Innsýn - 01.08.1976, Page 9

9
HVERS VEGNA?
framh.
EINKENNILEGIR
HLUT/fí GERAST
'A HIMNUM
Eftir að LÚsifer hafði
opinberlega lýst sig for
ingja uppreisnar gegn Guði
og lögum Hans, hvarf fyrri
gleði og friður himinsins.
f stað tónlistar og söngs
mátti heyra þrætur og grát.
LÚðraþeytararnir gátu
ekki lengur æft saman, því
sumir fylgdu LÚsifer að mál-
um og aðrir Guði. Þeir gátu
ekki orðið sammála um hvor
hafði á réttu að standa,
LÚsifer eða Guð. Þannig var
það einnig með hörpuleikar-
ana og söngvarana. Friður
himinsins hafði breyst í al-
gj ört stj órnleysi.
Allt var skemmt á himn-
um. Söngurinn, tónlistin,
lærdómurinn, allt samstarf
var eyðilagt frá hinum
minnsta engli til Guðs
sjálfs. Sá eini sem var
ánægður var LÚsifer. Því
fleiri vandræði sem hann gat
komið af stað, því betra
fyrir málstað hans. Fyrri
vinatengsl voru rofin, því
nú mátti finna nána vini á
öndverðum meiði. Enginn
vissi hverjum var hægt að
treysta.
Það versta var að fylgj-
endur LÚsifers höfðu snúist
gegn Guði - hinum mikla
eilífa Guði sem hafði skapað
þá með sínum eigin höndum og
elskaði þá sem sín eigin
börn. Fyrst þeir trúðu Lúsi-
fer var það sama sem að trúa
því að Guð væri ósannsögull.
Þvílíkri dökkri þokuslæðu
hafði LÚsifer skellt á. Hann
reyndi jafnvel að ásaka Guð
um öll vandræðin sem hann
hafði komið á sjálfur. Við
skulum ímynda okkur að við
getum hlustað á sumt af því
er fram fór: Fyrst bauð
LÚsifer auðvitað til fundar
englaforingjunum, sem höfðu
sameinast málstað hans frá
upphafi. Þeir höfðu þegar
ákveðið sig, svo hann þurfti
ekki að eyða neinum tíma í
að sannfæra þá.
"Jæja, okkur gekk mjög
vel á fyrsta fundinum ekki
satt"?, hældist LÚsifer og
neri saman höndunum af
ánægju.
"já svo sannarlega", sam-
þykktu fylgjendur hans með