Læknablaðið - 01.08.1971, Qupperneq 31

LÆKNABLAÐIÐ
137
Athugasemd við skýrslu stjórnar L.I. fyrir áriS
1968-1969
Mér hefur nýverið borizt í hendur Læknablaðið, 6. hefti 56.
árgangs, sem að meginefni inniheldur ársskýrslu L.í. fyrir starfs-
árið 1968-1969. Vegna meiri háttar missagna, er slæðzt hafa inn í þann
kafla skýrslunnar, er fjallar um læknisþjónustu við Sjúkrahúsið á
Húsavík, sé ég mig til knúinn að óska birtingar eftirfarandi athuga-
semdar í Læknablaðinu.
I 6. hefti 56. árgangs Læknablaðsins, bls. 179, segir svo orðrétt:
,,I maí mætti yfirlæknir Sjúkrahúss Húsavíkur á fundi með stjórn
L.I. cg lögfræðingi félagsins, þar sem vandamál þessi voru rædd. Kom
þar fram sú skoðun lögfræðingsins, að orkað gæti tvímælis, hvort
reglugerðin myndi að öllu leyti standast samkvæmt sjúkrahúsalögum.
Hann benti yfirlækni samt á að fara eftir regiujerðinni í einu og öllu,
en hins vegar gæti ha.un höfðað mál fyrir dcrnstólum landsins til að
sannreyna, hvort reglugerðin stæðist gagnvart sjúkrahúsalöguniun.
Benti ha in yfirlækni á, að stjórn sjúkrahússins kynni að segja honum
upp staríi, ef hann færi ekki að þessum ráðum.“ (leturbr. hér)
Á læknaþingi og aðalfundi L.í. i september 1969 var fundargerð
ofangreinds fundar útbýtt sem fylgiskjali við þáverandi ársskýrslu-
texta stjórnar L.í. Þau mjög leiðu mistök virðast hafa hent við
endursamningu ársskýrslunnar fyrir Læknablaðið, að gleymzt hefur
þessi eina ritaða heimild um fundinn. í Læknablaðinu eru yfirleitt
birt öll fylgiskjöl vegna Húsavíkurmáls, er fram voru lögð á lækna-
þingi 1969, nema þessi eina fundargjörð.
í nefndri fundargjörð segir m. a. svo: „Eftir það lét Guðmundur
I. Sigurðsson í ljós, að sér viríist sem reglugerðin bryti í bága við
sjúkrahúsalögin og gengi of langt í að rýra völd ráðins yfirlæknis við
sjúkrahúsið. Daníel Daníelsson, ráðinn yfirlæknir, gæti því staðið fast
á rétíi sínum skv. sjúkrahúsalögunum, ef í odda skerst um framkvæmd
reglugerðarinnar (leturbr. hér), en benti jafnframt á, að sjúkrahús-
stjórn gæti sagt honum upp með löglegum fyrirvara, svo fremi að
hann hefði ekki sérsamninga, sem gengju í aðra átt. Hins vegar lagði
Guðmundur I. Sigurðsson til, að Daníel reyndi til hlítar samstarf við
lækna skv. reglugerðinni og léti á það reyna, hvernig til tækist.
Þá benti Guðm. I. Sigui-ðsson á, að sér fyndist umrædd reglugerð að
sínum dómi gölluð. Því væri rétt af stjórn L.í. að yfirfara hana, því
að hætta sé á, að hún verði í framtíðinni notuð sem fordæmi annarra
hliðstæðra reglugerða (leturbr. hér).
Loks bar Daníel Daníelsson fram þá fyrirspurn til stjórnarmeðlima
L.Í., hvort stjórn L.í. bæri ekki skylda til þess að leitast við að rétta
hlut þeirra félagsmanna, sem misrétti væru beittir. Mættir stjórnar-
menn staðfestu, að svo væri (leturbr. hér). Daníel kvaðst þá geyma
sér allan rétt til þess að leita til stjórnar L.Í., ef honum reyndist þörf
á því síðar.“
Höfuðatriði fundargerðarinnar virðast mér þessi:
1) Lögfræðingurinn telur reglugerðina ólöglega.