Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Qupperneq 21

sjói, sem nú dembdu sér yfir minni skipin. Þegar þessi ægilegur vatnsvegg-
ur lagðist yfir skipin,, liöfðu menn litla von um, að þeim myndi aftur
auðnast að hverfa úr djúpinu til yfirborðsins. Hvað eftir annað stakkst
stafn Monaghan inn i brotsjóana allt aftur að fallbyssuturni, og reis svo
hægt og hægt upp aftur, aðeins til þess að þola enn harðari högg sjóanna.
Stynjandi klifraði þá skipið sennilega 20 m upp, bara til þess að þjóta
niður aftur eins og á skíðaflugbraut og stingast í næsta sjó. Á þesum augna-
blikum var eins og skrúfur skipsins berðu sjóinn í trylltu æði.
Hve lengi enn? Var yfirleitt skip til, sem gat staðizt slík áföll lengi?
Brynplötur kringum turn og stjórnpall bognuðu eins væru þær úr þunnu
blikki; siglutrén lágu fyrir borð, og engin rúða var eftir á stjórnpalli.
Alltaf virtist mönnum lengri og lengri tími löða, þar til skipið hófst
úr djúpinu eftir áföllin.
Það var vonlaust að geta haldið skipinu í nokkurri stefnu í þessu víti.
Hvað höfðu hin mög þúsund vélahestöfl að gera á móti þessu ógnaræði
hafsins; hvað hafði stýri að segja í slíku foraði. Ef það virkilega heppn-
aðist einu sinni að halda skipinu beint í fjallháa holskeflu, þá heppnað-
ist líka að láta það ríða á fjallatoppunum. En vei, ef nú skipið snéri til
og varð að fá næstu holskeflu á sig þvert. Þá hallaðist það ægilega, svo
ægilega, að enginn mannanna í brúnni hafði lengur fótfestu. Þeir gripu
þá í hvað sem fyrir var og héldu sér í örvilnan, í innri bæn um, að skipið
gæti líka nú rétt sig við aftur. Það var sem Monaghan væri lifandi vera,
sem vissi, að allt ylti á henni. Þungt og hægt, eins og kraftar hennar
minnkuðu smátt og smátt, rétti hún sig þó alltaf stynjandi upp aftur.
En öllum um borð var ljóst: Að næsta skipti gat verið það síðasta! Það
var varla hugsanlegt, að skip af þessari stærð gæti þolað að velta svona á
hliðina hvað eftir annað, svo að það endaði ekki með því að hvolfa.
Næsti brotsjór þurti ekki annað en að slá frá sér örlítið of snemma. Ef
hann bryti á siglutrjám og yfirbyggingu, áður en skipið hefði rétt sig
við, — og allt var á enda.
Það var eins og lítið væri unnið við það, ef skipið lá eins og skipa-
smiðirnir höfðu ætlazt til. Nýr brotsjór hellti sér yfir grannan skips-
skrokkinn, eyðileggjandi allt, sem fyrirfannst, væri það ekki úr stáli.
Willbrook skipherra vonaði að enginn sjóanna hefði hrifið menn fyrir
borð. Hann vissi, að enginn hafði það afl í handleggjunum, að hann
Nýtt S O S
81