Húsbyggingar og mannvirkjagerð 1945-1986 - 01.04.1988, Page 38
36
og betra íbúðarhúsnæði en þarf til að fullnægja neysluþörfinni,
þ.e.a.s. hluti eftirspurnarinnar stafar af sparnaðarþörfinni. Á móti
þessum áhrifum verka ýmis skilyrði sem sett eru fyrir lánveitingum,
s.s. varðandi stærð íbúðarhúsnæðis. Breytingar á þessum skilyrðum
geta valdið breytingum á samsetningu húsakostsins.
Að því er samkeppnina við önnur sparnaðarform varðar, þá er
líklegt að við sérstakar aðstæður, eins og þegar peningalegar eignir
rýrna að verðgildi miðað við efnislegar eignir, hafi sparendur mjög
skerta möguleika til að varðveita og ávaxta verðmæti sin eða sparnað
í tíma. Þetta ýtir undir eftirspurn þeirra eftir fastafé í
sparnaðarskyni, þótt það sé langt frá því að vera eins handbært og
peningalegt. Það má því fullyrða að færri og lélegri möguleikar á
öðrum sparnaðarformum ýti undir eftirspurn eftir íbúðarhúsnæði í
sparnaðarskyni. Eftirspurnaráhrifin eru líklega tvíþætt eins og lýst
var hér að ofan, þ.e. annars vegar fleiri íbúðarhús og hins vegar
stærri og gæðameiri eignir.
Mynd 4.2 sýnir hvernig rúmmetrastærð íbúða í fjölbýlis- og
fábýlishúsum hefur þróast síðustu þrjátíu árin. Ferlarnir lýsa
hlaupandi þriggja ára vegnu meðaltali rúmmáls þeirra ibúða sem
byrjað er á á viðkomandi árum. Á myndinni má sjá að meðalrúmmál
íbúða í fábýli hefur vaxið jafnt og þétt frá byrjun tímabilsins til
ársins 1978, en þá náði það hámarki. Vöxturinn er um 57%, eða úr
374m^ í 586m^ á þessu tímabili. Frá 1978 hefur síðan
meðalrúmmálið farið lítillega lækkandi. Meðalrúmmál íbúða í
fjölbýlishúsum virðist vera nokkuð svipað á tímabilinu. Þó má
merkja að fyrstu fimmtán árin virðist meðalstærðin vera aðeins meiri
en næstu tíu ár. í byrjun áttunda áratugarins vex rúmmetrastærðin