Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 9

LÆKNA B LAÐ IÐ
húðin þar þunn og gljáandi, en eðli-
leg annars staðar.
Háralag eðlilegt á höfði, axillae
og á pubes.
Andlega var sjúklingurinn sljór,
virtist áberandi hirðulaus um sjálf-
an sig á móts við það, seð áður
var, fyrir 3 árum. Minni virtist
nokkuð sljóvgað og andleg við-
ljrögð sein. Málið hikandi, seinfært
og drafandi.
Fyrir ofan vinstri augabrún var
um 3 cm langt ör, og undir því
töluvert djúp lægð í beinið.
Abducens paresis var vinsta meg-
in, en ekki á háu stigi. Þó hætti
honum við að draga vinstra auga
í skjálg til þess að það truflaði
ekki. Þá virtist vera um að ræða
asynergi við augnhreyfingar, þau
fylgdust illa að. Hann hafði mjög
sterkan nystagmus horizontalis með
„rotatoriskum komponent'1 við hlið-
arhreyfingar, en ekki sást nystagm-
us verticalis. Sjónsvið, sjónop og
fundus var eðlilegt. Sömuleiðis
sensibilitas i andliti.
Vottur af perifer facialis paresis
var vinstra megin. Tungan var þunn
og virtist víkja til hægri. Heyrn
virtist lítið eitt minni vinstra meg-
in, en heyrnarsviðið var eðlilegt.
Weber, Rinne og Schwabach eðli-
legt.
Vöðvaaflið var yfirleitt litið, og
erfitt að átta sig á, hvort um reglu-
lega paresis í útlimum væri að ræða.
Sensibilitas eðlileg. Tonus var
greinilega minnkaður í vöðvum út-
lima, öllu meira vinstra megin. Ef
hann var látinn lyfta höfði, án þess
að hjálpa til með höndunum, tók-
ust fætur hátt á loft, einkum vinstri.
Stewart-Holmes -t-. Greinileg ataxia
var finnanleg og minnti mest á cere-
bellum, og kom aðallega fram sem
asynergi. Einnig greinileg dysdia-
dochokinesis og nokkur dysmetria,
einkum vinstra megin. Trofik og
131
reflexar virtust nokkuð eðlileg. Þó
voru patellarreflexar greinilega
pendulerandi (fætur sveifluðust
fimm sinnum fram og aftur, er hann
var látinn sitja uppi á borði við
prófið, og var það í samræmi við
þá hypotonia, sem greinileg var)
Yfirborðsreflexar fengust fram.
Liðskyn og djúpskyn eðlilegt, og
engin truflun á stereognosis. Rom-
berg -r-.
Gangur var slagandi, en atypisk-
ur, einna helzt cerebellar. Skrift var
eðlileg, a. m. k. ekki megalografi.
Blóðrannsóknir (blóðstatus)
sýndu ekkert sérstakt. Blóðurea var
aðeins 18,2 mgr. %. Plasmakalíum
19.4 (norm.). Plasmacalcium 10.1
mgr. %. Plasmanatrium 319 mgr.
%. Plasmachlorid 389 mgr. %.
Þvag var 7 litrar á 10 tímum, ef
honum var leyft að drekka, en bann-
að að taka pituitrin i nefið. Sólar-
hrings þvag var 5 lítrar, er hann
tók pituinduft 6 sinnum í nefið.
Eðlisþyngd var 1006—1007. NaCl
í þvagi var 0,9 pro litra.
Reynt var að gera þorstapróf.
Tók hann pituin í nefið kl. nýí
um kvöld og drakk 400 grömm af
vatni um leið. Hann svaf í 9 tíma,
en gat síðan þolað þorsta í 5 tíma
án þess að drekka eða taka pituin,
alls 14 tímar. Þvagmagnið var 2250
ccm., eðlisþyngdin 1006. NaCl í
þessu þvagi mældist hið sama og
áður, eða 0,9 gr. pr. lítra.
Þvagið var því í bæði skiptin
mjög illa concentrerað að því er
varðar NaCl, eða um 0,9 gr. í litra
af þvagi. Með tilliti til þvagmagns-
ins, sem var óneitanlega mikið, var
sólarhringsmagnið af NaCl 2—3SV.
minna en venjulegt er, og nálega
7 sinnum minna en i blóðinu, því
að sé chlorid í blóði umreiknað í
NaCl., yrði NaCl. í plasma 643 mgr.
%, sem er í hæsta lagi, á móti 90
mgr. % í þvagi.