Læknablaðið - 30.12.1943, Blaðsíða 24

H4
LÆKNABLAÐIÐ
þunglega, og dó annar þeirra. 1
þessu sambandi er bent á þaÖ, afí
skipta megi Weilsgulu í 3 flokka:
a) Væg tilfelli, þar sem sjúkling-
ar naumast leita læknis.
b) I meöallagi þung tilfelli, ýmist
meö gulu eða án hermar.
c) Þung tilfelli. oft banvæn, meö
gulu og blæöingum.
Þess er getið, aö vægum tilfell-
um megi auðveldlega rugla sarnan
viö aðra sjúkdóma, sérstaklega in-
flúenzu (8, 9).
Helzlu aöferöir, sem til greina
koma, til þess að ákvaröa sjúkdóm-
inn, eru þessar:
Aö fá úr því skorið, hvort sýklar
eru í blóði sjúklingsins í fýrstu
viku sjúkdómsins, meö þvi aö dæla
því í naggrísi eða ungar, hvítar
mýs.
Þegar Iíöur á aöra viku sjúk-
dómsins, má fá staðfestingu á
sjúkdómsgreiningunni meö blóö-
vatnsrannsókn (agglutinatio-Ivsis
próf og fh).
Auk þess kemur til greina aö
rækta sýkla frá blóði sjúklings-
ins, og hefur sumum tekizt þaö
mjög vel (2).
Þegar sjúkdómurinn hefur staö-
iö 7—10 daga eða lengur, má oft
finna sýkla í þvagi, eins og íyrr
er sagt, en þesskonar sýklaleit þyk-
ir ekki nægilega örugg, þar eð
mjög mismikið af sýklum finnst í
þvaginu, og þeir auk þess stundum
annarlegir útlits og naumast þekkj-
anlegir t. d. i súru þvagi.
Ýmislegt er hægt að gera til
þess að koma í veg fyrir sjúkdóm-
inn. Lang- þýöingarmest er. aö
sjálfsögöu, aö forðast smitiö, og
leiöin til þess er að útrýma rott-
unurn, auka hreinlæti og foröast
vatn eöa hluti, sem nýlega kunna
að hafa komiö í snertingu við rott-
ur. Rétt er og aö gæta varfærni
gagnvart hundum og refum.
Bólusetning hefur veriö fram-
kvæntd með nokkrum árangri í
Japan. Þar í landi hafa og verið
geröar tilraunir til þess að hreinsa
hrísgrjónaakra meö eiturblöndu
(Kalciumcyanid), i því skyni, aö
drepa Weilsgulusýklana. Hefur
tekizt á þann hátt aö fækka til
muna sjúkdómstilfellum á viökom-
andi svæöum (3).
Helztu ráð til lækninga á W'eils-
gulunni er aö gefa blóðvatn úr
hestum eöa kapínum. sem fram-
leidd hefur veriö í mótstaða gegn
sýklum þessum. Eru þá gefnir um
60 ccm. undir húö fyrsta daginn,
en 20—40 ccnt. næstu 2—3 daga.
í þungum tilfellum er blóövatniö
gefið í æö. Sumir telja blóðvatn úr
sjúklingum, sem náö hafa bata (re-
convalescent-s.erum) áhrifarikara.
Salvarsan- arsen-, antimon-. silf-
ur- eö salicyl-sambönd hafa ekki
reynzt koma aö gagni. Reynt er
að hlífa nýrum og blóðrás meö
eggjahvítu- og saltlitlu fæöi. Oft
eru gefnar salt- eöa sykurvatns-
upplausnir í æð. en auk þess kvala-
stillandi lyf.
Eins og fyrr er getið, stafar mest
sýkingarhætta frá rottum, en þær
hafa sérstöðu. þar sem þær sýkjast
ekki sjálfar, þótt stór hluti þeirra
sé sýklaberar. Einkum á þetta viö
um fullorðnar rottur, og telja sum-
ir, aö y-fir 50%' af þeim beri sýkil-
inn, en ungú dýrin miklum mun
síöur (2)
Naggrísir eru mjög næmir fyrir
Weilsgulusýklinum. Sé x—2 ccm.
af blóði úr Weilsgulusjúklingi á
fyrsta stigi dælt í kviöarhol á nag-
grís, veikist hann og deyr á 5—12
dögum. Aðaleinkennin eru hita-
sótt. gula, blæöingar, og svipar
sjúkdómnum því talsvert til Weils-
gulu i mönnum. Mest ber á sýklum
í lifrinni. Ef sami sýklastofninti
er látinn ganga úr einum naggrís í