Nýtt Helgafell - 01.05.1958, Blaðsíða 15

ÖLL ÞESSI GÆÐI
9
aðkomnu fegurð, af því að hann hafði af
fjárhagsástæðum ekki leyft sér að gera miklar
kröfur undanfarið og gat ekki dulið sjálfan sig
þess, að hann hafði stundum lagzt lægra en
hann taldi sér samboðið. Smolenski var fínn
með sig, eins og lágvöxnum mönnum er títt,
og lagði rækt við þann eiginleika eins og allt
það í fari sínu, sem hann taldi bera vott
um áskapaða heldrimennsku. En atvikin hög-
uðu því svo, að hann hitti ungfrú Perez ekki
þennan dag og aldrei framar. Er hún úr þess-
ari sögu. En það væri eftir öðru, þó að örlögin
hefðu sent hana alla leið sunnan úr Trinidad
í veg fyrir Smolenski til að koma róti á sálarlíf
hans þegar sízt skyldi og hann þurfti einna
mest á biðlund og festu að halda.
Á meðan Smolenski var að semja við Bern-
stein, tók að rigna þungu, dimmu vetrarregni
og af því að Smolenski vildi ekki stanza hjá
kaupmanninum lengur en brýn nauðsyn var til
(honum hafði í lengstu lög tekizt að beina
athygli Bernsteins frá því, að það hafði verið
stungið ofurlítilli bréfsnuddu inn í aðra klukk-
una að aftan til að koma í veg fyrir að verkið
skrölti), ])á ákvað hann að hraða sér í skjóli
við loftbrautina, sem ennþá lá með þökum
eftir endilöngu Third avenue, þó að nú sé
búið að rífa hana, og standa af sér regnið
hjá Kelly.
Um leið og Smolenski kom inn á Kellys-bar,
fann hann að þar voru einhverjir nýir gestir
f.vrir, en sá ekki, hvar þcir stóðu. Úti á Third
avenue var skuggsýnt af úrkomu, og það
mátti heita dirnmt í krónni inn með barnum.
Þetta var langur og mjór bar eins og gerist
á þessum slóðum, og mjög illa lýstur, bæði til
að spara rafmagn og hreingerningu. Á hverj-
um degi bar Kelly sag á gólfið, án þess að
sópa burt því sem fvrir var. Langir mottar
hengu í sperrum, en fíngerðari hégómi las sig
niður eftir veggjum og speglum allt ofan í
seilingarhæð húsráðandans. Smolenski hristi
sig, en tók ekki ofan strax, lagðist upp að
barnum og sneri baki að dyrum. Vatn
rann úr hatti hans og skall á barinn, en
Smolenski strauk það burt með handarjaðr-
inum. um leið og hann gaf bargestunum auga.
í fljótu bragði þóttist hann bera kennsl á
alla viðstadda, en hann sá enn óglöggt inn
fyrir miðjan bar, og fannst óðara og hann leit
af þeim, að einhverjum væri ofaukið.
I sama mund kom Kelly sjálfur fram með
barnum að innan og hélt uppi hrókaræðum,
en lét sem hann sæi ekki Smolenski. Engu að
síður renndi hann óðar bjór í glas (þvegið)
og setti það í námunda við gest sinn, en gætti
þess að láta sér ekki verða orðfall: ,, . . .morð-
ingjar eru rétt eins og annað fólk, að minnsta
kosti í sjón. Sumir eru gáfaðir. Ég hefi
þekkt nokkuð marga, og ég myndi treysta
þeim öllum eins og sjálfum mér. Mér liggur
við að segja, að ég hafi aldrei þekkt traust-
ari menn. Til dæmis stela sannir morðingjar
aldrei. Það eru bara þjófarnir, sem gera slíkt, og
þjófar mvrða líka oft, en þeir eru ekki rnorð-
ingjar fyrir það. Morðingjar eru sérstök mann-
tegund, sem hafa fengið slæmt orð af ýmiss
konar glæpalýð, sem enginn ætti að taka mark
á. . . Harry Smolenski til dæmis að taka,
sem við þekkjum öll, hann var sannur morð-
ingi, jafnvel þó að hann hefði ekki myrt
mann nema í sjálfsvörn. Hins vegar skeði það
austur í Sofíu í Búlgaríu, þegar hann var í
leyniþjónustu Rúmena, og út af konu eins
og vera ber. En það, sem ég vildi leggja
áherzlu á, er hitt, að Smolenski hefir alla þá
mannkosti til að bera, sem morðingja mega
prýða. . .“ Hér dej)laði hann loks auga til
Smolenski, og Smolenski brosti til að þókn-
ast vini sínum og sumir hlógu. Kelly þótti
ekki að öllu leyti skemmtilegur barmaður.
Hann tamdi sér stundum nokkuð íburðar-
mikið tal á írska vísu, og liann var full-kátur
fyrir Third-avenue-fólk yfirleitt, en hann var
ónízkur og skrifaði hjá mönnum glas og glas.
Um leið og hann þagnaði tók Smolenski eftir
því, að einhver hélt áfram að hlæja innar
með barnum, óþarflega lengi, þó að það gæti
auðvitað verið að einhverju öðru en fyndni
Kellys. Allt í einu stóð við hlið Smolenskis
ofurlítil kona, ljóshærð, með gula eyrnalokka,
og áður en Smolenski gerði sér frekari grein
fvrir konunni, var honum ljóst, að eyrna-
lokkarnir voru úr skíru gulli.