Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Qupperneq 34

þá verið árekstur, að menn gætu verið komnir í bátana. Einhversstaðar
heyrði maðurinn hátt hvæs. Hann þekkti þetta hljóð. Þar streymdi út
háþrýstigufa. En svo tók hann líka eftir öðrum hávaða, sem hann ekki
kannaðist við. Það var líkast skrjáfi eða skvampi. Var þetta sjór að fossa
inri í skipið?
Maðurinn reyndi eins og hann gat að flýta sér eftir ganginum. En
hvað eftir annað neyddi stingandi kvölin hann til að nema staðar og
ná andanum. Þar að auki hafði hann á tilfinningunni, að gólfið undir
fótum hans rynni enn meira frá honum, —skipið hallaðist sífellt meira.
Han varð samt að komast áfram, áfram áfram, svo fljótt sem hann gat-
Hann gaf ekki gaum að því, fann það ef til vill ekki, að hann hafði
í æsingu bitið varirnar til blóðs. Bara áfram! Þilfarsuppganginn varð
hann að finna, upp skyldi hann, áður en hafði æti koppinn með öllu
saman.
Allt í einu mundi katlavörðurinn eftir því, að hann hafði ekki einu
sinni sundbelti. Drottinn minn, ef allir væru nú farnir áður en hann
kæmist upp? Þá væri betra, að gefa sársaukanum eftir og þreytunni, og
láta sig detta hérna á gólfið, og bíða rólegur eftir því óumflýjanlega,
endalokunum.
Ekkert stærra og ekkert stórkostlegra er til í heminum er lífsviljinn.
Skref eftir skref ýtir maðurinn sér áfram. Stundum öskraði hann af
kvölum eins og dýr. Honum var alveg sama. Hér heyrði hvort sem er
enginn til hans, og ef svo var, því betra. Ef til vill gat það orðið til þess,
að einhver drægi hann út úr þessari járnlíkkistu, áður en hann drapst hér.
Sjá þessar aumu vesældartýrur, sem varla lýstu manni tíu skref áfram.
Maðurinn deildi nú allt í einu á allt. Hann deildi á sjálfan sig, á skip-
stjórnina, sem ekkert gerði til þess að bjarga mönnunum innan úr þessum
kassa, og loks á guð, sem hann hafði þó alltaf beðið til, og sem nú horfði
miskunnarlaust á, hvernig eitt barna hans fórst.
Katlavörðurinn beygði loks fyrir horn. Fjandinn sjálfur! Einhvers
staðar hlaut þó að vera hér járnstigi, sem lægi upp. Alls staðar höfðu
hér verið íbúðarklefar. Ekki voru mennirnir þó vanir að klifra beint
út um skipsljórana, þegar skipunin kallaði þá til orrustu. Það gat ekki
verið mikið öðruvísi hér en í framskipinu, þar sem hann þekkti betur
til hlutanna.
Maðurinn hafði sennilega ekki alltaf litið nógu vel eftir, vegna þraut-
34
Nýtt S O S