Læknablaðið - 01.10.1969, Qupperneq 80

190
LÆKNABLAP/IÐ
£í i'á sre 62 ‘V £S u
yJLL ÍÍÉÍ m p o O o o V 3* 57 Pi
t . - TL V c O o D / rs S7 <2o
■ i ■ui /r 0 0 o 0 0 O /o Vo
-- .an 3 0 z V í 'IZ 'io féV
ti 4\yc dlU ' r* / r 0 0 ii /3 i/ /2 3o 3o
; ' — uf 4 II /7 21 ii SS ád
J «•» -St AC. (o /o /g sv ÍL 5? sz
M* l^O u/ »*l Y 3 /r /3 /t y/ ní' V3
hi w. p/» Ji'C n-. > / V /o n rc. 33 31 VZ

að lienni er nú beitt í vaxandi mæli. Til þess að leggja áherzlu á
gildi hennar hefur Erik Moberg frá Gautaborg sagt hæði
i gamni og alvöru, að hezta ráðið til þess að ná góðum árangri
við meðferð Iiðagiktar sé það að kenna öllum giktarlæknum að
framkvæma þeltöku.
Aðgerð þessi heinist að því aðalniarkmiði í allri meðferð liða-
giktar að evða hólgu (synovitis) úr liðum og á þann hátt koma
í veg fvrir þá bæklun, sem langvinn liðþelsbólga (synovitis)
veldur.
í sluttu máli er efirfarandi hið helzta, sem ég veit um þel-
töku:
1. Eftir þeltöku hættir liðurinn að hólgnia, þ. e. liðþelshólga
hverfur. Til þess að svo verði, þarf þeltaka að vera svo til
algjör. Sé svo ekki, sækir fljótlega í sama horfið.
2. Af þessu leiðir, að í þeim liðum, þar sem erfitt er að komast
að liðþelinu, er þeltakan gagnslítil.
3. Þeltaka, gerð eftir að hrjóskeyðing er hafin — eða
heináta (usur) komin á mótuin beins og hrjósks, liindrar
ekki áframhaldandi eyðingu hrjósks og beins.
4. Ekki er enn þá sannað, að þeltakla koinit í veg fyrir
hrjóskeyðingu, enda þótt hún sé gerð, áður en brjóskeyðing
er hyrjuð. Reynslan er ekki enn orðin nógu löng. Samt er
liún orðin nægjanlega löng til þess, að sannað er, að þel-
taka tefur fyrir hrjóskeyðingu.
5. Teljja má fullvíst, að þeltaica komi í veg fyrir þær
hreytingar, sem langvinn liðþelshólga veldur á liðpoka og
liðhöndum, þar með talin stytting á sinum m. interossei, en
það er snar þáttur í hinni svonefndu svana-hálsaflögun
(Swan-neek deformitet).