Læknablaðið - 01.02.1967, Blaðsíða 44

14
LÆKNABLAÐIÐ
því, að sú sérfræðiþekking, er með þarf, sé fyrir hendi á spítölunum.
Komið hefur fyrir, að yfirlæknar hafa neitað að leita aðstoðar til sér-
fræðinga utan .spítalanna.
Því verða báðir aðilar, sjúklingurinn og læknir hans, að hafa
tryggingu fyrir, að þurfi sjúklingurinn á spítalavist að halda, þá geti
spítalinn séð fyrir þeirri þjónustu, sem með þarf. Þetta á ekki sízt við
um neyðartilfelli, þar sem um frjálst val á spítala og lækni er oft
ekki að ræða.
Þetta er ein aðalástæðan fyrir tillögu nefndarinnar um, að settur
verði lágmarksstaðall fyrir íslenzka spítala, þar sem meðal annars
verði kveðið á um skyldur til að leita sérfræðiaðstoðar til að tryggja
enn betur öryggi sjúklingsins.
Það getur vafizt fyrir sjúklingi að skilja, hvers vegna sérfræð-
ingur, sem hefur stundað hann utan spítala vegna ákveðins sjúkdóms,
verður að senda hann til annarra lækna, ef sjúkdómurinn kemst á það
stig, að spítalavistar sé þörf. Þetta væri þó auðskilið honum, ef á þeim
spítala væri enn betri sérfræðikunnátta fyrir hendi og það væri gert
eftir tillögu læknis sjúklingsins. Hitt mun erfiðara að útskýra, að nú,
er sjúkdómurinn versnar, eigi e. t. v. minna hæfir læknar að taka við
sjúklingnum. Stangast slíkt auðvitað algjörlega á við almenn mann-
réttindi og það grundvallarsjónarmið, er nefndin áður lýsti, að sjúkl-
ingurinn eigi rétt á þeirri þjónustu, sem læknisfræðin í dag veit bezta.
IV. SÉRFRÆÐINGURINN
Á íslandi hefur sá læknir rétt til að kallast sérfræðingur, sem
lokið hefur tilskildu framhaldsnámi og hlotið viðurkenningu heil-
brigðisstjórnarinnar. Sumir læknar ljúka auk þess viðbótartíma í
undirgrein innan sinnar sérfræði og hljóta viðurkenningu fyrir það.
Enda þótt það snerti ekki þessa nefnd beint, hlýtur hún þó að
gera athugasemd við þetta fyrirkomulag. Samkvæmt skoðun hennar
er það heilbrigðisyfirvalda að gefa út almennt lækningaleyfi til lækna.
Sérfræðiviðurkenning á að vera veitt af læknafélögum eða sérfræðinga-
félögum, enda er það í samræmi við reglur í mörgum löndum. Kröfur
þær, sem gerðar eru til sérfræðinga, eiga að vera settar af þessum
aðilum, en ekki af heilbrigðisstjórninni eða læknadeild Háskólans.
Sem dæmi um núverandi reglugerð í reynd má nefna, að læknar,
sem ljúka framhaldsnámi við suma .stærstu háskólaspítala Bandaríkj-
anna, mundu ekki hljóta sérfræðiviðurkenningu á íslandi. Sama má
segja um íslenzka lækna, sem hlotið hafa sérfræðiviðurkenningu í
Svíþjóð. í samræmi við gildandi reglur er þó átt við sérfræðing, viður-
kenndan af heilbrigðismálaráðuneytinu, þegar rætt er um sérfræðinga
í þessari skýrslu.
Það liggur í augum uppi, að sérfræðiviðurkenning, veitt af réttum að-
ilum á hverjum tíma, felur eingöngu í sér viðurkenningu á, að tilskildu
framhaldsnámi hafi verið lokið, en tryggir á engan hátt, að sérfræð-
ingurinn haldi sér við í sérgrein sinni. Hvorki heilbrigðisstjórnin né
læknafélögin hafa sett neinar reglur um slíkt endurmat. Sá mögu-
leiki er fyrir hendi, að læknir, sem fær núna sérfræðiviðurkenningu,