Innsýn - 01.03.1987, Blaðsíða 19

EG
HEFÐI
DREPIÐ
ÞIG
"Þú verður að fara
mjög gætilega í rannsðknum
þínum uppi í þessum
fjöllum" hafði tryggingar-
maðurinn aðvarað mig.
"Þeir hneigjast að því að
skjóta ókunnuga fyrst og
spyrja síðan".
Ég hugsaði um orð hans
er ég lokaði Biblíunni og
hallaði mér aftur í
stólnum. Ég var með
samviskubit yfir því að
hugur minn skyldi reika
þannig. Ritningartextinn í
morgunvökubók minni þennan
morgun var 4. versið í
23. Davíðsálmum. "öafnvel
þótt ég fari um dimman dal
óttast ég ekkert illt, því
að þú ert hjá mér".
"Faðir þakka þér fyrir
loforð þitt um vernd", bað
ég. "Ég bið þig um vernd í
dag yfir mér og fjölskyldu
minni."
Hótanir í minn garð og
fjölskyldu minnar voru
allt of algengar. Er
efnahagurinn dróst saman
1982, voru margir, annað-
hvort af græðgi eða
örvæntingu, farnir að iðka
íkveikju. Þeir kveiktu í
heimilum sínum, fyrir-
tækjum eða farartækjum,
með það í huga að fá
greitt út úr tryggingunum.
Þegar þetta gerist er ég
fenginn til að rannsaka
málið. Ég er sérfræðingur
í rannsókn á eldsupptökum
og sprengingum.
Lögreglurannsóknarmenn
höfðu lítið að óttast
slíka brennuvarga. Afleið-
ingar þess að hóta eða
ráðast á lögreglumann voru
skjótar og afdrifaríkar!
En einkarannsóknarmaður,
eins og ég, nýtur ekki
verndar lögreglumerkisins.
Eftir eina slíka rann-
sókn, sprakk rannsóknar-
stofa mín í loft upp
-örfáum mínútum eftir að
ég hafði yfirgefið
skrifstofu mína. Þegar ég
síðan fékk nokkrar hótanir
símleiðis, fékk ég mér
leyfi til þess að bera 43
calibera skammbyssu. Ég
fann til mikils öryggis
eftir að ég festi þetta
þunga vopn við beltið
mitt. Ég var samt órólegur
vegna viðvörunar trygging-
armannsins, er ég hlóð
fyrirtækisbílinn, gamlan
útslitin Ford pallbíl,
tækjum mínum við dag-
renningu.
Rétt þegar ég setti
lykil í svissinn, heyrði
ég hljóða rödd segja:
"Oohn, ert þú kristinn?"
"Auðvitað er ég það!"
"Hvað ert þú þá að gera
með þetta í beltinu þínu?
Trúir þú ekki á að Guð
muni vernda þig?"
Ég hrökk við, og hikaði
smástund. En gagntekinn
þeirri sannfæringu að ég
ætti að taka vopnið af mér
og fara með það inn í hús,
fór ég aftur inn og skyldi
skammbyssuna þar eftir.
Mér leið hálfkjánalega
45 mínútum síðar er ég
keyrði norður hraðbrautina
1-75 frá Chattanooga,
Tennesee í átt að fjöll-
unum. Heyrði ég raunveru-
lega einhverja rödd. "Ég
er efnaverkfræðingur með
háskólagráður bæði í eðlis
og efnafræði," rökræddi ég
hið innra með mér,
"vísindamaður þjálfaður í
því að staðsetja, greina
og sannreyna upphaf
eldsvoða." Að heyra
ókunnar raddir var ekki
hluti af mínu daglega
starfi!
Ég tók fótinn af
bensíngjöfinni er af-
leggjarinn til Cleveland
var í sjónmáli. Var það
ekki heimska að skilja
skammbyssuna eftir heima,

Innsýn l.tbl. 1987
19