Sveitarstjórnarmál - 01.08.1951, Blaðsíða 23

SVEITARSTJÓRNARMÁL
21
D ómar og
Frá félagsmálaráðuneytinu.
í apríl 1949 fluttist berkla-
Hjón, sem slíta .,, ,. „ T, . ,
samvistum, geta sjuklingunnn E ao Krist-
eignast hvort sína neshæli og kom hún þang-
framfærsiusveit. j. , . „,
ao ur hreppmum G. ba
hreppur greiddi og Vs hluta dvalarkostnaðar
hennar á hælinu fyrir árið 1949. E var á þess-
um tíma gift manninum S. Höfðu þau búið
í G-hreppi, en slitið samvistum á árinu 1947.
E tók þá saman við annan mann í G-hreppi,
ól honum bam og bjó með honum að undan-
skildum þeinr tíma, er hún dvaldi í sjúkra-
húsi. Frá vorinu 1947 dvaldi hinn formlegi
eiginmaður hennar S ekki í G-hreppi, en tald-
ist til heimilis þar frarn til ársins 1948. Eftir
það hafði hann heimili í kaupstaðnum A.
Þegar G-hreppur var krafinn um Vs hluta
kostnaðarins fyrir árið 1950 neitaði þáver-
andi oddviti að inna þá greiðslu af höndum
á þeirri forsendu, að eiginkona ætti sörnu
framfærslusveit og eiginmaðurinn og væri
því kaupstaðurinn A greiðsluskyldur í þessu
sambandi, því að þar hefði eiginmaður E
S átt heirna árið 1949, þegar konan varð
styrks þurfi. Oddvitinn gerði og kröfu til
kaupstaðarins A urn endurgreiðslu á styrk
greiddum úr sveitarsjóði G-hrepps vegna
sjúklingsins E. Bæjarstjórinn í A synjaði um
endurgreiðslu og neitaði því, að konan ætti
lögheimili þar.
Krafan kom til úrskurðar bæjarfógetans í
A og féll hann á þá leið, að krafa oddvitans
um endurgreiðslu vegna sjúklingsins E yrði
ekki tekin til greina.
Málinu var þá vísað til félagsmrn., er stað-
festi úrskurð bæjarfógeta og því slegið föstu,
að E ætti lögheimili í G-hreppi, enda þótt
formlegur eiginmaður hennar hefði átt lög-
heimili í A.
úrskurðif
í úrskurði ráðun. segir m. a.:
„— glöggt kemur fram, að oddvitinn
byggir endurgreiðslukröfu sína á því, að E
hafi átt lögheimili í A, er hún varð styrk-
þurfi, þar sem eiginmaður hennar hafi átt
þar heima, en eiginkonan hljóti ávallt að
eiga sama lögheimili og maður hennar, enda
sé hjónum skylt að framfæra hvort annað
meðan hjónaband þeirra sé ekki slitið að
lögum, sbr. 2. gr. framfærslulaganna.
Þessari kröfu hefur bæjarstjórinn í A mót-
rnælt með því, að krafan sé of seint fram
komin og auk þess hafi konan átt lögheimili
og framfærslurétt í G, er hún varð styrk-
þurfi.
Af rökstuðningi oddvita G-hrepps fyrir
endurgreiðslukröfu hreppsins er Ijóst, að
hann dregur þá ályktun af ákvæðum 2. gr.
framfærslulaganna, um gagnkvæma fram-
færsluskyldu hjóna, að kona hljóti skilyrðis-
laust að eiga sama lögheimili og eiginmaður
hennar, enda þótt þau hafi slitið samvistir.
í 16. gr. framfærslul., sbr. 13., 14. og 15.
gr. sömu laga, er skýrt tekið frarn, að hjón
sem slitið hafa samvistir geta átt sína fram-
færslusveitina hvort.
Af skjölum málsins sést, að enginn vafi
leikur á því, að E hefur átt lögheimili í G,
er hún varð styrkþurfi þar."
Samkvæmt framansögðu féllst ráðuneytið
á úrskurð bæjarfógetans í A og staðfesti
hann þar með.
í úrskurði þessum virðist við það átt, að
ef slit á samvistum eigi rót sína að rekja til
sannanlegs skorts á vilja til sambúðar, er
komi fram í dvöl hjónanna á aðskildum
stöðum, þá megi slíku hátterni jafna við
lögskilnað.
Úrsk. 20. maí 1951.