Innsýn - 01.03.1987, Blaðsíða 21

innan við klukkutíma. En
er ég leit yfir staðinn þá
sá ég að þetta ætlaði
ekki að vera minn happa-
dagur. Ég skipti svæðinu
niður í meters ferninga,
lagðist á hnén og byrjaði
mjög kerfisbundna leit,
sentimeter fyrir senti-
meter í brunnum viðnum.
Allt í einu fannst mér
eins og kallt vatn rynni
niður bakið á mér, og
hárin á höndunum og
öxlunum sendu neyðarhrað-
skeyti: Einhver var að
horfa á miq!
Ég sleppti sköfunni og
snéri mér hægt við. Þarna
rétt hjá mér stóð maður
í smekkbuxum með ólýsan-
legan svartan hatt og
hallaði sér að brettinu á
bílnum mínum. Hann héít á
miklum rifli með kíki í
höndum sér, honum var
miðað beint á brjóstkass-
ann á mér! Langt strá hékk
út úr öðru munnvikinu á
stórbrotnu andlitinu og
gekk hægt upp og niður er
hann tuggði endann. Andlit
hans var sviplaust, en ég
fann enga hlýju í
augunum.
ERT ÞÚ LÖGIN ?
Mér fannst ég vera
nakinn og varnarlaus, eins
og dýr í gildru, er ég
stóð upp hægt. og horfði í
augu hans. "Ég mun komast
að því hvernig það ér' að
vera skotinn" hugsaði ég
ósjálfrátt. Það var ekki
skemmtileg tilhugsun, og í
huganum sparkaði ég í
sjálfan mig fyrir að hafa
ekki tekið 45 calibera
skammbyssuna með. Hvers
vegna hafði ég verið svo
heimskur að hlusta á þessa
hljóðu rödd?
Ég neyddi fram veiklu-
legt bros og kyngdi. "Sæll
kunningi" skrækti ég. "Ég
- heiti 3ohn Odom. Ég er að
reyna að komast að því
hvað olli brunanum". Ég
gekk varléga í áttina til
hans og hélt höndum frá
síðu mér og hafði lófana
opna svo að hann gæti séð
að ég var ekki með nein
vopn.
Hann skirpti stráinu út
úr sér og kinkaði kolli.
En kuldinn í andliti hans
breyttist ekkert, og
riflinum var enn beint að
mér.
"Þetta er nógu nálægt"
rödd hans var blæbrigða-
laus. "Ert þú Lögin?"
"Nei" svaraði ég og reyndi
að vera rólegur. "Ég er
bara efnafræðingur, ráðinn
af tryggingarfyrirtækinu
til þess að kanna orsakir
brunans."
Hann hugsaði um þetta
nokkra stund en kinkaði
síðan kolli aftur. "Þetta
er heimili sonar míns sem
þú ert að rannsaka, en
halt þú bara áfram. Ég
hefði áhuga á að vita
niðurstöðu þína." Hann
leit beint í augu mín og
hélt riflinum í sömu
stöðu. Hann brosti hvorki
né bauðst til að taka í
hendi mér.
"Drottinn ég þarf á
hjálp þinni að halda" bað
ég. Hversvegna lætur þú
mig koma hingað vopn-
lausan?" Ekkert svar kom
og ég hélt áfram mínu
seinlega starfi að svifta
til ösku, sentimeter fyrir
sentimeter. Allan tímann
var ég þess ákaflega
meðvitandi að riflinum var
beint að mér.
Innsýn l.tbl. 1987
21