Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 19

LÆKNA B LAÐ IÐ
lingavemdar í Reykjavík
Þetta hefir nokku'Ö til síns máls, en
er honum sjálfum aÖ kenna, eins
og hann óbeinlínis viðurkennir í
upphafi síðustu málsgreinar kafl-
ans, því hann grautar þessu sjálf-
ur saman og verður ]>ví minn graut-
ur uppsuða af' grauti hans, en um
misgáning frá minni hálfu er þar
alls ekki að ræða.
4. Nú spyr V. J. um það, á
hvaða stjörnu ég sé, og ofbýður
alveg, að ég skuli ekki þekkja ráð
til þess að „hnekkja lausungarsam-
bandi karla og kvenna“. Síðan spyr
hann hvort ég hafi aldrei heyrt tal-
að um sómatilfinningu, gott uppeldi,
siðgæðishugsjónir, trúarbrögð,
klausturskóla kaþólskra og það, að
á íslenzkum heimilum, hafi „ein-
hleypar konur og einhleypir karlar
öld eftir öld á hundruðum heimila
sofið drum saman*) í sömu her-
bergjum og þó gætt alls sóma í
kynferðilegum efnurn". Svar mitt
er þetta: Eg er á sömu reikistjörn-
unni og Vilm. Jónsson, á jörð mann-
legra takmarkana, ástríðna og
breyskleika. Eg hefi heyrt getið
um allt í upptalningu hans, sóma-
tilfinninguna og siðgæðið, lært það
í barnaskóla, að kristni hafi verið
lögtekin á íslandi árið 1000; ég
hefi lesið um baðstofusamvistir Is-
lendinga og Stóradóm, þrátt fyrir
allan svefninn, og ég hefi líka lesið
um eitthvað, sem fundizt hefir rnilli
þils og veggjar í húsum kaþólskra
manna. En engu að síður og þrátt
fyrir allt ])etta, sem hann telur upp,
lýsir landl. siðferðismálunum hér
eins og fram kemur í bréfum hans,
og sér hann þá árangurinn af þessu
öllu. Nei, því miður, þetta hefir
ekki dugað og býst ég ekki við, að
það fái rnikinn byr, þótt V. J. reyni
á ný að fá upp stofnun i líkingu
*) Leturbreyting min.
141
við Kleppjárnsreykjahælið sáluga,
til þess að sannprófa þessar betr-
unaraðferðir á.
Kem ég ])á að lögskýringu V. J.
og heilræði hans mér til handa, að
leita ekki til sérfróðra manna um
skýringar á alvarlegu vandamáli.
Þessa ráðleggingu hans hefi ég að
engu og myndi jafnvel, ef á þyrfti
að halda, leita til hans, vissi ég
hann sérfróðau um nokkurn skap-
aðan hlut. Hvað vill landlæknirinn
eiginlega veri að burðast með lækna-
ráð, skipað sérfróðum mönnum úr
sjálfs hans fyrrverandi starfsgrein,
þegar hann með allt brjóstvitið þyk-
ist ekki þurfa að leita sérfræðinga
utan ])essarar greinar ? En vitaskukl
er læknaráðið bráðnauðsynleg
stofnun og illa trúi ég því, að em-
bættisbréf landlæknis hefðu orðið
til í þeirri mynd, sem þau birtust
i Heilbrigðisskýrslunum, árinu áður
en efni stóðu til, ef málið hefði
verið lagt fyrir læknaráð og það
fengið að taka ákvörðun um það.
Hitt er svo annað mál, að blíðusala
er fyrst og fremst þjóðfélagsmál,
sem ég hygg að læknaráðið hefði
visað frá sér, hefði það fengið það
til meðferðar. En þegar þetta var
á döfinni, hefir læknaráðið ekki
verið komið til skjalanna, og því
ekki getað verkað sem hemill á land-
lækni.
Eg lagði þetta lögfræðiatriði fyr-
ir hæstaréttarmálflutningsmanninn,
án þess að geta um álit mitt eða
vilja i þessu máli. Hann athugaði
það og bar það undir einhverja
starfsbræður sína. Niðurstaðan
varð sú, er getur í grein minni.
Öllu þessu vísar landlæknir á bug,
og í mikillæti sínu, minnugur þess,
að hann er uppgjafa-])ingmaður og
héfir tekið þátt í setningu þessara
laga, sem sjálfur konungurinn hefir
staðfest (eins og það sé eitthvað
sérstakt um þessi lög, að konungur