Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 17

LÆKNABLAÐ I Ð
139
slíkum áburði, enda orÖinu „blygð-
un“ þá ofaukið í því sambandi. Hug-
takið „sakleysi" í þessari setningu
getur þvi vart þýtt annað en van-
þekking, fákunnátta eða þ. h., í lík-
ingu við það „sakleysi“, er sumir
foreldrar þykjast vilja varðveita
hjá börnum sínum að því er snert-
ir kynferðismál, og ljera fram þessa
varðveizlu ,,sakleysisins“ sér til
málsbóta, er ])eir leyna börnin því
rétta í þeim efnum, en gefa þeim
þess í stað rangar eða lognar skýr-
ingar á þeim hlutum. Væri þetta
svarið, er þetta ,,sakleysi“ ekki sak-
laust og ekki fremur hjá V. J., ráðu-
nauti ríkisstjórnarinnar. en foreldr-
um, ráðunautum barnanna. En sé
þetta samt sem áður rétta svarið,
þá skil ég hvorttveggja, blygðun
bans og tregðu og ennfremur fyrir-
sögn greinar hans, sem á þá við
hann en ekki mig.
Koma þá töluliðirnir:
1. Orðið blíðusala yfir útlenda
orðið prostitution, hefi eg myndað
feins og mörg orð önnur yfir hug-
tök úr kyneðlisfræðinni) eftir
orðasambandinu „að selja blíðu
sína“, sem haft er um konur. sem
])etta gera. Orðið er dágott. munn-
tamt, hlutlaust og sízt verra en t.
d. orðið „hringhugasýki*'. sem V.
J. mun kannast við. Orðið blíðusala
er að vísu ekkert kjarnyrði, en seg-
ir nokkurnveginn það, sem því er
ætlað; og spái ég því langlífi i tung-
unni, ekki síður en orðinu ,,kyn-
]>okki“ (sex appeal), sem ég á lika.
og er þegar komið í málið, en nær
þó ekki fyllilega ])eirri merkingu,
sem því er ætlað að túlka. Eg skil
þvi ekki óbeit V. J. á orðinu „blíðu-
sala“ nema sem hluta af óbeit hans
á fræðimennsku yfirleitt.
Vissulega getur V. J. haldið á-
fram að nefna morðin morð, en
sjálfsagt myndu sérfræðingar í
morðmálum flokka þau án þess að
spyrja V. J. Ieyfis og tala um „morð
til fjár“, „hefndarmorð“, „sjálfs-
morð" o. s. frv. Sama máli gegnir
og um kynferðisvandamálin.
Síðast í þessum lið gefur V. J.
í skyn. að „siðgæðishughmyndir
þjóðarinnar" kunni að vera illa
þokkaðar af mér. Eg hefi ekki gef-
ið neitt tilefni til slíkra ummæla
um afstöðu mína til þessara hug-
mynda. Það er allt of stórt mál
til að taka afstöðu til í einu lagi.
En þar sem hann telur siðgæðis-
hugmyndir þjóðarinnar „einmitt
vera býsna nærri kjarna þeirra
mála“, ]). e. kynferðismálanna, þá
tel ég svo alls ekki vera um sumar
þeirra.
2. Fyrst i þessum lið getur V.
J. þess, hvaðan hann hafi það, að
íslendingar hafi stært sig af þvi, að
hér væri ekki eða litið stunduð
bliðusala. Það er úr auglýsingabók
um Island eftir Vilhjálm Stefáns-
son, að vísu útlending, en sem er
af islenzku bergi brotinn og les is-
lenzku. Eg þakka V. J. þessa til-
vitnun. ])ví að ég safna þessu, en
hafði ekki bókina séð. Reyndar veit
ég ekki hvaðan Vilhjálmur hefir
])etta, og er það skaði. Hann er ó-
kunnugur hér heima af eigin raun.
Eg hafði hinsvegar lesið grein Ste-
fáns Einarssonar prófessors, „Ice-
landic literature, Sex problems in",
í Encyclopedia sexualis, New York
1936, og ekki getað fundið það þar.
í ])eirri skemmtilegu og fróðlegu
grein rekur Stefán það, sem honum
þykir einkenna og einkennt hafa
íslendinga í kynferðismálum, eftir
])ví sem ráða má af bókmenntum
j)eirra, allt frá Ara fróða og til Hall-
dórs Kiljans. Að vísu minnist hann
þar ekki á bliðusölu Islendinga,
hvorki að fornu né nýju, en af því
ræð ég helzt það, að honum hafi
ekki fundizt það ómaksins vert, tal-
ið, að hún hafi ekki verið frábrugð-