Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Blaðsíða 32

unin að koma — um hánótt — nótt sem þessa? Löngu áður en ljóskastari
óskemmds skips gæti leitað á ólgandi hafinu, hefðu freyðandi öldurnar
gleypt alla eftirlifandi af áltöfninni. Ef til vill átti maður bara að öf-
unda þá, sem reyndu árangurslaust að komast úr úr upprifnum skips-
skrokknum. Andlátsstund þeirra yrði styttri.
Enginn vissi síðar nákvæmlega, hve lengi skipin voru að sökkva.
.Sumir sögðu tíu mínútur, aðrir hálftíma.
Aðeins örfáir komust út úr vélarúminu á Monagha og upp á þilfarið.
Einn þeirra fáu var katlavörðurinn, er sendur hafði verið af fyrsta vél-
stjóra í eftirlitsferð til aftara skrúfugangs, áður en áreksturinn skeði. Það
var að vísu ekki í hans starfi sem katlavarðar að fara þangað í eftirlits
ferð, en þessi dagur hafði í einu og öllu snúið hlutunum við.
Maðurinn var fast við uppgönguna til afturlyftingar, þegar tundur-
spillarnir skullu saman. Hann hafði aldrei fyrr upplifað slíkt, en vissi
þó á samri stundu, hvað skeð hafði. Eins og allir aðrir á skipinu tókst
hann á loft og lenti á röng á veggnum á móti. Þegar hann reyndi að
rétta úr ,sér, hélt hann að ekki væri lengur heilt bein í líkama sínum.
Eitthvað hafði líka brotnað. Bak hans virtist vera eitt opið sár. Og maður-
inn gat ekki haldið niður kvalastununum. Svartamyrkur var í kringum
hnn, og vasaljósið, sem hann hafði verið með í hendinni þegar hann fékk
byltuna, hafði hrokkið eitthvað út í loftið. Hann hefði gjarnan viljað
beygja sig til að leita að því, en nístings kvölin í bakinu fékk hann fljótt
til að hætta við það. Hann fálmaði leitandi í kringum sig, því hér niðri
hafði hann aldrei áður verið, og var því algerlega ókunnugur staðháttunr.
Hendur hans námu staðar við þverrimlaða járngrind, stigann, sem lá
upp í aftulyftinguna. Maðurinn ætlaði strax að leggja af stað upp til
hlerans, en þá datt honum allt í einu í hug, að hann þyrfti eiginlega að
fara til baka til vélarúmsins. Hamingjan mátti vita, hvað þar hafði skeð?
En fyrst þurfti að koma ljós.
Katlavörðurinn hafði það á tilfinningunni, að þessi járnstigi lægi alls
ekki upp. Honum fannst eins og hann lægi nær láréttu. Drottinn minn,
var kominn svona mikill hliðarhalli á skipið? Þá var á tæpasta vaði að
hann hefði tíma til að komast upp hleranujn nógu snemma. Bara að
hann hefði hugmynd um, hvað hafði skeð með bak hans. Hann verkjaði
1 það, eins og hundrað glóandi tengur væru að^krafsa í það. Og hann gat
varla andað fyrir kvölum.
32
Nýtt S O S