Læknablaðið - 01.08.1971, Síða 61

LÆKNABLAÐIÐ
159
sterkan kærleika, skilyrðislausa fórnfýsi og fyrirgefningarlund og
takmarkalausa þolinmæði og langlundargeð. Þessar dyggðir hefir kon-
an þroskað með sér gegnum aldirnar, og þeirra njótum við í ríkum
mæli hvarvetna í okkar daglega lífi, því að enda þótt kærleikseldur
konunnar brenni skærast og heitast hjá arni heimilisins og ilji og
lýsi fyrst og fremst börnum og maka, þá njóta aðrir líka góðs af til
blessunar fyrir allt samfélagið.
Um aldirnar hefir höfuðstarfsvið fjölmargra kvenna, um langt
skeið ævinnar, fyrst og fremst verið innan vébanda heimilisins. Þar
var jafnan mörgum störfum að sinna og að mörgu að gá, en mörg
voru þessi störf heldur þreytandi og ekki alltaf þökkuð eða metin
að verðleikum, en þó svo óendanlega þýðingarmikil fyrir þrifnað
heimilisins og andlega og líkamlega velferð fjölskyldunnar. Við karlar
þykjumst oft vinna hin stóru afrek hver á sínu sviði. En vanmetum
við ekki æðioft þann bakhjarl, sem við eigum í okkar ágætu eigin-
konum, sem með sínu þrotlausa og ósérplægna starfi á heimilunum
skapa okkur þó örugga höfn, sem við jafnan getum flúið til undan
stormum og stríði og sótt til hvíld og endurnæringu, kraft og hugrekki
til nýrra átaka? Og ekki vinnur góð eiginkona þessi þreytandi og
tímafreku störf með ólund og hangandi hendi eða eftirtölum. Nei,
öðru nær. Hún gengur upp í þeim, setur sitt stolt i, að alltaf sé allt
í röð og reglu, hreint og fágað, og er þó oft við ramman reip að
draga, þegar kannski meiri partur fjölskyldunnar færir jafnóðum allt
úr lagi, eins og verða vill, þar sem börn eru oft fyrirferðarmikil og
óvitar. Og ekki er matseldin alltaf sem auðveldust, en matinn vill hún
jafnan framreiða heitan og lystugan, en það getur orðið miklum
örðugleikum háð, þegar meðlimir fjölskyldunnar þurfa helzt að hafa
hver sinn matmálstíma, og sjálfur húsbóndinn mætir kannski til mið-
degisverðar um kaffileytið, en til kvöldverðar, þegar reglufólki þykir
hæfilegt að drekka kvöldkaffið.
Ég þykist vera vanur talsverðri vinnu og erfiði og sé heldur
ekkert eftir öðrum að vinna, en þegar ég hugleiði það starf, sem mörg
húsmóðir hefir leyst af hendi, hefir kannski átt mörg börn, oft haft
litla hjálp og erfiðar heimilisástæður að ýmsu leyti, en hefir komið
hópnum sínum á legg með sæmd, ja, þá hættir mér að finnast mikið
til um afköst mín og minna líka.
Auk allra þessara tímafreku starfa í þágu heimilisins og barn-
anna hefir svo konan ætíð þurft að annast að miklu eða mestu leyti
hið andlega uppeldi barnanna, móta og laga hinn mjúka leir barns-
sálarinnar. Sálfræðingarnir segja okkur, að barnssálin mótist mest á
fyrstu aldursárum, en einmitt á meðan samband móður og barns er
enn mjög náið og áhrifa móðurinnar á barnið gætir meira en áhrifa
nokkurs annars. Það er því augljóst, hvílíka geysiþýðingu það hlýtur
að hafa fyrir framtíð hvers manns, að sú undirstaða, sem þarna er
lögð, sé það traust cg heilsteypt, að unnt sé að reisa þar ofan á fagra
og gallalausa byggingu.
Þarna eru því miklar kröfur gerðar til konunnar og sjálfsögð
skylda og nauðsyn hvers þjóðfélags að skapa henni þau skilyrði, sem
bezt henta til þess að geta gegnt þessu mikla hlutverki. ,,í sálarþroska