Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 12

134
LÆKNABLAÐIÐ
dóminn koma upp úr ischias og
Lhermitte eftir læsio í n. ischiadicus.
Þannig mætti lengi telja. Hér virS-
ist því vera um að ræða syndroma,
er getur stafað af æðimörgu, og
þykir mér ekki ósennilegt, að erf-
iðið og beinútvöxturinn eigi sam-
eiginlega sökina í þvi tilfelli, sem
hér er frá skýrt. Venjulega er
myotonia aðaleinkennið, en hyper-
trofia er ekki nærri alltaf til staðar.
Mönnum her saman um, að þetta
syndroma eða sjúkdómur, ef rétt er
að kalla það sjúkdóm, sé á engan
hátt ættgengur sjúkdómur, og her
því að greina hann frá Thomsens
sjúkdómi — myotonia, congenita —
og Eulenhurgs sjúkdómi •— para-
myotonia congenita — þótt reactio
vöðvanna sé mjög svipuð.
Histologisk rannsókn á slikum
vöðvum er talin sýna röskun á
hlutfallinu milli hinna grófu, rák-
óttu vöðvatrefja, er dragast fljótt
saman og eru í þjónustu sjálfráðra
hreyfinga fkinetiskur tonus) og
hinna órákuðu sarcoplasmatref ja, er
reagera hægt og slaknar seint á
og eru i þjónustu hins statiska eða
plastiska vöðvatonus að talið er,
samkvæmt kenningum Hunters og
Elliot Smith. Þegar um er að ræða
myotonia er talið, að hinna hægvirku
statisku sarcoplasmatref ja gæti
miklu meira en hinna hraðvirku
kinetisku samdráttartref ja vöðvanna
og af því stafi fyrirbrigðið.
Reynt hefur verið að meðhöndla
þessa sjúklinga með þvi að gefa
þeim fyrst thyreoidea lyf um tíma,
svo sem i hálfan mánuð, en siðan
atropinmeðferð um langan tima,
eftir tillögum Weiss og Kennedy
og þykjast menn hafa séð nokkurn
árangur af því i hili. Aðrir hafa
reynt calcium chlorid og acidum
acetylosalicylicum. Eg ráðlagði þess-
um manni aðgerð á beinútvextin-
um, en hann gat þá ekki komið því
við, og fór hann þá með thyreoidea-
atropin meðferð. Eg veit þvi miður
ekki hvernig honum hefir reitt af,
því að ég hefi ekki séð hann síðan,
en eg hef enga trú á að sú meðferð
gagni meðan hann hefur exostosuna.
3. Athyreoidosis.
Þriðja tilfellið, sem ég ætla að
lýsa, er telpa, G. S. H., 3 ára rúm-
lega, er kom á 3. deild Landspítal-
ans, er ég var þar árið 1935 og hef-
ir prófessor Jón Hj. Sigurðsson
góðfúslega leyft mér að skýra frá
tilfellinu.
Faðir teþtunnar var taugaveiklað-
ur, en móðirin heilsuhraust. Bróðir
telpunnar, þá 12 ára, var frískur,
en 2 systur dóu 2 ára, önnur úr
heilabólgu að sögn, en um dánar-
mein hinnar er ekkert kunnugt, þar
eð læknir sá hana ekki í hanaleg-
unni, en móðirin telur, að það hafi
verið eitthvað í höfðinu, er líktist
sjúkdómi hinnar, heilabólgunni.
Sjúklingurinn var 14 metkur.
er hún fæddist og var eðlileg i út-
liti, en Jiegar frá fæðingu voru
hægðir tregar og hafa aldrei komið
nema með pípum, er gefnar voru
ca. 3ja hvern dag. Saurinn ávallt
daunillur. Kviður hefir verið upp-
þembdur og harður og hefir barn-
ið oft virzt fá kvalir þar, verið ó-
vær og grátið mikið yfirleitt. Er
telpan var þriggja mánaða virtust
einkennin heldur ágerast. Hitasjúk-
dóma hefir hún ekki fengið aðra en
influenzu sumarið 1934 og var hún
þá lengi talin veik í lungum, þá
tæpra tveggja ára.
Barnið var framfaralaust frá
upphafi að heitamá. Hún tók fyrstu
tennurnar 2 árs og engar fleiri
bættust við. Hún hefir aldrei getað
setið uppi eða skriðið, hvað þá
staðið upp, en hreyfir þó alla limi
liggjandi. Haúsamót hafa ekki gró-
ið sajnan, Njeyingin jafnan lítil og