Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Síða 31

væri í hurðarlausu stálbúri. Ekki langt frá heyrði hann kvalaóp manna,
eins og í kór, þannig að þau urðu ekki aðgreind. Sumir virtust vera fastir
og berjast við að losa sig úr klemmunni, en aðrir hrópuðu af kvölum,
þegar sjóðheit gufan kom á þá og brenndi þá.
Einhversstaðar heyrðist vatn ólga, það heyrðist æ sterkara og sterkara og
lokst liljómaði það sem foss steyptist. Skipið lagðist sífellt meira á hliðina.
Drottinn nrinn, var þá engin von lengur? Vélfræðingurinn hamaðist með
berum hnefunum á járnveggjunum, sem lokuðu hann inni.
í þessu örvilnaða ástandi þurfti Willbrook skiplrerra varla að,gefa skip-
anir til manna sinna. Mennirnir, þeir sem aftur gátu rifið sig upp eftir
áreksturinn, gripu allsstaðar þar til, sem nauðsynlegast var. Enginn þurfti
fyrst að segja þeirn, að hér var um lífið að tefla. í ^slíkum sjógangi gæti
hver sá talizt heppinn, sem gæti hangið jrað lengi Vuppi á sundbeltinu, að
skip hirti hann upp, eða hann næði á björgunarfleka. v
í ásjónu dauðans urðu mennirnir að hetjum. Enginn virtist hugsa um
sig eða eigin björgun. Þeir reyndu að rífa upp lúguhlerana með berum
höndunum, því þeir fundu engin verkfæri í flýtinum. Það var eins og þeir
fyndu ekki til, þegar skörðótt járnið fletti húðinni af höndum þeirra.
Höggið, sem „Spence“ hafði veitt skipi þeirra, hafði verið dauðahöggið
fyrir Monaghan. En hin beitisnekkjan myndi heldur ekki lifa af árekstur-
inn. Halli beggja skipanna var brátt eins mikill og hann hafði mestur orð-
ið í hvirfilvindinum. Þeim myndi báðum hvolfa, ef sjórinn streymdi ekki
þá svo ört inn í þau, að þau sykkju áður.
Willbrook skipherra hrópaði nú til skipshafnar sinnar gegnum holar
hendurnar skipun, sem stundum verður að gefa á hafinu: „Bjargi sér
hver sem geturl" Honum sjálfum bar skylda til að vera svo lengi um
borð í skipi sínu sem hægt var, og í neyð að fara með því niður í djúpið.
Skipherrann vissi að hann var á barmi vitfirringarinnar. Hann sá menn,
félaga, góða sjómenn renna eftir skáhöllum þilförum skipanna, sá hend-
ur þeirra fálmandi, þegar þær reyndu að ná haldi á einhverju, og hann
sá þá hverfa í freyðandi hafið. Mörgum köstuðu öldurnar utan í skips-
skrokkana aftur og aftur. Það var engu líkara en æðandi hafið vildi
heldur ekki unnan neinum þess að lifa lífinu áfram. í eyrum skipherrans
hljómuðu líka angistarvein hinna slösuðu og þjáðu, og þeirra, sem
reyndu að finna útgöngu úr sökkvandi skipinu, og þeirra, sem vissu
að sundbeltið mundi bara lengja þjáningatíma þeirra. Hvaðan átti björg-
Nýtt S O S
31