Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 7

LÆKNABLAÐIÐ
GEFIÐ ÚT AF LÆKNAFÉLAGI REYKJAVÍKUR
Aðalritstjóri: ÓLAFUR GEIRSSON. Meðritstjórar: BJÖRN
SIGURÐSSON frá Veðramóti og JÓHANNES BJÖRNSSON.
29. árg. Reykjavik 1944. 9. tbl. 7"T.~
--------p—,—:—|—M-----
Nokkurar Sjukrasögur.
Eftir Jóhann Sæmundsson.
Hér veröur skýrt frá nokkrum
sjúklingum, sem haldnir voru sjúk-
dómum, er munu mega teljast sjald-
gæfir, a. m. k. hér á landi.
1. Atrofia cerebri.
Fyrsta tilfelli'8 er maður, er kom
til mín i fyrsta sinn árið 1936 og
við og við eftir það, fram á árið
1940. Það var Þ. J., fæddur 11./4.
1898.
Hann varð fyrir mjög alvarlegu
höfuðmeiðsli árið 1910. Þá sló hann
hestur vinstra megin á ennið, svo
mjög, að beinið dalaðist. Sjúkling-
urinn var meðvitundarlaus í um 2
sólarhringa, en fór þá að komast
til ráðs, og komst á fætur eftir rúm-
lega mánuð.
Eftir þetta var hann mjög heilsu-
góður fram til ársins 1933, einkum
skal það tekið fram, að hann þjáð-
ist ekki af þorsta. En í aprílmán-
uði 1933 fór hann að þjást af mikl-
um þorsta og þurrk í hálsi, svo að
hann varð sífellt að vera að drekka.
Þótt hann slokaði í sig 3—4 vatns-
glösum í einu, var þorstanum ekki
fullnægt.
Þvagið varð nijög mikið og þvag-
látin nijög tið. Þótt hann reyndi að
kvelja sig og drekka lítið, var þvag-
ið samt miklu meira en hann drakk.
Hann var bifreiðastjóri, er þetta
var, og ók milli Hafnarfjarðar og
Reykjavíkur. Þótt hann kastaði af
sér þvagi, áður en hann lagði af
stað úr Reykjavík, komst hann
sjaldan nema hálfa leið, án þess að
kasta af sér vatni, og er þó aðeins
20—30 mínútna ferð á milli. Hann
var látinn reyna sérstakt mataræði,
aðallega'grænmeti, að ráði læknis
sins. en það var gagnslaust. Leitaði
hann þá annars læknis um haustið,
er ráðlagði honum pituitrin-inndæl-
ingar 1 sinni á dag. Lærði hann að
annast þetta sjálfur, og dældi í sig
pituitrini, stundum 3svar á dag. Áð-
ur hafði diuresis verið allt upp í
13 lítrar á sólarhring, en hún minnk-
aði stórum, niður í 3—5 lítra á
dag, með pituitrin-meðferðinni.
Hann varð að hætta akstri 1936.
Pituitrinið verkaði bæði á þorst-
ann og þvagflóðið. Ein inngjöf
verkaði i 7—8 tíma, en þá hófst
þvagrennslið aftur. Hann notaði þó
pituitrin aldrei oftar en tveim sinn-
um á dag, á morgnana fyrir vinnu
og á kvöldin undir svefn. Ef hann
hirti eigi um að dæla í sig pituitrini
undir svefninn, átti hann á hættu
að vakna á /2—1 tima fresti, til að