Nýtt Helgafell - 01.05.1958, Qupperneq 24

18
HELGAFELL
enda“ (hann er bersýnilega sadisti!), þú ekki
væri fyrir annað en það, hvernig þeir hafa
spillt merkingu orðsins love — ást. „Það er
þeim að kenna, að hver t.ólf ára telpa veit
nú, að þegar vagg-og-veltu forsöngvarinn
sjmgur „/ wanna love you, love you, love
yoohooo“ þá er ckki átt við þá æðstu tilfinn-
ingu, sem maðurinn er fær um, heldur lág-
lyndustu kynferðismök.“
En hver segir að Sinatra og Gallico séu ekki
hreinræktaðir íhaldsskarfar — og það sé ein-
mitt klámljóða-höfundurinn, sem snúi fram
mót því sem koma skal?
Og því skyldi þá ekki litla ísland reyna að
tolla í tízkunni? Fvrir nokkrum árum var
haldið jitterbug-mót í Reykjavík, með þátt-
töku víðsvegar af landinu. Eitt blað birti
mynd af verðlaunaparinu, kavalerinn á ein-
um fæti, daman á lofti — og ekki annað
sýnna en að til stæði að leggja hana á al-
þekktu glímubragði. Segi menn svo að við
cigum ekki unga hátízkufrömuði meðal blaða-
manna, — sem elcki láti sér allt fyrir brjósti
brenna.
Hvers vegna skyldum við ekki fylgjast með
heimsmenningunni — í stað þess að púkast við
að halda í eitthvert borgaralegt velsæmi?
Hver kærir sig vfirleitt um siðferði, þcgar búið
er að brennimerkja allt siðferði sem borgara-
legt? Erum við þá ckki lausir allra mála?
Hvers vegna skyldum við ekki allir gerast
plebbar og fífl — úr því vitna má í útlendar
fyrirmyndir? Erum við annað en smáþjóð,
sem má þakka fyrir meðan hcnni er ekki
bannað að herma eftir sér stærri þjóðum?
Hvenær stendur fyrsti lærisveinn Henning-
sens á Lækjatorgi og selur klámmyndir, og
fær ekki að gera það fyrir slettirekuskap lög-
reglunnar — og einn ritstjórinn segir söluna
„eðlilegri og heilbrigðari viðbrögð við mann-
legum hvötum“ en tiltektir Iögreglunnar, en
annar fer í Stúdentafélagið og heimtar fund
til varnar frelsi og heimsmenningu á íslandi?
Því skyldi ekki allt vera hugsanlegt — úr
því enginn gctur sannað hvað snúi fram og
hvað aftur?
7.
Maðurinn beygir sig í mörgu, sem máli
skiptir, fyrir tilfinningum — fegurðartilfinn-
ing, sómatilfinning, og siðalögmálinu í brjósti
sér, sem Kant talar um, og telur, ásamt
stjörnuhimninum, furðulegar.t af öllu furðu-
legu.
Árni Pálsson sagði, einhverju sinni þegar
talið barst að ljóðagerð íslendinga: „Öldum
saman var ekki ort ástarkvæði á íslandi, að-
eins klám. Og ber það ekki vott um mjög
lyrískt innræti. Og ef satt skal segja ekki
um sérlega fínt innræti.“
Þjóðirnar eru sjálfsagt svipaðar að innræti,
um flesta hluti, en yfir þær ganga ýmsir
tímar, og ýms áhrif, ýms vaxtarskeið. En
Árna Pálssyni fannst klámkveðskapur íslend-
inga vcra myndin af því, sem var ófínt í
þjóðinni. Sömu skoðun á slíkum samsetningi
hafa andans menn þjóðanna æfinlegaflaft, um
heim allan og á öllum tímum — og menn-
irnir yfirleitt. Þess vegna hefur klámritum
verið gefið hið sérstaka heiti pornografía, til
aðgreiningar frá heilbrigðum bókmenntum —
eins og kláðakind er haft til aðgreiningar frá
ópestsjúku fé. Fram til síðustu tíma hafa eng-
ir höfundar, sem töldust skrifa bókmennt-
ir, boðið upp á frásagnir þar sem jafn-lágt
væri lagzt og í sögu Mykles. Dekameron og
Contes drolatiques (sem Balzac skrifaði ung-
ur — og aldrei neitt slíkt framar) eru feimnis-
legar bækur samanborið við sögu Mykles.
Skáldin hafa talið klúrt tungutak í um-
tali um kynlíf mannanna fyrir neðan virð-
ingu sína, og nákvæmar, blygðunarlausar frá-
sagnir um líkamlegar athafnir í sambandi við
svölun fýsnanna óboðlegt smekkleysi, — og
ekki hlutverk skáldlistarinnar. Þó að finna
megi sitthvað berort í miklum bókmenntum,
þá á það hvergi við, ef ekki einmitt hér, að
undantekningin staðfestir regluna. Reglan var
hóf, hlífni, blygðun, að fara fljótt yfir sögu,
og á siðaðra manna máli — öll frásögnin gerð
sem gerólíkust hinum gleiðmynnta, glað-
klakkalega máta rit-plebba hinna síðustu
tíma.
Allir höfundar sem mest hafa unnað kon-
unni, og ástinni, hafa hlotið að hafa andstyggð
á klúru tali. Líka þeir, sem voru hneigðir
til marglyndis í kvennamálum, og ekki við
eina fjöl felhlir, en unnu konum meir en flestu
eða öllu öðru. Ég skal taka dæmi af hinum
mikla trúarleiðtoga Araba, því ég hef verið
að lesa um hann, og blaðað í Kóraninum
hans. Múhamed var allra spámanna mann-