Kjarninn - 05.06.2014, Blaðsíða 64

55/55 pistiLL
Órökréttur ótti framsóknarmanna
En já, þá að niðurlagi þessa pistils og raunar sjálfu innihaldinu
(bið lesandann að afsaka langan inngang). Já, nokkur orð um
órökréttan ótta. Það var órökréttur ótti sem stýrði því að ég
gleymdi öllu því sem ég trúi á og vil standa fyrir, bæði sem mann-
eskja og móðir. Ég stóð ekki nógu styrkum fótum þegar ég las illa
þýdda frétt á íslenskum vefmiðli um eitt af öllum þessum börnum
sem deyja daglega í heiminum af ólíkum ástæðum. Ein af öllum
þessum hraðsoðnu fréttum sem engin fréttaskýring fylgir. Frétt,
sem gæti þess vegna verið tilbúningur, varð til þess að ég varð
svo hrædd um barnið mitt að ég gaf skít í hag barna almennt.
Þessi frétt og téðar afleiðingar hennar hafa þó fengið mig til
að skilja konurnar í Framsókn betur. Ég held að þær séu, þannig
lagað, velviljaðar manneskjur og góðar mömmur, frænkur
og vinkonur. En ég held að þær eigi það sameiginlegt að hafa
á viðkvæmum tímapunkti lesið eina af þessum illa skrifuðu
fréttum um margslungin, flókin átök fólks hér og þar úti í hinum
stóra heimi; eina af óteljandi samhengislausa fréttum sem við
innbyrðum daglega, nánast án þess að taka eftir því. Nema
að af einni eða annarri ástæðu tóku þær nógu vel eftir þessari
tilteknu frétt þann daginn til að óttast svo um börnin sín að þær
urðu reiðubúnar að kynda undir fordæmingu á öðrum börnum.
Í fljótu bragði, og oftar en ekki ómeðvitað, virðist eina leiðin til
að takast á við óttann sú að finna tákngerving fyrir allar hugsan-
legar hættur. Í augum þeirra varð það Músliminn með stóra
M-inu. Eða kannski öllu heldur, ég veit það ekki, en kannski:
Útlendingurinn.
Oddviti Framsóknar ber blak af skoðunum sínum með því
að segjast hafa dvalið á meðal múslima, enda mynd af henni
rauðnefjaðri með blæju nokkuð áberandi í kosninga baráttunni.
Við þessa framsóknarkonu vil ég segja: Ég er femínisti sem hætti
að þora að klæða soninn í rauð föt. Málið er að við manneskj-
urnar þurfum daglega að endurskoða eigin hugarheim, annars
endar allt í tómri vitleysu. Ég vil líka segja að ef þið framsóknar-
konur teljið framgöngu ykkar til marks um að konur geti allt,
þá er ég hér með hætt að vera kona. Ég er karl. Og sonur minn
kallar mig Elvis.