Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Síða 17

Hefði japanska tundurskeytið hitt áðan, hefði öll uppbygging Monag-
han verið tætt í sundur af óvinunum. Menn höfðu varla fundið skýrar
grimmd stríðsins en á þessu augnabliki, þar sem fyrsti stýrimaður lá
hjálparlaus eins og sært dýr í koju sinni, og enginn sá neina möguleika
til að hjálpa honum.
Með skímu næsta morguns gat Monaghan kallað á flotalækni í tal-
stöð. En nú hafði veður versnað að mun, svo ekki þótti fært að flytja
lækni milli á bát, en í staðinn var tekið það ráð að nota hið velreynda
og oft notaða buxnadufl.
L'æknirinn varð efinn á svipinn: „Það gagnar ekkert!“ sagði hann í
viðræðum við skipherrann. „Eg verð fyrst um sinn að vera hér kyrr. Við
verðum að koma fyrsta stýrimanni yðar sem allra fyrst í sjúkraskip. F.f
til vill verður hann meira að segja að komast strax undir hnífinn. En í
þeim sjógangi, sem nú er, er útilokað að hugsa um flutning!"
„Hverjum segið þér það?“ spurði Willbrook skipherra á móti. „Ef ég
hefði mátt ráða,,hefðum við fyrir löngu hætt við tiltækið. Eg hafði grun
um það strax í gær, að við sigldum beint í eiturketil fjandans!“
„Lítið þér þetta nú ekki aðeins of svörtum augum, skipherra?“ sagði
læknirinn. „Samþykkur, svæðið hér er illræmt. En hvirfilvindar tilkynna
nú ekki venjulega komu sína fjörutíu og átta klukkustundum áður en þeir
byrja!“
„Þeir eru vanir því læknir, trúið mér. Þeir tilkynna bara ekki, hvar
þeir ætla að ráðast á. Munið þér.eftir sólinni í gær? — Nú, sem sagt!“
Lækninum virtist hyggilegra að slíta samræðunum. Hann hafði á þessu
augnabliki áhyggjur af öðru meir, ,en veðrinu og hvernig flotanum væri
stjórnað. Síðasta nótt hafði gefið honum fullt tilefni til þess. Auðvitað
liöfðu Japanir varið sig, og særðir menn voru á öllum koppunum. Og í því
sambandi var tilfelli fyrsta stýrimanns á Monaghan tiltölulega saklaust. En
sem betur fór, var hann ekki einn lækna á þessum flota.
Um hádegi hinn 17. desember 1944 ákvað aðmíráll Halsey að hætta við
orrustuna. Það mundi hvort sem er líða enn langur tími, þangað til flug-
vélarnar væru allar komnar aftur um borð. Lendingin yrði ekki svo ein-
föld í svo miklum sjógangi. Svo tók það alllangan tíma að leita uppi birgða-
skipin, sem urðu að halda sig úr skotfærývið óvinina, og fylla skotfæra- og
eldsneytisgeymslur herskipanna. Svo voru líkur fyrir, að þá yrði skollið á
óveðrið, sem einhversstaðar var hér í aðsigi.
17
Nýtt S O S