Kjarninn - 05.06.2014, Blaðsíða 63

54/55 pistiLL
varhugaverð umhverfisáhrif
Við nánari umhugsun hafði frjálsynda mamman byrjað að
forpokast strax upp úr fæðingu sonarins. Í einni af fyrstu
vagnferðunum hafði vinkona hrósað mér fyrir að breiða
bleikt teppi yfir strák. Hrósið hafði öfug áhrif, systir mín
hafði lánað mér teppið og ég breitt það umhugsunarlaust
yfir barnið, en þetta varð til þess að ég fór að velta fyrir mér
hvort það væri sjálfhverft af mér að taka ekki meira tillit
til meintra almennra þarfa drengja í þessu tilliti. Eins var
mér brugðið þegar leikskólakennari spurði af hverju ég
hefði keypt stelpuregngalla á hann. Þetta er ekki stelpugalli,
másaði ég stressuð og benti á að regngallinn væri rauður. Þá
brosti leikskólakennarinn og sagði: Já, en þessir gallar eru
bara til í rauðu og bláu.
Í ljósi fjölda keimlíkra atvika er kannski ekkert skrýtið
að fréttin af drengnum ógæfusama hafi skotið mér skelk
í bringu. Nú er svo komið að sonur minn á nánast bara
dótabíla og flestir þeirra eru brunabílar, þó
að einn og einn lögreglubíll hafi fengið að
slæðast með. Hann er svo eldheitur í bruna-
bílaleikjunum að hann gegnir helst nafninu
Sam (Sammi brunavörður) og kallar mömmu
sína oftast nær Elvis (starfsfélagi Samma þessa). Reyndar
á hann líka járnbrautarlest, dótadýr og Legókubba. Jú, og
ljósfjólublátt hjól með rauðum blómum sem hann valdi sér
sjálfur og mamma hans lét eftir honum að kaupa, þökk sé
David Bowie.
Sonur minn skrönglast um Berlín þvera og endilega á
meintu stelpuhjóli með hjálpadekkjum og pastelgrænir skór
með skærbleikum sólum hamast á pedulunum. Þetta er hans
smekkur og meira er ekki um það að segja. Ef hann kýs
frekar að drekka úr glasi með forljótum brosandi bíl en til
dæmis norrænni gæðahönnun á borð við Múmínálfabolla,
þá má hann það líka. Honum er frjálst að skreyta sig með
öllum heimsins litum. Þetta er jú eftir allt saman hans líf. Og
sannleikurinn einfaldlega sá að stundum geta mömmur verið
ósköp vitlausar ... og smekklausar.
„Oddviti Fram-
sóknar ber blak af
skoðunum sínum“