Vikublaðið Gestur - 18.12.1955, Síða 7

G E S T U R
7
Undur eyðimerkurinnar
ROY CHAPMAN ANDREWS er einn frægasti landkönnuður
og náttúruvísindamaður Bandaríkjanna, og liggur eftir hann
mikið starf og merkt. A þrjátíu ára flakki sínu hefur hann lent
í furðulegustu ævintýrum, en þau hefur hann skráð í bækur
sínar. Ein þeirra, ASÍA HEILLAR, er komin á bókamark'að-
inn, í þýðingu Ævars R. Kvaran.
Kafli sá, er hér birtist, er úr þeirri bók og nefnist Hefnd
litla mongólans. Þar segir frá mongólanum Hoppa, sem missti
fjölskyldu sína fyrir tilverknað grimmlynda ræningjahöfðingj-
ans Tula, en bjargaði lífi sínu á flótta. Leiðangur Andrews
fann Hoppa og tók hann með sér.
SUMARIÐ HAFÐI gengið í garð með
steikjandi sólarhita. Bílarnir óku yfir
þyrsta jörð, og gróðurinn var lítill, brúnn
og skrælnaður. Hvítar rákir af lútarsalti
sýndu hvar tjarnir höfðu áður verið, eyði-
mörkin dansaði í skjálfandi martraðar-
tíbrá, sem endurspeglaði reirvaxin vötn
og svalar, skógi vaxnar smáeyjar, þar sem
var þó sandurinn einn. Mílu eftir mílu
var ferðinni haldið áfram og við sáum
eins, að þau lykju því af að gifta sig, það
var erfitt að vera ástfangin í unnusta
vinkonu sinnar og geta ekkert aðhafzt, því
að hún var sannfærð um, að með lítilli
fyrirhöfn gæti hún náð í Adam. En það
gat hún ekki fengið af sér — Binnie. hafði
séð hann á undan — og grátið yfir hon-
um ...
Hún heyrði Binnie búa um sig frammi
í stofunni — og skyndilega barst velþekkt
hljóð að eyrum hennar. Binnie var að
gráta.
Hún flýtti sér inn til vinkonu sinnar.
„Hvað er að, Binnie?“ spurði hún undr-
andi. „Grætur þú af hamingju?“
„Nei, ekki aldeilis! “ snökti Binnie.
Peggy kveikti ljósið, og rauðeygðar stúlk-
urnar störðu hvor á aðra.
„Hefur Adam ekki —?“
„Jú, en ég er ekki að gráta hans vegna.
Það er Glenn . ..“.
„Glenn?" Yfir hve mörgum grét Binnie
eiginlega?
„Glenn Cochran — skrifstofustjórinn!"
Binnie brast aftur í grát. Peggy settist
niður, furðu lostin.
„í fyrstu sá hann mig alls ekki", sagði
Binnie og snýtti sér, „frekar en ég væri
ekki til, þangað til daginn, sem kviknaði
í mér, þá var hann svo elskulegur og
enga lifandi veru, nema stóra, svarta
gamrna svífa á lofti, flýjandi smáeðlur og
halasíðar antilópur, sem ekki þurfa vatn.
Leiðin var vörðuð hvítblásnum úlfalda-
hauskúpum og sauðabeinum. Einu merki
þess, að mannlegar verur hefðu nokkru
sinni lifað á þessu óbyggilega landi, voru
hringir eftir flókatjöld, öskuhrúgur eftir
elda, tréaskur með óhreinum, hörðnuðum
matarleifum og beinagrind af konu, sem
hugsunarsamur, og það jókst dag frá degi,
þangað til fyrir hálfum mánuði, að mér
datt f hug, að hann myndi fara að bjóða
mér út. En þá breyttist hann aftur. Þangað
til í kvöld, rétt fyrir kvöldmat, þá ...“.
„Borðaðirðu kvöldmat með honum?“
„Nei, með Adam. Ég var inni á skrif-
stofunni hjá honum“.
„Adam?“
„Nei. Glenn. Ég færði honum póstinn,
og hann bauð inér sæti — og við voruin
að rabba saman, þegar Adam kom ösku-
vondur inn, sagðist vera búinn að panta
borð, og ég væri orðin allt of sein. Glenn
svaraði honum, en Adam skammaði hann
og sagði, að hann skyldi ekki leyfa sér
allt, þótt hann hefði lofað sér 50 dollara
kauphækkun á mánuði. Það munaði
minnstu, að liann gæfi honum á hann!“
„Ætlaði Adam að berja hann?"
„Nei, Glenn. En svo áttaði hana sig,
bað fyrirgefningar og sagðist hafa gleymt
því, að við værum nokkurskonar turtil-
dúfur. Svo fórum við, og hann spurði
mig, livort ég vildi giftast sér“.
„Adam?“
„Auðvitað — Glenn myndi aldrei spyrja
mig þess ...“. Og Binnie brast í óstöðv-
andi grát.
„Og hverju svaraðir þú?“
allt hold liafði verið kroppað af.
Enda þótt ásarnir væru nauðalíkir hver
öðrum, var Hoppi aldrei í minnsta vafa
um leiðina. Við mundum koniast til
brunnsins í Gimsteinadal fyrir sólsetur,
sagði hann. Það væri æfagamall brunnur
og djúpur, með ágætu vatni. Fyrir tveim
árurn, á miklu rigningarsumri, hefði hann
og ættingjar hans slegið tjöldum við
brunninn. Alls staðar væri hægt að finna
hina fegurstu smásteina; þess vegna væri
dalurinn kenndur við gimsteina.
Heit, rauð sól átti enn kiukkustundar
göngu til viðar, er við komum niður í
víðan, grunnan dal; Hoppi sagði, að
brunnurinn væri aðeins í tveggja mílna
fjarlægð. Strax og tjöldum hafði verið
slegið, dreifðust leiðangursmenn eins og
fénaður um eyðimörkina í „gimsteina"
leit. Hoppi hafði rétt fyrir sér. Sléttan
glitraði af kvarzmolum, onyx, jaspís og
kalsedón í öllum regnbogans litum. Um
kvöldverðarleytið var hver maður með
fullan poka.
Granger haíði tckið Hoppa að sér sem
nokkurs konar ieiðangursgælu, en ekki
var það einhliða, því Hoppi tók Granger
„Ég - ég sagði já“.
„Og hvað um herra Cochrane?"
„Ætli það hafi ekki bara verið einskon-
ar hetjudýrkun", sagði Binnie, eins og
hún væri að reyna að telja sjálfri sér trú
um eitthvað. „Það gat aldrei orðið neitt
úr |því, og auk þess þykir mér vænt um
Adam. Hann er góður og skilningsríkur.
Það er Glenn líka. Hann kyssir svo göf-
ugmannlega".
„Herra Cochrane?" spurði Peggy von-
glöð.
„Nei, Adam! Ég þyrði ekki að láta
skrifstofustjórann kyssa mig. Ég held það
sé að líða yfir mig. — Ég er nú enginn
unglingur lengur og þeir fáu karlmenn,
sem ég þekki, þeir vilja bara skemmta sér
eitt og eitt kvöld. En Adam elskar mig
svo innilega, að hann vill kvænast mér
— og þess liáttar karlmenn eru ekki á
hverju strái“.
„Nei, það er alveg rétt. Þeir einu, sem
hafa áhuga á hjónabandi, eru þegar
kvæntir".
„Já, mig hefur bara dreymt um Glenn.
Hann myndi ekki geta hugsað sér að búa
með mér eins og Adam. Og nú erum við
trúlofuð. En við höfum ekki hugsað okk-
ur að gifta okkur fyrr en um jól“.
Framhald á bls. 12.