Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.06.1968, Qupperneq 11

fegurstu álfameyja. Endurskin þeirra drauma má sjá í síðustu línum
þessara sundurlausu þanka.
Máttugar eru minningarnar.
Á sama hátt og ég leitaðist við — í upphafi orða minna — að benda
á hin miklu lífssannindi, sem liggja að baki orðanna: „Tvisvar verður
gamall maður barn“, á sama hátt langar mig til að ljúka þessum minn-
ingamyndum með því að bregða upp örlitlu kertaljósi inn í þann
horfna heim, sem mér var svo kær og er enn svo mikils virði.
Ósjálfrátt verður mér þá fyrst hugsað til þeirra blessaðra barna,
sem ekki hafa annan leikvöll en óhrein húsasund, þar sem ótal farar-
tæki þjóta fram hjá, dag hvern, með þeim hraða, sem oft þeytir upp
svo rniklu ryki, að þau eiga sér þann einn kost að snúa sér undan. Meiri
munur á leikvelli getur ekki, en friðsælan hvamm — uppi í sveit — þar
sem blómin anga og lítill lækur hjalar. Og þó að þessum börnum í
skólunum séu sýndar frábærlega góðar myndir úr ríki blóma og dýra,
í eðlilegum litum, og þótt þau fái einnig að heyra raddir dýranna og
vatnaniðinn, þá verður það aldrei annað en mynd af veruleikanum,
sem einn fær bezt grópazt í hug þeirra, með þeim áhrifum, sem lengst
vara. Sá munur verður ljósari með dæmi: Tökum tíu ára barn, sem
fær oft að sitja á góðum hesti, sem fer á hlemmiskeiði, eftir grænum
grundum í yndislegu verði, ásamt glöðum félögum. Á hina hlið horfir
þetta sama barn, á mynd af hliðstæðum atburði. Á þessu tvennu er
regin munur, sem engin orð fá skýrt. Til sannindamerkis um þau áhrif,
sem veruleikinn einn fær orkað, og hve varanleg þau geta verið, bregð
ég hér upp gömlum myndum, í skini áðurnefndra kertaljósa.
Ég mun hafa verið tíu ára, þegar ég eitt sinn var á stjái, snemma
nrorguns síðast í maí, ásanrt bróður mínum, sem var 14 árunr eldri en
ég. Fyrir nokkrum árum lrafði lrann þá handsamað Flóru Stefáns, eins
og fyrr greinir. Við vorunr að líta eftir nýbornum ám. Það var heiður
lriminn og stafalogn. Og í sólardýrðinni glitruðu blónrin, sem óðunr
fjölgaði, bæði í hlaðvarpanum lreinra og út um holt og móa. Fuglarnir
sungu allt í kring unr okkur en nokkru fjær voru svanir á flugi og söng-
ur þeirra ómaði sem lrljómþýtt undirspil. Við Mundi bróðir sátum á
þúfu og hann var að segja mér nöfn á þeinr blómunr, senr ég hafði
gómað. Það var gullmura, týsfjóla og nreyjarauga, senr ég nrundi bezt.
Þegar við stóðunr upp og lituðunrst unr — í vormorgunblíðunni —
TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI - FlÓra 9