Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 20

142
LÆKNAB LAÐI Ð
staðfesti þau), kveður hann upp úr
með lögskýringu sína: atvinnu-
skækjur skulu vera undir lás og slá
i allt að tvö ár. Nú er mér spurn:
Hvers vegna er þessum lagastaf ekki
hlýtt, og það jafnvel eftir þessa á-
skorun landlæknis ? Skyldi geta leik-
ið einhver vafi á um þetta atriði,
því að varla mun skortur á sakborn-
ingum, eftir bréfum V. J. að dæma.
Hvernig væri að krefja dómsmála-
ráðherrann og ljorgardómarann
sagna í þessu máli ?
í'að, sem mig undrar mest er það,
að maður, sem fyrir vissa rás við-
burða hefir verið settur í eitt af
æðstu þrepurn þjóðfélagsstigans,
skuli geta fengið af sér að fara að
ofsækja konur, sem lent hafa á
„allra lægsta þrep skækjulifnaðar"
og reyna að koma .þeim í fangelsi.
En þetta er lágmarkskrafa land-
læknis í fyrra bréfinu (Heilbr.sk.
bls. 200, i. töluliður). Þessar kon-
ur eru ílestar fátækar og umkomu-
litlar, „aumastar allra‘‘, sem hafa
yfir litlu að ráða nema líkama sínum.
Það ntá vel segja, að það sé
sorglegt, að sumar stúlkur skuli
lenda i bliðusölu, sorglegt vegna
stúlknanna og aðstandencía þeirra,
en það er heldur ekki gott að þeir
menn skuli finnast, sem. vilja hund-
elta þessar ógæfusömu stúlkui* með
lögreglu og hæpnum lagafyrirmæl-
um, án nokkurrar skynsamlegrar
ástæðu til vonar um góðan árangur.
Bliðusalan er ekki geðslegt þjóðfé-
lagsfyrirbrigði, það skal játað, eu
það er sumt, sem er verra. Það er til
margt viðbjóðslegt í verzlunarsök-
um, hr. Vilmundur Jónsson.
V. J. lýkur þessum kafla greinar
sinnar með því að spyrja: „Finnst
honum sem séríræðingi og áhuga-
manni um þessi mál ekki farið aft-
an að Slðunum, að sitja steinþegj-
andi og aðgerðarlaus hjá, er Alþingi
fyrir skemmstu samþykkir einróma
bann við annarri eins þjóðþrifa-
atvinnugrein og hann virðist meta
saurlifnað. ..." Hvað finnst mönn-
urn nú um slíka spurningu? Ekki
er ég þingmaður og gat því ekki
lagt neitt til nrálanna á Alþingi.
Lagafrumvarpið fékk ég mér, áður
en það öðlaðist gildi, einmitt til
þess að athuga hvað í því stæði um
viðurlög við blíðusölu, kynvillu o.
s. frv. og til þess að gera samanburð
á þvi og þágildandi lagaákvæðum
um þetta frá árinu 1869. Það gladdi
mig að sjá í hinum nýju lögum auk-
inn skilning á ýmsum kynferðisleg-
um vandamálum og var ég þeim
Þórði Eyjólfssyni og öðrum, sem
að samningu frumvarpsins stóðu.
þakklátur fyrir það. Þetta þakk-
læti mitt kom fram, í erindi, sem ég
flutti í Læknafélagi Reykjavíkur
um kynvillu og sömuleiðis í er-
indi um prostitution, er ég flutti
síðar, 8. okt. 1941, í sama félagi.
Mér datt þá sízt i hug að sjálfur
landlæknirinn myndi fara að reyna
að spilla „hegningarlögum vor Is-
lendinga, nýsömdum af hæfustu
sérfræðingum." En nú, er honum
hefir orðið þetta á. hefi ég einnig
andmælt honum, svo tæplega er
hægt að segja að ég hafi steinþagað.
— Svo er enn á ný þessi aðdrótt-
un til mín um að ég virðist telja
„saurlifnað", „þjóðþrifaatvinnu-
grein." Þetta er svo fráleitt að ég
nenni tæplega að hrekja það aftur.
Það, sem ég hefi um þetta ritað,
er algerlega hlutlaust, án viðurkenn-
ingar á öðru en því, að fyrirbrigðið
sé til sem atvinna i þjóðfélaginu,
en auðvitað lika án alls þess flosa-
portsumvöndunarsóns, sem einkenn-
ir skrif landlæknis um þetta mál.
5. Nú versnar það, því nú ber
hinn orðprúði landlæknir mér á brýn
rökfals og meira að segja höfuðrök-
fals. Hann segist ekki tala um
„nein lauslætismál í heild." Þessu