Læknablaðið - 01.09.1962, Qupperneq 33

L ÆKNABLAÐIÐ
107
símtölum samtímis því að
afgreiða sjúklinga á lækn-
ingastofum. Einnig verði
vaktþjónusta fyrir skyndi-
vitjanir á þeim tíma, sem
læknar eru á lækningastof-
um.
4) Að sjúklingar geti ætíð náð
í lækni hvenær sem er, fyrir-
varalaust, þegar alvarleg
sjúkdómstilfelli ber að liönd-
um.
Annríki og aukastörf.
Eitt höfuðskilyrði fyrir bættri
læknisþjónustu er, að læknar
hafi rýmri tíma til að fylgjast
með í fræðigrein sinni og séu
ekki ofhlaðnir aukastörfum,
sem trufla aðalstörf læknisins,
sem jafnframt þarf að skipu-
leggja sem hezt. Eins og áður
er getið, sýndu athuganir, að
vinnuvika lækna var allt frá 54
upp í 85 klst. Slíkur vinnutimi
getur ekki samrýmzt vandaðri
og nákvæmri vinnu og er ólióf-
legt álag á sérhvern einstakling.
Telja má, að vinnuvika lækna
þurfi að styttast um 40—45%,
en slíkt felur í sér 70—80%
launahækkun, ef læknar eiga að
bera úr býtum sömu mánaðar-
laun og áður. Nú hafa fyrri at-
huganir sýnt, að greiðslur til
lækna gátu ekki staðið undir
eðlilegum kostnaði, og var lækn-
um, svo sem almenningi, fvlli-
lega ljóst, að margar lækninga-
stofur báru þess merki. A þessu
sumri lét horgarlæknir fram-
kvæma athugun á lækningastof-
um. Mun óhætl að segja, að
margar þeirra liafi ekki fullnægt
lágmarkskröfum. Endurhætur á
þessu liúsnæði er hin brýnasta
nauðsyn, ekki fvrst og fremst
fyrir læknana heldur og fyrir
sjúklingana. En endurbætur
gela ekki farið fram, nema að
lil komi meiri greiðslur en ver-
ið hefur. í þeim tillögum, sem
lagðar voru fram, var gert ráð
fyrir tæ])lega 100% hækkun á
númeragjaldi til heimilislækna,
og var læknum fullljóst, að
þrátt fyrir þessa liækkun var
ekki unnt að stytta starfstíma
lækna svo sem nauðsvnlegt er.
Það er rétl að taka fram, að i
löndum, þar sem skipuleg lækn-
isþjónusta hefur verið athuguð
rækilega, þykir hæfilegt, að
hinn opinberi starfstími lækna
sé 20—30% styttri en almennt
gerist, enda bætist þar við sá
tími, sem læknar eyða í að fylgj-
ast með í fræðigrein sinni. Einn-
ig ber þess að gæta, að þreyta
og annríki rýrir mjög starfs-
nákvæmni og vinnugæði lækna.
Ævitekjur lækna með þeim lœgstu,
þrátt fyrir há mánaðarlaun.
Arið 1956 var gerður hag-
fræðilegur samanhurður á ævi-
tekjum lækna og barnakennara,
og kom þá í ljós, að læknir
þvrfti að hafa kr. 12.000.00 á
mánuði, til þess að ævitekjur
lians yrðu jafnar ævitekjum
harnakennara. En síðan liefur