Kjarninn - 03.10.2013, Blaðsíða 55

11/11 kjarninn Viðmælandi Vikunnar
„Nokkurn veginn.“
Er ekki heiðarlegast gagnvart kjósendum þínum að upplýsa um
þá ákvörðun?
„Nei, ég áskil mér rétt til að tilkynna þetta þegar ég er al-
veg 100 prósent viss. Það verður í útvarpsþættinum Tvíhöfða
á Rás 2, 30. október.“
Jón telur þó framtíð borgarmála bjarta. „Við erum að upp-
lifa hnignun þjóðríkjafyrirkomulagsins. Það er að gerast úti
um allan heim. Tiltrú almennings á stjórnvöldum er í sögu-
legu lágmarki á meðan tiltrú almennings á borgaryfirvöldum
fer vaxandi. Fókusinn er að færast frá þingum til borga.
Þjóðríki virðast eiga í meiri erfiðleikum með samskipti
nema um takmörkuð mál í þunglamalegu verk lagi. Þau eru
yfir leitt í deiluformi á milli þjóðríkja. En borgir eiga mun
betur með að vinna saman. Þær eiga í lausnamiðaðari sam-
ræðum á meðan þjóðríki virðast leggja meiri áherslu á vanda-
málasamræðu. Ég held því að borgar samvinnan muni koll-
steypa þjóðríkjum á endanum. Sveitarstjórnarvettvangurinn á
miklu meiri framtíð en landsmálastjórnmál. Ríkisstjórnir eru
ekki framtíðin. Við sjáum það til dæmis hérlendis að traust á
borgarstjórn hefur þrefaldast frá hruni en traust almennings
á Alþingi er enn í sögulegu lágmarki.“
jón gnarr um SjúkraFlugSumræðuna
Það má hugsa þetta svona: Þú ert á Flateyri og ert
að vinna þetta viðtal. Svo færðu einhver eymsli í
magann og ákveður að hringja í lækninn á Ísafirði.
Hann er í skírnarveislu og segist ætla að renna á
þig. Hann klárar kaffið sitt og kleinuna sína og er
snöggur til þín. Það tekur hann kannski hálftíma.
Hann greinir þig og segir þér að þú sért með
botnlangakast og að það þurfi að skutla þér suður í
aðgerð. Hann hringir á sjúkrabíl sem er ekki nema
annan hálftíma að koma og svo er hringt til akur-
eyrar, þar sem sjúkraflugið er. Þeir hafa klukkutíma
til að undirbúa sig áður en þeir fara í loftið. Þú
bíður eftir þeim í sjúkrabílnum á meðan. Svo kemur
flugvélin frá mýflugi og flýgur með þig til reykja-
víkur. Þarna eru líklega liðnir 4-5 klukkutímar að
lágmarki áður en þú lendir á reykjavíkurflugvelli
og þér finnst þú eðlilega vera helvíti kvalinn. alveg
að drepast. Þú ert drifinn upp á landspítala og
inn á skurðstofu og það síðasta sem þú manst
er að þú sérð flúrljósin á skurðstofunni. Síðan
vaknar þú og læknirinn heldur í hendina á þér og
segir að það hefði ekki mátt muna einni mínútu,
þá værir þú ekki hérna í dag. Og þú hugsar að
þú eigir reykjavíkur flugvelli líf þitt að þakka. En
þetta er ekkert þannig. Þetta er ákveðin dramatísk
tilfinninga semi.“