Kjarninn - 26.12.2013, Blaðsíða 58

04/04 kjarninn KViKMYNDiR
þungmálmarokk saman við tilfinningarót aðalhetjunnar.
Þótt ýmislegt áhugavert hafi verið í gangi í íslenskri kvik-
myndagerð árið 2013 var aðsókn á íslenskar myndir frekar
dræm og eina myndin sem gæti talist vera „hittari“ er Hross
í oss, sem um 15.000 manns hafa séð. Hún fór hægt af stað en
góð umfjöllun og gott orðspor héldu aðsókn jafnri og þéttri
næstu vikurnar. Um 10.000 manns fóru á Ófeigur snýr aftur,
sem er í besta falli þokkalegt miðað við til dæmis Jóhannes
sem næstum 40.000 manns sáu. Samanlagður fjöldi sem fór á
hinar fjórar myndirnar er minni en þeirra sem fóru á Hross
í oss og meira að segja Málmhaus, þrátt fyrir góða dóma og
mikla umfjöllun, náði einungis að draga 5.000 manns í bíó.
Það verður að teljast mikil vonbrigði, sérstaklega þar sem
um 70.000 manns sáu Bjarnfreðarson, síðustu mynd Ragnars
Bragasonar.
Árið 2013 var kannski ekki eitt af bestu árum íslenskr-
ar kvikmyndasögu en það markaði engu að síður ákveðin
skil í íslenskri kvikmyndagerð og ef til vill er tími óháðra
mynda að ganga í garð. Þótt vissulega sé mikilvægt að hafa
Kvikmynda sjóð er ekki alltaf hægt að reiða sig á hann; bæði
er fjármagnið takmarkað og svo á ríkisstjórnin það til að
takmarka það ennþá meira, og því er stundum þörf á að leita
annarra leiða. Þar til fyrir nokkrum árum voru nær allar
íslenskar kvikmyndir studdar af Kvikmyndasjóði en núna
hefur staðan breyst. Fleiri og fleiri láta það ekki stöðva sig
að geta ekki fengið styrk frá Kvikmyndasjóði enda er líka að
verða auðveldrara að gera myndir fyrir lítinn pening með
tilkomu æ ódýrari, og um leið betri, stafrænna myndavéla.
Framtíð íslenskrar kvikmyndagerðar þarf kannski ekki að
vera svo svört.