Dagblaðið Vísir - DV - 21.08.2007, Síða 23

Um þessar mundir eru í stóru
listasöfnunum, Listasafni Íslands og
Gerðarsafni í Kópavogi, tvær sýning-
ar sem tengjast náttúrunni, það er
að segja náttúru eða ó-náttúru lands
og þjóðar. Með því að skoða og iðka
samanburð er hægt að sjá þær breyt-
ingar sem orðið hafa síðustu áratugi
á viðhorfi til náttúrunnar, ekki bara
landsins heldur mannsins. Það er
einnig hægt að sjá reginmun sem er
á gestum sem sækja sýningarnar og
draga lærdóm af uppsetningu sýn-
inganna, hvaða aðferð er notuð. Á
þeirri í Kópavogi er ráðandi í listinni
eins konar helgiblær, lotning og virð-
ing fyrir landinu. Í málverkunum er
næstum trúarlegur blær einsemd-
ar. Þarna ríkir víðátta og endaleysi í
ósnortinni náttúru sem er varla rof-
in af íbúum en þó sjást á stöku stað
sveitabýli og vættir. Gestirnir sem
koma eru helst svonefndir listunn-
endur og eldra fólk. Það staldrar lengi
við og virðist ekki aðeins sækja í sýn-
inguna minningar um liðna tíð held-
ur andlegra næringu til einstakra
málverka. Sýningin er fagurlega sett
upp, skipulögð, og það er auðsætt
að safnið er hugsað sem safn, það
er ekki soðið upp úr byggingu sem
var eitthvað áður og með kaupun-
um verið að bjarga eiganda sem
fór á hausinn eða eitthvað í svipuð-
um nútímadúr. Listasafn Íslands er
þessu marki brennt, það er bygging-
arlega séð uppsoðningur, ekki bein-
línis vandræðalegur heldur óhag-
kvæmur. Sýningin þar er af öðrum
toga en sú í Kópavogi, hún á að vera
nútímaleg og nafninu á henni ætlað
að gefa í skyn hvað hún sé margræð.
Yfir henni hvílir ekki annar blær en
sundurleysi. Það er tákn tímans. Á
henni er ekki á ferð neitt sem hægt
væri að kalla einstaklingshyggja í
listsköpun heldur einsemd þjóðar
sem ræður ekki við ráðleysi sitt. Að
þessu leyti er hún fullkomlega í takt
við tímann, einnig uppsetningin. Um
hana hafa auðsæilega séð einhverjir
á fullu kaupi, studdir af Landsbank-
anum, stofnun sem maður vorkenn-
ir stundum dálítið vegna þess hvað
hún er gjöful en jafnframt hirðulaus
um peningana og það hvernig hún
reisir sér minnisvarða í framtíðinni.
Hún virðist ekki vita að í eðli sínu er
listin varanleiki, ekki hverfulleiki og
varanleika ber ævinlega að gæta, líka
innan fjársýslunnar. Farið og ber-
ið saman. Kannski áttið þið ykkur
á tímanum, viðhorfi hans eða við-
horfsleysi.
GuðberGur
berGsson
rithöfundur skrifar
„Í málverkunum er næstum
trúarlegur blær einsemdar.
Þarna ríkir víðátta og enda-
leysi í ósnortinni náttúru
sem er varla rofin af íbúum
en þó sjást á stöku stað
sveitabýli og vættir.“
Pissað á grjótið Þessi vegfarandi lét sig ekki muna um að kasta vatni á Hegningarhúsið við Skólavörðustíg um hábjartan dag, jafnvel þótt slíkt athæfi sé brot á
landslögum og geti varðað sektum. Egill Helgason sjónvarpsmaður segir að það séu aðeins úthverfabúar sem pissa utan í húsin í miðbænum. DV-mynd Stefánmyndin
P
lús
eð
a m
ínu
s
Plúsinn fær Egill Hallgrímsson,
sóknarprestur í Skálholts-
kirkju, fyrir að hafa mörg járn
í eldinum. Séra Egill lætur sér
prestsstarfið ekki nægja heldur kynnir
áhættufjárfestingar og selur
Herbalife, á milli þess sem hann þeysir
um á mótorhjóli.
Spurningin
„Nei, það hefur ekki
komið til umræðu í
stjórninni, en við
ráðleggjum þó öllum
vegfarendum að flýta
sér hægt,“ segir Gísli
Gíslason stjórnarfor-
maður Spalar,
rekstaraðila Hvalfjarðarganganna.
Umferð í göngunum hefur verið þung
það sem af er sumri og margir
ökumenn hægt mikið á í göngunum.
Jafnvel hefur verið brugðið á það ráð
að loka þeim tímabundið.
Á ekki að hafa lÁG-
markshraða í hval-
fjarðarGönGunum?
Sandkassinn
Nú er viðburðaríkasta menning-
arvika ársins afstaðin. Íslending-
ar eru endurnærðir eftir linnulaus
tónleikahöld, maraþonhlaup og
gjörninga. Allir nema ég. Það virð-
ist allt fara framhjá mér. Ég missti
af Gay Pride-göngunni um síðustu
helgi, 750 þúsund manna tón-
leikunum á Laugardalsvellinum
og öllum hinum tónleikunum á
Miklatúni, Klambratúni, Skramba-
túni og Arnarhóli. Ég „missti“ af
Reykjavíkurmaraþoninu og Meg-
asi. En hvar var ég?
Ég veit það eiginlega ekki. Ég var
ekki úti á landi, ég var ekki erlend-
is en var þó ekki heima hjá mér.
Á föstudaginn skrapp ég reyndar
í stystu útilegu lífs míns. Við kær-
astan vorum rétt
búin að koma
upp tjaldhæla-
lausu tjaldinu í
kolniðamyrkri
þegar við viður-
kenndum hvort
fyrir öðru að við
vildum frekar
vera heima. Við
tróðum tjaldinu í skottið, gripum
kippu af fríum Kaupþingsbjór og
héldum heim á leið. Á meðan á
öllu þessu stóð misstum við af
stærstu tónleikum veraldarsög-
unnar, að því er óstaðfestar fregnir
frá nafnlausum umboðsmanni
herma. Miðað við alla þá sem
sóttu viðburði helgarinnar erum
við Íslendingar mun fleiri en áður
var talið. Hvergi var talið öðruvísi
en í tugum þúsunda.
Á laugardagiNN vöknuðum við
seint og „litum inn“ í IKEA. Ég hef
ekki tölu á þeim tónlistarmönnum
sem fluttu verk sín á meðan við
tókum einn hring í því völund-
arhúsi. Mikil ósköp. Um kvöldið
buðum við gestum í heimsókn
til okkar í Vesturbæinn. Á meðan
rak hver menningarviðburðuinn
annan í bænum. Þegar í miðbæ-
inn var komið, um klukkan 2 var
meðalölvun Íslendinga á svæðinu
langt umfram það sem eðlilegt
getur talist.
Ég hef stöku siNNum orðið vitni að
óhóflegri ölvun í miðbænum en
þegar 16 ára bróðir minn hringdi
skelfingu lost-
inn í mig um
hálfþrjúleytið
þar sem hann
með naum-
indum komst
undan snældu-
vitlausum
slagsmálahundi
sem tók hann
kverkataki var mér nóg boðið.
Menningarnótt var lokið af minni
hálfu. Ég veit ekki hvernig aðstand-
endur hátíðarinnar vilja skilgreina
ástandið í miðbænum aðfaranótt
sunnudags, en það á ekkert skylt
við þau menningarlegu gildi sem
ég ólst upp við á Kópaskeri forðum.
baldur Guðmundsson missti
af öllu klabbinu
Viðhorf og viðhorfsleysi
DV Umræða ÞriðJUDaGUr 21. áGúSt 2007 23
Útvatnaður saltfiskur án beina til að sjóða
Sérútvatn. saltfiskur án beina til að steikja
Saltfisksteikur (Lomos) fyrir veitingahús
DV fyrir
25 Árum