Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 8

130
kasta af sér þvagi, en gat sofi'ð í
um 8 tíma, ef hann gætti þess að
nota pituitrinið.
Um tima reyndi hann, að mínu
ráði, að taká pituitrin í nefið í bóm-
ull. Þetta verkaði nokkuð, en mun
lakar en inndælingin. En þegar tókst
að fá pituitrinduft, þ. e. pituigan
eða pituin, fór hann að taka það
i nefið. Mun hann hafa tekið það
í nefið 5—6 sinnum á dag, og gat
þá losnað við þorstann, en diuresis
var aðeins 3—4 lítrar.
Árin 1938—39 var hann mjög
þjáður af obstipatio. Hann hafði að
vísu fulla hægðaþörf, en sökum
atonia gekk honum mjög illa að
losna við hægðir. Samfara þessu
tók hann að þjást af miklu, almennu
máttleysi og þrekleysi. Stundum
hafði hann ekki hægðir í heila viku
og varð að nota pípu.
Samfara máttleysinu fór málfær-
ið að breytast. Það varð drafandi
og hann mjög seinmæltur. Minnið
tók að minnka á þessum árum ('38
— 39), og hann fór að verða reik-
ull í göngulagi, svo að hann var
stundum talinn drukkinn að ósekju.
Átti hann erfitt með áð halda jafn-
vægi og varð að ganga við staf.
Fæturnir hlýddu seint og illa, og
sama máli gegndi um hendur, en
hreyfingar jjeirra fóru að verða ó-
nákvæmar. Hann hafði aldrei höf-
uðverk, flökurleika né uppköst. Eitt
sinn, sumarið 1939, fékk hann. hita-
hækkun og skjálfta, og stóð þetta
i sólarhring, en féll j)á niður. Með-
an á því stóð, fékk hann tilefnis-
laus grátköst, án leiðindakenndar.
Fannst honum sem j)etta væri ekki
hann sjálfur og honum fannst þessi
grátur frámunalega kjánalegur.
Aldrei fékk hann hlátursköst né
hikstaköst og ekki grátköst nema
við þetta tækifæri, meðan hitinn
stóð. Saltmeti hafði engin áhrif á
þorsta hans.
LÆKNABLAÐIÐ
Árið 1937 um veturinn var hann
mjög þjáður af svefnmóki. Var
hann þá lagður inn á Landspítal-
ann, og sýndu myndir af cranium
sinuitis maxillaris, og var gert að
])ví. Batnaði þá svefnmókið, hvort
sem það var post eða propter, en
þó má geta þess, að sumir fræði-
menn telja, að óeðlileg syfja fylgi
stundum sinuitis.
Einstaka sinnum varð hann var
við diplopia, sem færðist heldur i
vöxt. Hann gat vel lesið í bók, en
taldi, að hann ætti bágt með að
sjá niður fyrir sig, likt og títt er
um tabessjúklinga, en luesj)róf voru
neikvæð.
Þegar sjúkdómurinn byrjaði,
hvarf libido á skömmum tíma, og
erectio hvarf smám saman með
öllu.
Hann var mjög kulvís upp á síð-
kastið, svitnaði aldrei. Hann stund-
aði t. d. fimleika árið 1935. tveim
árum eftir að sjúkdómurinn hófst,
en kom aldrei út á sér svitanum og
heldur ekki svitnaði hann við erfið-
an akstur á heitum sumardögum,
en sviti var áður eðlilegur. Hárið
reittist ekki af honum né gránaði.
Fingrum hætti til að hvítna upp og
dofna. Hann þoldi mjög illa vín,
og eitt sinn var eg kvaddur til hans,
er hann hafði bragðað vín, þó aðeins
Iítið. Var h'ann þá með cyanosis og
öndunarerfiðleika, og virtist mér
allt minna helzt á bulbær-einkenni,
en öndunin lagaðist við öfluga cora-
mininndælingu.
Eg skal nú skýra frá rannsókn-
um, er gerðar voru á honum ambul-
ant í jan. 1940.
Hæðin var 170 cm, þyngd 80.5
kg. i fötum. Púls 80. Tensio 140/95.
Öndun 16 á mínútu, einkennilega
hávær og djúp, líkt og hjá sof-
andi manni.
Greinileg cyanosis á höndurn,