Læknablaðið - 01.08.1971, Blaðsíða 32

138 LÆKNABLAÐIÐ
2) Lögfræðingurinn fullyrðir, að ég geti staðið fast á rétti mínum
skv. sjúkrahúsalögum, ef í odda skerist um framkvæmd reglu-
gerðarinnar.
3) Lögfræðingurinn telur reglugerðina gallaða og hættulegt fordæmi,
og því eigi stjórn L.í. að taka hana til endurskoðunar.
4) Mættir stjórnarmenn lýsa því yfir, að stjórn L.f, sé skylt að rétta
hlut félagsmanns, er misrétti sé beittur.
Öll þessi atriði virðast af vangá hafa fallið niður í frásögn stjórn-
arinnar af fundinum í ársskýrslu sinni. Eru þessi mistök þeim mun
leiðari sem stjórnin í skýrslu sinni leggur á það sérstaka áherzlu, hve
vendilega hún hafi gætt þess að fara í hvívetna að ráðum lögfræðings
síns í máli þessu, enda var á fundi þessum þeim ráðum ráðið, er úr-
slitum réðu um frekari gang Húsavíkurmálsins, þar eð ég hafði óskað
eftir fundinum til þess að þiggja þar ráð míns stéttarfélags um við-
brögð við kröfu sjúkrahússtjórnarinnar á Húsavík um gjörbreytingu
á rekstrarformi sjúkrahússins.
Því miður hafa ekki aðeins ofangreind atriði fallið niður úr frá-
sögn stjórnarinnar af þessum fundi, heldur hafa þar og slæðzt inn
önnur atriði, er þar eiga ekki heima.
Vil ég sérstaklega taka fram eftirfarandi:
1) Á nefndum fundi lét lögfræðingurinn aldrei orð falla um það, að
ég skyldi í einu og öllu fara eftir reglugerðinni, enda hefði slíkt
verið algjör mótsögn við áðurgreind ummæli hans, að ég gæti staðið
fast á rétti mínum, ef í odda skærist um framkvæmd reglugerðar-
innar.
2) Á þessum fundi bar það ekki á góma, að ég gæti leitað úrskurðar
dómstóla um gildi reglugerðarinnar. Umræður um þá hlið málsins
fóru þá fyrst fram, er ég fór þess á leit, að stjórn L.í. leitaði
slíks úrskurðar, en það gerðist, eftir að mér hafði verið sagt upp
starfi.
3) í umræðum okkar á fundi þessum bar það m. a. á góma, hvort
hugsanlegt væri, að sjúkrahússtjórnin kynni að hafa hug á að segja
mér upp starfi.
í því sambandi gat lögfræðingurinn þess, að skv. því, er hann
bezt vissi, gæti stjórnin sagt mér upp starfi með löglegum fyrirvara
án þess að tilgreina ástæðu, svo fremi ég ekki hefði samninga, er
gengju í aðra átt, en slíka samninga taldi ég mig hafa. Sú frásögn í
skýrslu stjórnar L.Í., að lögfræðingurinn hafi bent mér á, að sjúkra-
hússtjórnin kynni að segja mér upp starfi, ef ég færi ekki að þeim
ráðurn, sem þar eru nefnd, er því á algjörum misskilningi reist. Síðar
í tilvitnaðri skýrslu, bls. 179, segir stjórn L.Í., að lögfræðingurinn hafi
talið, að stjórnin gæti ekkert aðhafzt frekar í málinu nema rannsaka
það nánar. Því næst segir svo: ...en yfirlæknir sjúkrahússins synj-
aði um leyfi til þessara athugana.“ (leturbr. hér)
Hér hafa því miður enn átt sér stað meiri háttar mistök við
samningu ársskýrslunnar.
Fyrsta krafa mín til stjórnar L.í. var einmitt sú, að hún sæi til
þess, að fram færi opinber rannsókn á Húsavíkurmálinu í heild. Hins
vegar er rétt að geta hér, að nokkurs ágreinings gætti milli mín