Læknablaðið - 01.02.1967, Blaðsíða 43

LÆKNABLAÐIÐ
13
Nefndinni er ekki kunnugt um, að neinar lágmarkskröfur séu til
um íslenzka spítala, hvorki frá heilbrigðisyfirvöldunum, læknasam-
tökunum né öðrum. Óhjákvæmilegt er því að líta ,svo á, að yfirlæknir
hvers spítala beri ábyrgð á staðli (standard) hans. Á opinberu spítöl-
unum leiðir það raunar af sjálfu sér, þar sem allir aðrir læknar á þeim
spítölum eru ,,aðstoðarlæknar“ hans. Á einkaspítölum ber að vísu
hver sérfræðingur ábyrgð á sínum sjúklingum, en enginn ábyrgð á
staðli stofnunarinnar í heild nema þá yfirlæknir spítalans. Nefndin
lítur svo á, að staðall (standard) spítala megi ekki fara eftir yfir-
lækni hans einum og allra sízt í því kerfi, sem við búum við og stuðlar
beint að því að halda ungum sárfræðingum utan við spítalana. Hún
getur t. d. ekki séð, hvernig yfirlæknir Landakotsspítala (ortoped)
getur borið ábyrgð á þeim augnlækningum eða barnalækningum, sem
þar er fengizt við.
Samkvæmt „Minimal Standard“ ber yfirstjórn spítala (sjúkrahús-
nefnd) skylda til að fela læknum spítalans faglega ábyrgð á honum.
Ekki er heldur hægt að sjá, hverjir aðrir ættu eða gætu axlað þá byrði.
En tii þess að gera það þarf hver læknir að geta borið ábyrgð á við-
fangsefnum sínum — sjúklingunum — og vera þátttakandi í sam-
starfsheild, læknaráði, sem ber fyrir brjósti álit og orðstír spítalans
alls, en ekki einungis einstakra deilda hans. Þeir verða að setja sér
starísreglur, sem fullnægja þsim lágmarkskröfum, er hlutaðeigandi
yíirvöld setja.
Nefndin álítur, að skipa eigi sérstaka nefnd fulltrúa L. R., L. í., heil-
brigðtsstjórnarinnar og spítalaeigenda til að setja lágmarkskröfur um
spítala hér á landi. Nefndin vill taka fram sérstaklega, að hún er þeirr-
ar skoðunar, að fulltrúar tryggingafélaga, opinberra eða einka-, beri
ekki nein aðild að slíkri nefnd. Meðan þetta hefur ekki verið gert,
álítur hún, að læknasamtökin eigi sjálf að setja lágmarkskröfur. Með
þessari skýrslu fylgja uppástungur nefndarinnar að slíkum kröfum, og
eru þær sniðnar eftir áðurnefndum „Minimal Standard“ ameriskra
spítala og miðaðar við íslenzkar aðstæður.
III. SJÚKLINGURINN
Öll læknisfræði miðar bæði að því að koma í veg fyrir sjúkdóma
og lækna þá. Tillögur nefndarinnar miða á einn eða annan hátt að því,
að þetta sé gert betur og fljótar en áður.
Á hinn bóginn vill nefndin einnig benda á þau einföldu mann-
réttindi, sem margbrotin eru í þjóðfélagi voru, en það er réttur sjúkl-i
inga til að velja sér Iækni.
Sjúklingar, sem leggjast inn á opinbera spítala í Reykjavík, ráða
engu um það, hvaða læknir stundar þá. Þeir geta átt á hættu að lenda
hjá lækni, sem þeir hvorki bera virðingu fyrir né treysta. Ef frjálst
val hefur farið fram, er læknirinn ráðgjafi sjúklingsins í faglegum
efnum, og hlutverk hans er að útvega sjúklingi sínum beztu þjónustu,
sem völ er á, og einnig að stofna til samvinnu við aðra lækna eftir
því, sem þörf er á, utan spítala og innan.
Sjúklingur, sem vistast á spítölum hér í bænum, er talinn þurfa
á sérfræðiþekkingu að halda. Eins og stendur, er engin trygging fyrir