent Á. P
er að fara rétt meö orð mín, að
hann lætur svo sem bréf mín snú-
ist um vandamál almenns saur-
lifnaðar. og helzt á heimsmæli-
kvaröa, í stað þess, sem er. aö þau
snúast eingöngu um hin einstæðu
kynferðisvandamál vor með sér-
stöku tilliti til barna og unglinga,
eins og nú er ástatt i hinni um-
konrulausu höfuðborg vorri, um-
setinni og ofurseldri ágangi er-
lends herliðs tveggja stórvelda,
,,með einhverju því hrikalegasta
hlutfallsraski“ á milli karla og
kvenna, „sem sögur fara af.“ svo
að ég viðhafi orð á. P. sjálfs.
í upphafi fyrra bréfs míns vik
ég aðeins lauslega aö þeim at-
vinnusaurlifnaði. sem fyrir er, og
eingöngu í því skyni að komast að
efninu. Hiö litla, sem ég legg þar
til mála, er í beinu sambandi við
málefni barnanna. Misgáningur Á.
P. á þvi, hvert sé efni og inntak
bréfa rninna, endist, eins og við er
að búast, til þess að gera alla rit-
smíö hans og röksemdafærslu að
einni hringavitleysu, og er æði á-
takanlegt. úr því að misgáningur-
inn er honum algerlega ósjálfráður.
4. Mörg eru nú vísindin og- þáu
næsta furðuleg, og ber þó stórum