Morgunblaðið - 30.12.2011, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. DESEMBER 2011
✝ Anna Hjart-ardóttir fædd-
ist í Reykjavík 9.
desember 1931.
Hún lést 19. desem-
ber 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ásta
Laufey Björns-
dóttir, f. 24. nóv-
ember 1908, d. 17.
júní 2002, og Hjört-
ur Hjartarson, f.
31. október 1902, d.
15. febrúar 1985. Systkini Önnu
voru Björn, f. 12. febrúar 1928,
d. 4. júní 1992, Hjörtur, f. 23.
desember 1929, d. 24. júlí 2008,
Grétar, f. 3. ágúst 1934, d. 28.
maí 2002, tvíburar, f. 19. júlí
1941, tveir drengir, sem dóu
skömmu eftir fæðingu, óskírðir,
Anna Þórunn Ottesen, f. 18. júní
1942, Anna Þórunn er dóttir
Sigurbjargar, móðursystur
Önnu, en ólst upp hjá foreldrum
Önnu frá fjögurra ára aldri.
Eiginmaður Önnu var Að-
alsteinn Kristjánsson, f. 14. nóv-
ember 1925, d. 28. október 2011.
Foreldrar hans voru hjónin
grímsson, synir þeirra eru Hall-
grímur, Benedikt, Aðalsteinn og
Ríkharður. Barnabörnin eru 17
og barnabarnabörn einnig 17.
Anna lauk gagnfræðaprófi
frá Miðbæjarskólanum og síðar
námi frá Húsmæðraskólanum.
Hún sótti ýmis námskeið og lauk
prófi frá ritaraskólanum. Hún
starfaði við ýmis skrifstofustörf,
meðal annars hjá Sakadómi og
Ríkissaksóknara um árabil.
Ásamt Ingveldi Hafdísi keypti
hún Vélritunarskólann og rak
hann um margra ára skeið þar
til hún hóf störf sem tölvukenn-
ari við MK þar sem hún starfaði
þar til hún hætti störfum vegna
aldurs. Hún vann ötult starf að
félagsmálum og var félagi í
Kvenfélaginu Hrönn og Sjálf-
stæðisflokknum í áratugi en var
svo vígð inn í Oddfellowregluna
árið 1985 og var þá fyrst félagi í
Rebekkustúkunni Sigríði en var
svo einn af stofnfélögum
Rebekkustúkunnar Barböru í
Hafnarfirði og var fyrst und-
irmeistari en síðar yfirmeistari
þeirrar stúku. Hún var virkur
félagi í Barböru til æviloka.
Útför Önnu fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 30. des-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Kristjana Guð-
mundsdóttir, f. 12.
september 1890, d.
3. janúar 1983, og
Kristján Einarsson,
f. 23. ágúst 1887, d.
26. júní 1927. Börn:
1) Ingveldur Haf-
dís, dóttir Að-
alsteins fyrir hjóna-
band, f. 14. júlí
1951, d. 20. maí
2008, maki Óskar
Jónsson, börn
þeirra eru Guðbjörg Hrönn,
Styrmir og Halla Þórlaug. Börn
Önnu og Aðalsteins eru: 2)
Hjörtur Aðalsteinsson, f. 1953,
maki Auður Jacobsen, dætur
þeirra eru Hjördís Bára og Agla
Þórunn. Fyrir átti Hjörtur Að-
alstein, Hlyn Geir, Gunnar Örn,
Önnu Elísabetu og Ágúst Heið-
ar. Auður átti fyrir Garðar. Þau
áttu einnig dóttur, Báru, sem
fæddist andvana. 3) Kristján Að-
alsteinsson, f. 1957, maki Þóra
Leósdóttir, dóttir þeirra er
Laufey. Fyrir átti Kristján Láru.
4) Ásta Laufey Aðalsteinsdóttir,
f. 1973, maki Þorsteinn Hall-
„Það er skammt stórra högga á
milli“ og „það er stutt á milli
tengdra sálna“ eru setningar sem
hefur oft borið á góma síðustu
daga. Pabbi og mamma, þessi
samrýmdu hjón gátu ekki verið
hvort án annars. Pabbi hefur vilj-
að fá mömmu til sín í sumarlandið
sem fyrst og við vitum að mamma
var farin að hlakka til að komast
til hans.
Þar sem við sátum öll hjá
mömmu þegar hún kvaddi þennan
heim var eitt ofar öðru í huga okk-
ar. Það var þakklæti. Það er sárt
að horfa á eftir foreldrum sínum
yfir móðuna miklu en jafnframt
svo margar fallegar minningar
sem koma upp og fyrst og fremst
þakklæti fyrir hversu góðar fyr-
irmyndir og góðir foreldrar þau
voru.
Þakklæti fyrir að eiga mömmu
sem var mikil félagsvera og náði
svo vel til allra, sama hver það var,
sem spjallaði við alla af virðingu
og eignaðist vini hvar sem hún
kom. Sem var alltaf svo blíð og góð
að vinir okkar vildu allir koma til
okkar og þannig kenndi hún okkur
hvernig við áttum að hegða okkur
í samskiptum við aðra. Sem komst
að okkar dýpstu leyndarmálum
þegar við sátum saman við eldhús-
borðið á kvöldin með kakómalt og
kringlu eða mjólk og kex. Sem
spilaði við okkur rommí og rússa
og ræddi við okkur um lífið og til-
veruna.
Þakklæti fyrir að eiga mömmu
sem var áhugasöm um allar nýj-
ungar og ávallt í takt við tímann,
sama hvort það tengdist tísku,
tækni, matreiðslu eða öðru. Hún
bakaði pítsur og eldaði pasta þegar
nánast enginn gerði það hér á
landi. Hún var alltaf með hárið fínt,
neglurnar lakkaðar og augnskugg-
ann og varalitinn á sínum stað og
alltaf var talað um hversu falleg og
glæsileg hún væri. Þegar jafnaldr-
ar hennar voru farnir að hugleiða
það að setjast í helgan stein tók
hún sig til og fór að kenna á tölvur í
MK, komin hátt á sjötugsaldur.
Það var ósjaldan sem fólk rak upp
stór augu og spurði spurninga eins
og: „Er mamma þín komin á átt-
ræðisaldur og að senda þér sms?“
„Er mamma þín á facebook?“ „Er
mamma þín sjötugur tölvukenn-
ari?“
Þakklæti fyrir mjúka stjórn-
semi hennar sem kenndi okkur að
það þarf ekki alltaf að hækka róm-
inn til að koma sínum skoðunum á
framfæri. Hún brosti en hikaði
kannski örlítið áður en hún svar-
aði eða sagði hluti eins og: „Já,
ætlarðu að hafa þennan púða
þarna?“ Og þá vissum við ná-
kvæmlega að púðinn átti ekki að
vera þannig.
Þakklæti fyrir fallega heimilið,
góða matinn og kökurnar sem
voru alltaf til.
Þakklæti fyrir allar samveru-
stundirnar, fjölskylduferðirnar og
fjölskylduboðin.
Þakklæti fyrir æðruleysið í
veikindunum og fyrir að kenna
okkur að þrátt fyrir erfiðan sjúk-
dóm er vel hægt að líta vel út og
hafa húmorinn í góðu lagi. Einnig
fyrir að gefa okkur styrk og hugg-
un síðustu ævidagana.
Þakklæti fyrir að eiga foreldra
sem voru alltaf ástrík hvort við
annað og við okkur öll, sem hrós-
uðu okkur í sífellu og sögðu okkur
hversu vænt þeim þótti um okkur
og hversu stolt þau voru af okkur.
Við reynum af fremsta megni
að tileinka okkur allt sem okkur
hefur verið kennt.
Ástarkveðjur í sumarlandið,
elsku mamma og pabbi.
Hjörtur,
Kristján og Ásta.
Ég sit í eldhúsinu í Laugarnes-
inu og hugsa til Önnu, ljúfu Önnu
– tengdamóður minnar. Ég hugsa
til hennar og sakna, sakna já-
kvæðninnar og hjartahlýjunnar.
Man fyrstu jólin mín í Búlandinu
hjá tengdaforeldrum mínum, Guð
blessi þau – nú eru þau aftur sam-
an. Skyldu þau fá rjúpur? Það er
Þorláksmessa og Mugison ómar í
tölvunni, tregablandin tónlistin
kveikir tilfinningar og minningar.
Minningar um góðar stundir,
perutertu, kaffisopa, ferðalög um
landið og lopapeysur. Hvað er ís-
lenskara en að sitja fyrir utan
tjald í björtu sumrinu fyrir vestan,
sötra kaffi og maula kleinur, tala
um allt og ekkert og vera með rúll-
ur í hárinu – í sólinni. Vera saman
um jólin, skiptast á uppskriftum
og klingja saman tékkneskum
kristalsglösum. Jólin í fyrra voru
þau síðustu. Dóttir Reykjavíkur
er farin til Sumarlandsins. Ég er
þakklát fyrir tímann, tímann sem
við áttum saman og allt sem ég
lærði. Takk.
Þóra Leósdóttir.
Hún Anna amma mín var sönn
fyrirmynd.
Ég man þegar ég sem barn
mætti í matarboðin og á súpu-
diskunum sigldu bútterdeigssvan-
ir. Þá svignuðu borðin undan
kræsingum sem jafnan voru fram-
reiddar á einstaklega fallegan
máta. Þannig var allt í kringum
hana Önnu ömmu, gott og fallegt.
Hún sjálf var sérlega glæsileg
kona sem bar sig vel og hafði
sterka útgeislun og góða nærveru.
Þegar ég stálpaðist sá ég líka
að hér var á ferð sterk kona. Hún
tók áföllum af einstöku æðruleysi,
hún faldi aldrei vandamálin en lét
þau heldur aldrei verða að neinu
aðalatriði í sínu lífi. Þetta kom
hvergi betur fram en eftir að hún
veiktist. Þá hélt hún áfram að
vera styrkur, stoðin og gleðin
hans afa þó að hún sjálf glímdi við
erfið veikindi og þannig var það
allt þar til hann dó einungis
nokkrum vikum áður en hún sjálf
kvaddi þennan heim.
Það var alltaf létt í kringum
hana Önnu ömmu. Ég minnist
þess þegar hún var orðin mjög
veik og ég fór með stelpurnar mín-
ar tvær að hitta hana, þetta var á
aðventunni og margskonar áreiti
og stress í gangi eins og stundum
á þessum tíma. Ég vissi að amma
var orðin mjög veik og ég vonaði
að heimsóknin okkar gæti létt
hennar lund. Þegar ég gekk inn á
stofuna til hennar mætti okkur
sama hlýja og glaðlega fasið og
endranær og þegar ég gekk út í
skammdegið aftur þá fann ég að
það sem ég hafið vonast til að gefa
henni hafði hún gefið á móti.
Elsku Anna amma, takk fyrir
allar góðu minningarnar, ég mun
geyma þær í hjarta mér. Ég veit
að afi tekur glaður á móti þér og
syngur nú fyrir þig, ljúfu Önnu
sína.
Guðbjörg Hrönn
Óskarsdóttir.
Elskulega amma mín. Ég man
svo vel eftir öllum skiptunum sem
við komum að heimsækja þig og
afa í Búlandið, það var alltaf eins
og að koma í þetta fínasta hlað-
borð af allskonar kræsingum, allt-
af betri og betri, og þaðan fæ ég
ást mína á bakstri beint frá þér,
amma mín, þú kenndir mér margt
eins og hvernig á að búa til besta ís
í heimi og kleinur sem ég bý til
hérna í Ameríkunni stundum og
alltaf eru þær eins vinsælar.
Svo fengum við Gústi stundum
að gista hjá ykkur og ég man hvað
þú varst alltaf þolinmóð við mig af
því að ég var alltaf að vesenast og
vildi fá að sofa á milli þín og afa og
leyfðir þú mér það, ég held það nú,
alltaf svo hlý og góð.
Og ekki voru nú fá skiptin sem
þú fórst með mig í sund í Laug-
ardalslaugina og hvað við
skemmtum okkur alltaf vel, ég
vildi fara tugi ferða í stóru renni-
brautina og þú beiðst eftir mér og
leyfðir mér að fara alveg eins og
ég vildi, þolinmæðin uppmáluð.
Svo má nú alveg minnast á það
hvað þú varst alltaf fin og vel til
höfð alveg sama hvað á gekk, bara
alveg eins og fínasta dama sem
fundist getur.
Síðast þegar ég sá þig bjugguð
þið afi ennþá í Núpalindinni og ég
kom í heimsókn með hana
Mckaylu mína og tók mynd af
ykkur saman, sú mynd hefur alltaf
verið mér mjög kær og þá sérstak-
lega núna.
Ég man ennþá þegar pabbi
sagði mér frá því að þú værir kom-
in með þennan sjúkdóm hvað ég
var leið að geta ekki komið og ver-
ið hjá þér og verið þér til stuðn-
ings á meðan þú gekkst í gegnum
þetta allt saman, en þú varst mér
alltaf ofarlega í huga, en núna ertu
farin, elsku amma mín, til að vera
með afa, þið gátuð ekki verið án
hvort annars svo núna eruð þið
komin aftur saman. Ég sé ykkur
alveg fyrir mér svo ástfangin og
yndisleg.
Ég er svo stolt að vera skírð í
höfuðið á eins yndislegri mann-
eskju eins og þér, þær gerast ekki
betri sama hvar er leitað.
Elsku amma mín, ég á eftir að
sakna þín mikið.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Anna Elísabet Hjartardóttir.
Elsku Anna amma. Það er
skrýtið að hugsa til þess að á svo
skömmum tíma hafið þið bæði
kvatt, þú og afi. Á sama tíma má
segja að ég sjái ykkur ekki öðru-
vísi fyrir mér en samferða.
Um leið og ég kveð þig þyrpast
margar góðar minningar að um
heimsóknir í Búlandið og Núpa-
lindina, ferðalög, söng og gleði.
Það var alltaf gott að vera í kring-
um þig og einstakt að sjá hvernig
þú mættir hverri hindrun af æðru-
leysi og jákvæðni hversu mikil
sem hún var. Góða ferð, amma
mín, og takk fyrir allt.
Og hver á nú að blessa blóm og dýr
og bera fuglum gjafir út á hjarnið
og vera svo í máli mild og skýr,
að minni í senn á spekinginn og barnið,
og gefa þeim, sem götu rétta flýr,
hið góða hnoða, spinna töfragarnið?
Svo þekki hver, sem þiggur hennar
beina,
að þar er konan mikla, hjartahreina.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Styrmir Óskarsson.
Elskuleg föðursystir mín, Anna
Hjartardóttir, er látin.
Þegar amma Ásta dó fyrir rúm-
um níu árum var aldrei spurning
hver myndi halda uppi merkinu.
Það var auðvitað Anna. Hún Anna
var „frænka“ með stórum staf.
Hún lét sér annt um ættartengslin
og var í góðu sambandi í allar átt-
ir. Hún var í forystuhlutverki í
sjálfskipaðri ættarmótsnefnd
Ánanaustaættarinnar sem var
reyndar til skamms tíma „frænku-
nefnd“ sem hefur staðið vaktina
með sóma. Við andlát Önnu
frænku fækkar enn samnefnurun-
um í fjölskyldunni. Það kemur því
í hlut okkar sem yngri erum að
tryggja ættartengslin til framtíð-
ar, þó að ekki væri nema í minn-
ingu Önnu og ömmu Ástu sem
báru þann kyndil um áratuga
skeið.
Ég á bara góðar minningar um
Önnu frænku. Minningabrotin eru
mörg og ná aftur til áranna í
Grænuhlíð, einnig mörg tengd
stórfjölskyldunni sem gjarnan
kom saman á Reynimel við
Bræðraborgarstíg. Hún Anna
reyndist móður minni góð vinkona
og trúnaðarvinur. Ég mun ekki
gleyma faðmlögum hennar á erf-
iðum stundum við fráfall mömmu
fyrir hartnær 30 árum.
Það er ekki hægt að minnast
Önnu frænku án þess að Alla sé
einnig getið. Þeirra samband var
fallegt og í raun má segja að um
áratuga tilhugalíf hafi verið að
ræða, því auk þess að eiga barna-,
barnabarna- og barnabarna-
barnaláni að fagna, var ekki annað
að sjá en þau væru alltaf jafn ást-
fangin og samhent í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur. Kannski er
það til marks um hversu samhent
þau voru Anna og Alli, að lífsljósið
hennar Önnu dofnaði fljótlega eft-
ir að Alli kvaddi okkur í lok októ-
ber og slokknaði loks í friði og ró.
Ég trúi því að Anna frænka hafi
kvatt þennan heim sátt við guð og
menn.
Síðustu ár hefur Anna barist
við illvígan sjúkdóm sem hún að
lokum laut í lægra haldi fyrir í
faðmi fjölskyldunnar. Allan tím-
ann hélt Anna frænka þó reisn
sinni, nú síðast þegar hún hélt
með glæsilegum hætti upp á 80
ára afmælið. Því miður misstum
við Svana af veislunni en þökkum
fyrir boðið. Það verður ekki annað
sagt en hún Anna frænka hafi
kvatt með stæl. Þannig munum
við minnast hennar.
Frændsystkinum mínum, þeim
Hirti, Kristjáni og Ástu Laufeyju
og fjölskyldum þeirra votta ég
innilega hluttekningu. Blessuð sé
minning Önnu og Alla.
Páll Grétarsson.
Anna frænka okkar hefur fylgt
okkur alla ævi og höfum við ætíð
litið upp til hennar og þótt mikið
til hennar koma. Hún er síðust
barna þeirra hjóna Ástu L.
Björnsdóttur og Hjartar Hjartar-
sonar að kveðja þennan heim, að-
eins rúmum mánuði eftir að Að-
alsteinn Kristjánsson maður
hennar lést og einungis tíu dögum
eftir að hún hélt upp á stórafmæli
sitt með myndarbrag eins og
henni var einni lagið.
Anna var einstök manneskja
sem geislaði af orku, jákvæðni og
gleði. Hún var ávallt stórglæsileg
og munum við sérstaklega eftir
öllum fallegu skónum hennar með
háu hælunum sem hún leyfði okk-
ur að staulast um á hvenær sem
við óskuðum sem litlar stelpur.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann núna þegar við
kveðjum Önnu frænku í hinsta
sinn. Allar góðu stundirnar sem
við systur áttum í Búlandinu þeg-
ar okkur var boðið í mat á sunnu-
dögum. Þá var mikið spjallað og
hlegið auk þess sem Anna var iðin
við að upplýsa okkur um sögu ætt-
ar okkar sem við kunnum vel að
meta. Þetta var ómetanlegt og við
erum innilega þakklátar fyrir þá
umhyggju og tryggð sem þau hjón
sýndu okkur meðan við bjuggum
einar í Reykjavík á menntaskóla-
árunum.
Þá minnumst við einnig glæsi-
legra áramótaboða í Búlandinu
þar sem Anna reiddi fram dýrind-
is mat. Það eru ýmsir réttir sem
við tengjum svo sterklega við
hana eins og beinlausir fuglar.
Einnig er tíminn sem við áttum
saman í sumarbústöðunum í Mun-
aðarnesi minnisstæður, sem og
þegar Anna og Alli heimsóttu okk-
ur í Stykkishólm í gamla daga.
Þetta voru góðar stundir og minn-
ingin um þær mun ylja okkur um
hjartarætur um ókomna tíð.
Það var sárt að sjá veikindi
Önnu draga smátt og smátt úr
henni allan mátt. Þetta var bar-
átta sem hún háði með miklu hug-
rekki fram á síðustu stund en hún
varð undan að láta að lokum.
Kæra fjölskylda, ykkar missir
er mikill á stuttum tíma. Þið eigið
samhug okkar allan.
Sigurbjörg Ásta og Þóra.
Þegar ég minnist elskulegrar
frænku minnar Önnu Hjartar-
dóttur er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt hana að vinkonu
allt frá barnæsku minni. Árin á
milli okkar í árum talið voru auð-
vitað alltaf þau sömu en þó er eins
og þeim hafi fækkað með árunum
og vinátta hennar varð mér enn
dýrmætari.
Anna ólst upp á Bræðraborg-
arstíg 22 í húsinu Reynimel. For-
eldrar hennar voru Ásta Björns-
dóttir föðursystir mín og Hjörtur
Hjartarson kaupmaður. Anna og
bræður hennar voru elstu barna-
börn Björns Jónssonar og Önnu
Pálsdóttur sem bjuggu í næsta ná-
grenni á Sólvallagötu 57 og systk-
inin kynntust því vel lífinu í fjöl-
skylduhúsinu á þessum árum.
Anna ólst upp á stóru og mynd-
arlegu heimili þar sem gestkvæmt
var alla tíð. Hjörtur rak verslun á
Bræðraborgarstíg 1, margt
frændfólk Önnu í föðurætt bjó þar
í næsta nágrenni.
Anna var alla tíð einstaklega
hlý og skemmtileg og hafði þá
góðu eiginleika sem foreldrar
hennar voru svo rík af, að gleðjast
með samferðafólki og sýna áhuga
velferð annarra, ekki síst unga
fólksins.
Anna giftist ung Aðalsteini
Kristjánssyni og eignaðist með
honum þrjú börn Hjört, Kristján
og Ástu Laufeyju. Aðalsteinn lést
28. október sl. Anna vann sem ung
kona ritari hjá Sakadómi. Hún
kenndi við Vélritunarskólann hjá
Grétari bróður sínum, en tók síðan
við rekstri skólans ásamt Dísu
dóttur Aðalsteins, sem Anna leit á
sem eitt af börnunum sínum. Þeg-
ar starfsemi skólans var hætt réði
Anna sig til Menntaskólans í
Kópavogi þar sem hún kenndi
tölvufræðslu í nokkur ár.
Anna og Alli ferðuðust alla tíð
Anna Hjartardóttir
✝ Georg Guð-laugsson fædd-
ist á Siglufirði 5.
febrúar 1927. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 24. des-
ember 2011.
Georg kvæntist
Margréti Marvins-
dóttur árið 1964.
Margrét var fædd
12. apríl 1927, hún
lést 23. september
2001. Þau eignuðust þrjá syni; 1)
Árni, f. 24. nóvember 1953, hann
er kvæntur Ásdísi Matthías-
dóttur, þau eiga þrjú börn, 2)
Baldur, f. 8. október 1955, hann
var kvæntur Margréti Helgadótt-
ur, þau eiga þrjú
börn saman. Baldur
og Margrét skildu
árið 2000. Baldur er
nú kvæntur Åse Ma-
rit frá Noregi. 3)
Guðlaugur, f. 20.
mars 1960, hann er
kvæntur Lovísu Jó-
hannsdóttur, þau
eiga tvö börn sam-
an, fyrir átti Guð-
laugur tvö börn.
Fyrir átti Margrét tvö börn, Dag-
björtu, f. 1947 og Sigurð, f. 1945.
Georg verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 30.
desember 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Mig langar til að minnast fyrr-
verandi tengdaföður míns.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Minningin lifir um góðan mann.
Takk fyrir allt og allt, Deddi minn.
Kveðja,
Margrét Helgadóttir.
Elsku afi og langafi, við þökk-
um þér fyrir allar samverustund-
irnar okkar saman, við geymum
minningarnar um þig í hjörtum
okkar. Guð blessi þig og hvíldu í
friði.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái’ að spilla.
Það ætíð sé mín iðja
að elska þig og biðja,
þín lífsins orð að læra
og lofgjörð þér að færa.
(Páll Jónsson.)
Þín barnabörn og barnabarna-
börn,
Helga Rut, Inga
Sigrún og börn.
Georg
Guðlaugsson