Læknablaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 18

140
LÆKNA BLAÐIÐ
in blíSusölu annarra þjóÖa. Er hann
furðu fundvís á margt sérkennilegt
í öðrum kyneðlisfræðilegum efnum,
])egar þess er gætt, að hann er bók-
menntafræðingur en ekki kyneðlis-
fræðingur. Ekki get ég samt verið
sammála Stefáni vini mínum um
allt, sem þar stendur, en það kem-
ur ekki þessu máli við.
Næst snýr V J. sér að því, að
skopast að þeirri tilgátu minni, að
hér nutni hafa■ geíað vcrið blíðusala
fyrr á öldum, og kallar það „nýstár-
lega fornfræði“. Að vísu hefi ég
aldrei haldið fram, að svo hafi ver-
ið, því að til þess vantar mig óyggj-
andi heimildir. En leiðrétta vildi ég
mikinn misskilning hjá honurn á
þremur atriðum. Hann virðist álíta,
að blíðusala geti ekki átt sér stað
nema í margmenni, — ])á það, að
vændiskonurnar þurfi að hafa
blíðusöluna eina „sér til lífsuppeld-
is“ og loks að „atvinnan“ verði að
ná yfir langt tímabil í ævi konunn-
ar. Þetta kemur ekki heim við það,
sem erlendir fræðimenn segja um
blíðusölu annarra þjóða. Hjá fá-
mennum flokkum sumra frum-
stæðra ])jóða (t. d. eyjabúum á smá-
eyjum) selja ungar stúlkur blíðu
sína aðvifandi, farmönnum og skoð-
azt það, sem inn kernur, nokkurs-
konar heimanfylgja stúlknanna,
þegar þær giftast. Blíðusala ])ekkist
lika í sveitum menningarlandanna.
Það er og næsta algengt í þeim
löndum. sem ég hefi spurnir af hvað
þetta snertir, að vinnukonur á heim-
ilum hafa blíðusölu sem aukaat-
vinnu kvöld og kvöld, og er greiðsl-
an ekki ætið peningar út í hönd,
heldur getur hún líka verið í fríðu.
ef svo, mætti segja, þ. e. verið fólg-
in í skemmtunum, veitingum, klæðn-
aði o. s. frv. Vændiskonur eru
„daglaunakonur" fyrst og fremst,
og atvinnan getur verið stopul. •—■
Þegar hann því fer að ræða um
hóruhúsrekstur á Alþingi hinu
forna, um þingtímann, og Geirríði
á Eyri sem forstöðukonu slíkrar
stofnunar, þá finnst mér hugmynda-
flug hans vera orðið ískyggilega
vakurt. Eg get gjarna sagt það nú
i fyrsta sinni, að mér þykir ekki
ósennilegt, að nokkuð hafi verið
um leynda blíðusölu (prostitutio
clandestina) á Þingvöllum til forna,
en hóruhúsrekstur þar hefi ég
hvorki Iátið mér detta í hug né
nefnt á nafn. Þessi hugmynd mun
því orðin til í hinu óviðjafnanlega
heilabúi Vilm. Jónssonar, því vart
trúi ég því, að hann hafi einnig
þetta frá Vilhjálmi Stefánssyni. Eg
sver mig a. m. k. alveg frá henni.
Ekki er þó svo að skilja, að ég
telji að menningu og hróðri for-
feðranna hefði verið sérstök hætta
búin. jafnvel ])ótt hugmynd land-
læknis hefði verið veruleiki, ])vi að
menning þjóðar er metin eftir öðru,
svo sem bókmennta-, lista- og vís-
indaverðmætum. en ekki bliðusölu.
Hamingjan hjálpi menningu Forn-
Grikkja og -Rómverja, ef hún væri
metin eftir blíðusölu þeirra. sem var
mjög mikil.
3. í þessum kafla greinarinnar
segir V. J. mig gina við hæpnum,
erlendum kenningum og þeim
„snöggsoðnum". Þetta hefir ekki við
neitt að styðjast. Eg hefi ekki ginið
við neinu. Eg drap á kenningar
nokkurra nýrri tima kyneðlisfræð-
inga, en lagði á þær engan dóm.
.,— Þá er það páfagaukslegt, að
heimfæra slíkt skilyrðislaust upp á
vort fámenni," segir hann. Hver
hefir gert það? Ekki ég. Hann get-
ur þvi átt sinn páfagauk sjálfur.
Þetta og því um likt er óviðeig-
andi blaðamennska.
Vilm. Jónsson sakar mig um
grautargerð, „að hræra óaðskiljan-
lega saman málefnum vændiskvenna
. . . . og vandamálum barna- og ung-