Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Síða 22

gæti haldið sér, þegar ólögin flæddu yfir. Brúarbyggingarnar buðu ekki
einu sinni næga vernd.
Var það nokkuð undarlegt, að skipherranum yrði ekki nema endr-
um og eins hugsað til fyrsta stýrimanns síns, eins og ástatt var hjá honum?
Sennilega barðist stýrimaðurinn nú við dauðami í koju sinni, ef örlögin
ihöfðu ekki þá þegar frelsað hann frá þeirri baráttu.
Já frelsað! Fyrir svo veikan sjúkling, sem gat enga björg sér veitt,
hlutu þessar ofsalegu hreyfingar skipsins að vera óbærilegar.
Willbrook skipherra hafði engan tíma til að velta lengi örlögum
fyrsta stýrimanns fyrir sér. Hvert augnablik krafðist úrskurðar hans um
svo mörg vandamál samtímis. Það var starfið, sem hélt honum uppi og
að hann brotnaði ekki saman undan ábyrgðinni. Hann hafði bókstaflega
ekki tíma til þess.
Hvað máttu kompás, radar og tímamælir sín liér? En enginn vildi nú
samt neita sér um þessa hluti. Sarnt var allt hér einskisvirði í augnablik-
inu nema það, sem hver og einn batt lífsmöguleika sína við.
Eitt tækjanna var hliðarhallamælirinn. Alltaf sveiflaðist hann lengra
og lengi-a til liliðar, þegar skipið valt yfir. Var það blekking vonleysisins
eða staðreynd, að mönnum virtist alltaf líða lengri tími, þar til vísirinn
sveiflaðist aftur til baka í rétta stöðu?
Willbrook skipherra braut ákaft heilann. Var eitthvað hægt að gera
frekar til að auka öryggi skipsins? Guð minn góður! Hvað var hægt að
gera? Og hvernig þá? Menn gátu hvergi haft fótfestu í skipinu, hvort
sem var ofan eða neðan þilja. Og hamingjan hjálpi þeim, ef eitthvað
losnaði og rynni til.
Willbrook logsveið í augun af saltvatninu, sem slöngvaðist alltaf öðru-
hverju framan í hann úr freyðandi löðrinu. En auknatillit hans var von-
lítið og spyrjandi, þegar hann leit upp á hallamælinn.
Nú — nú var sem sagt öllu lokið. Ekkart skip gat komizt aftur upp
úr svona kafveltu. Eilífð vitist líða, — svo fyrst ör hægt, ósegjanlega
hægt, síðan smátt og srnátt fljótara, sveiflaðist vísirinn til baka.
Loftvogin í brúnni, sem og önnur tæki, hafði skemmzt af sjóganginum.
Nokkrar glerflísar héngu úr gluggunum niður með hliðunum. Hann
gat nú kært sig kollóttan um loftvog! Það var svo sem vitanlegt, að
vísirarnir stæðu langt fyrir neðan allt, hvort sem var.
Vélin niðri í skipsskrokknum! Ó, drottinn minn dýri, hann hafði ekki
22
Nýtt S O S