Morgunblaðið - 11.01.2012, Side 24

Morgunblaðið - 11.01.2012, Side 24
24 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. JANÚAR 2012 ✝ IngigerðurJónsdóttir fæddist í Reykjavík 1. febrúar 1921. Hún andaðist 4. jan- úar 2012. Foreldrar hennar voru Jón Kristjánsson, f. 14. ágúst 1883, d. 2. febrúar 1938, verkamaður í Reykjavík, og Guð- björg Sigríður Jónsdóttir, f. á Melabergi á Mið- nesheiði, Gull. 10. nóvember 1887, d. 12. apríl 1962, húsfreyja í Reykjavík. Systkini Ingigerðar eru: Jóna Guðbjörg, f. 27. júlí 1915, d. 28. júlí 1942; Sigurður, f. 1. október 1916, d. 7. febrúar 1998, Margrét, f. 17. nóvember 1918, d. 4. júlí 1990; Jóhannes Guðmundsson, f. 23. október 1922 (ættleiddur), d. 17. júní 2008 og tvíburanir María og Guðrún Steins, f. 23. nóvember 1925. Vegna veikinda móður ólst Ingigerður frá sex ára aldri upp ásamt Margréti systur sinni hjá Þuríði Sigurðardóttur og ann- aðist hún þær sem dætur. Þur- Guðbrandsson, f. 1957, hjúkr- unarfræðingur. 3) Guðbjörg, f. 1951, hjúkrunarfræðingur, maki Steingrímur Þormóðsson, f. 1951, hæstaréttarlögmaður. 4) Logi, f. 1952, lögmaður, maki Anna Guðmundsdóttir, f. 1953, framkvæmdastjóri. Barnabörnin eru 10, barnabarnabörnin eru 21 og barnabarnabarnabarn er 1. Ingigerður fór snemma að vinna fyrir sér og var í vist hjá góðu fólki í Reykjavík. Síðar vann hún hjá leðuriðjunni Atson og Vinnufatagerð Íslands enda lék saumaskapur í höndum hennar. Hún tók sér samt hlé þegar börnin voru ung, en hóf aftur störf hjá Vinnufatagerð- inni og vann þar til starfsloka. Húsmóðir var hún alla tíð, hélt myndarlegt heimili með mikilli reisn og gestrisni, lengst á Laugavegi 58b og síðar á Afla- granda 40. Ingigerður og Egill ferðuðust mikið um landið með góðum vinum og fóru margar ferðir til Auðar dóttur sinnar og Einars í Lúxemborg þegar þau bjuggu þar. Síðastliðið ár naut hún góðrar aðhlynningar, nær- gætni og hjúkrunar á Droplaug- arstöðum sem hér með er þakk- að fyrir. Útför Ingigerðar verður gerð frá Fossvogskapellu í dag, 11. janúar 2012, og hefst athöfnin klukkan 13. íður var um margt einstök kona og frumkvöðull. Hún kynnti sér t.d. rekstur barnaheim- ila í Danmörku og stofnaði barna- heimilið Vorblómið 1928, hið fyrsta á Íslandi. Ingigerður gift- ist hinn 20. febúar 1948 Agli Ágústi Kristbjörnssyni, f. í Reykjavík 24. ágúst 1916, síðast fulltrúa hjá Innheimtustofnun sveitarfélaga og frumkvöðli í hálendis- og jöklaferðum. Foreldrar hans voru Guðrún Jónsdóttir, f. 12. nóv. 1889 í Reykjavík, d. 21. nóv. 1918, húsfreyja í Reykjavík og maður hennar Kristbjörn Ein- arsson, f. 19. nóv. 1881 í Reykja- vík, d. 18. júní 1948 í Reykjavík, skipstjóri og síðar gasvirkjari við Gasstöðina í Reykjavík. Börn Ingigerðar og Egils eru: 1) Auður, f. 1947, húsfreyja, maki Einar Elías Guðlaugsson, f. 1946, flugstjóri. 2) Kristbjörn, f. 1949, líffræðingur, maki Ólafur Hún var falleg litla stúlkan, sem dró fyrsta vinningsnúmerið í Happdrætti Háskóla Íslands, 10. mars 1934, eins og sjá má af myndum frá þeim atburði, en þá var Inga, ásamt systur sinni Mar- gréti, í fóstri hjá merkiskonunni Þuríði Sigurðardóttur, vegna veikinda móður þeirra. Þuríður annaðist þær systur, eins og þær væru dætur hennar. Stofnaði barnaheimilið Vorblómið. Var frumkvöðull á þessu sviði barna- uppeldis, hér í bæ á þessum árum. Þuríður lést 20. júlí 1938. Urðu þær systur upp frá því að sjá um sig sjálfar. Er tengdamóðir mín fór á Droplaugarstaði í byrjun síð- asta árs, háöldruð, hafði hún með sér mynd af Þuríði, sem henni þótti greinilega afar vænt um. Tengdafaðir minn hefur sagt mér frá, er hann sá Ingu sína fyrst. Hann hafi þá verið ásamt fé- lögum sínum á jeppaferðarlagi, staddur í Hallormsstaðarskógi, er hann kom auga á fagra skógardís, sem ekki vék úr huga hans frá þeirri stundu. Er Inga fór aftur í bæinn, hafi hann ekið á eftir rút- unni, til að líta hana augum á áfangastöðum. Í Fnjóskadal hafi jeppinn hins vegar bilað og þeir fé- lagar orðið að hefja viðgerðir. Eg- ill fann Ingu sína aftur. Áttu þau saman langa og góða ævi. Bestu stundir Ingu held ég hafi verið, er hún ferðaðist með bónda sínum um landið, sem Egill gjörþekkti. Lengi ferðuðust þau Inga og Egill með Steina tannlækni og Löbbu konu hans. Var gaman að hitta hjónin, hvar þau höfðu reist tjöld sín í hvömmum er Egill hafði valið af kostgæfni. Var nándin við landið þeim mikils virði og lífsins notið í botn. Lengi bjuggu Inga og Egill að Laugavegi 58 b. Var gestagangur mikill. Aldrei man ég eftir öðru en eldhúsborðið væri veisluborð, ef Inga hafði ekki bakað, fór hún út í Alþýðubrauðgerð og í Sandholts- bakarí og keypti dýrindis bakkelsi, rjómakökur og annað góðgæti, en á þessum tíma, upp úr 1970, er ég fór að venja komur mínar á heimili hennar, eftir að hafa klófest dótt- urina Guðbjörgu, vann Inga á saumastofu Sveins Valfells, sem henni líkaði vel. Það var viðburður er Margrét systir Ingu kom í heimsókn. Mikil hefðarkona með hatt á höfði, rauða rós á barmi, brúnhærð og svart- klædd, minnti á spákonu og seið- konu í senn, algjör andstæða Ingu sem var ljós yfirlitum og öllu lát- lausari í háttum. Inga tók vel á móti systur sinni. Voru þær greini- lega nánar, systurnar. Höfðu alist upp saman við erfiðar aðstæður. Alþýðukonur sem sögðu umbúða- rlaust meiningu sínu á málefnum líðandi stundar. Héldu sko ekki með íhaldinu eins og menn þeirra. Inga var ákveðin og orðheppin. Man ég eftir því einhverju sinni, er við vorum stödd norður á Gunn- fríðarstöðum í Langadal. Ég ætl- aði að ganga með þeim hjónum að- eins fram í dalinn. Sýna þeim Gálgagil, aftökustað Húnvetninga til forna. Er við vorum búin að ganga langa stund og ekki kom gilið, sagði Inga. Ég held þú gang- ir bráðum af göflunum, Steingrím- ur. Nú sný ég við. Síðustu 20 æviárin bjuggu Inga og Egill að Aflagranda í góðri íbúð, þar sem þau undu hag sínum vel. Er heilsunni hrakaði fluttu þau á Droplaugarstaði, þar sem Inga andaðist, eftir erfiða sjúk- dómslegu. Vakti Egill yfir henni og hafði á orði eftir að Inga skildi við: Hún er enn svo falleg. Steingrímur Þormóðsson. Elsku fallega amma mín, Inga, söknuðurinn og minningin verða ávallt í hjarta mínu, því engan hef ég elskað jafn mikið og misst. Ég á eftir að sakna þín óendanlega mik- ið. Ég treysti góðum Guði til að annast sál ömmu minnar. Hvernig er hægt að þakka, það sem verður aldrei nægjanlega þakkað. Hvers vegna að kveðja, þann sem aldrei fer. Við grátum af sorg og söknuði en í rauninni ertu alltaf hér. Höndin sem leiddi mig í æsku mun gæta mín áfram minn veg. Ég veit þó að víddin sé önnur er nærveran nálægt mér. Og sólin, hún lýsir lífið eins og sólin sem lýsti frá þér. Þegar að stjörnurnar blika á himnum finn ég bænirnar,sem þú baðst fyrir mér. Þegar morgunbirtan kyssir daginn, finn ég kossana líka frá þér. Þegar æskan spyr mig ráða, man ég orðin sem þú sagðir mér. Vegna alls þessa þerra ég tárin því í hjarta mínu finn ég það, að Guð, hann þig, amma mín, geymir á alheimsins besta stað. Ótti minn er því enginn er ég geng áfram lífsins leið. Því með nestið sem amma mín gaf mér, veit ég að gatan, hún verður greið. Og þegar sú stundin hún líður að verki mínu er lokið hér. Þá veit ég að amma mín bíður og með Guði tekur við mér. (Sigga Dúa) Ég elska þig, elsku amma mín. Þín Auður Björk. Elsku amma, það er einkenni- legt að sitja hér saman, systkinin, og skrifa niður minningar um manneskju sem hefur fylgt okkur frá upphafi. Minningarnar eru óteljandi og margar góðar stundir höfum við átt saman. Þú lagðir alltaf mikið upp úr því að öllum liði vel í kringum þig, litlum veislum var slegið upp hvar sem fjölskyld- an kom saman og þurfti ekki sér- stakt tilefni til. Okkur var alltaf tekið opnum örmum og kossarnir aldrei sparaðir. Síðastliðin ár höfum við systk- inin notið þeirra forréttinda að hafa ykkur hjónin hjá okkur yfir jól og áramót. Þessum stundum gleymum við aldrei. Jólin ein- kenndust vanalega af mikilli spennu, ærslum og látum, en vera ykkar bar alltaf með sér rólyndi, nægjusemi, hlýju og gleði. Þegar þið afi komuð í hús þá vissum við systkinin að jólin voru komin. Það var einnig ómetanleg stund að geta kvatt gamla árið og hafið það nýja í faðmi svo margra ástvina. Þó heyrnin hafi verið farin að veikjast undir lokin þá fann maður alltaf fyrir gleði þinni og ástríki. Þú lagðir mikið uppúr því að fylgj- ast með því sem gekk á í lífi okkar allra, láta í ljós ánægju þína og stolt. Það er sárt til þess að hugsa að við munum ekki njóta hlýlegrar nærveru þinnar lengur en minn- ing þín mun lifa með okkur áfram. Gestrisni einkenndi þitt ljúfa fas ómældur hlýleiki, en ekkert þras. Með brosi og kossum þú tókst oss í mót, stolt og glöð yfir pilti og snót. Með nýlagt hárið þú faðminn út breiddir, settir upp svuntuna og kökuna sneiddir. Um fjöll og firnindi fóruð að sumarlagi, ferðalög voru af ýmsu tagi. Broncoinn fór þar í fararbroddi, í bústað eða tjaldi þar lék á als oddi. Maríuerlan mun alltaf á þig minna, iðin og ötul hreiðri sínu að sinna. Með söknuð í hjarta við kveðjum þig nú, ástkær amma okkur varst þú. Þinnar gleði og hlýju við ávallt munum minnast, þökkum fyrir að hafa fengið því að kynn- ast. Elskuleg amma mín, blessuð sé minning þín. Þín sonarbörn, Ingigerður Stella, Agnes og Egill Karel. Nú kveð ég elskulegu ömmu mína með mikinn söknuð í hjarta. Maður veit að lífið er ekki enda- laust og langaði mig aldrei að kveðja hana ömmu mína en nú sit ég og hugsa um hana og fara ótal margar hugsanir og minningar í gegnum hugann, ferðalög innan- og utanlands, heimsóknir, gisting- ar og fleira. Hún var ótrúlega dug- leg og sterk kona. Þegar maður kom í heimsókn til ömmu og afa þá var hún alltaf svo glöð og setti fram hlaðborð og alltaf fór hún inn í geymslu og náði í nammi í skál þrátt fyrir að maður var að eldast og fullorðnast. Hún kvartaði aldr- ei, var alltaf lífsglöð og ánægð enda átti hún stóra og góða fjölskyldu. Amma var mikil kökumanneskja og átti ég eina af hennar uppá- haldskökum sem ég bakaði alltaf fyrir þau á þeirra afmælum og gladdi það hana mikið og hvíslaði hún að mér að ég bakaði bestu kök- ur í heimi. Á mínum skólaárum var ég tíður gestur á heimili þeirra í hádeginu þar sem amma var búin að útbúa hádegisverð fyrir mig og tók ég stundum vinkonu með og var það engin fyrirstaða, sem var lýsandi dæmi um ömmu mína sem var alltaf tilbúin að gera allt fyrir alla. Það eru svo margar minning- ar sem eru mér ógleymanlegar og geymi ég þær í mínu hjarta að ei- lífu. Elsku amma, ég á eftir að sakna þín óendanlega mikið og skrítið að geta ekki komið til þín og afa í heimsókn, en ég var svo lánsöm að eiga þig fyrir ömmu og þegar ég hugsa um þig þá hlýjar það mér um hjartarætur. Amma kær, ert horfin okkur hér, en hlýjar bjartar minningar streyma um hjörtu þau er heitast unnu þér, og hafa mest að þakka, muna og geyma. Þú varst amma yndisleg og góð, og allt hið besta gafst þú hverju sinni, þinn trausti faðmur okkur opinn stóð, og ungar sálir vafðir elsku þinni Þú gættir okkar, glöð við undum hjá, þær góðu stundir blessun, amma kæra. Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá í hljóðri sorg og ástarþakkir færa. (Ingibjörg Sigurðardóttir) Elska þig, amma mín, þín Ingunn Hrund. Ingigerður Jónsdóttir ✝ Kristján Sig-urðsson fæddist á Seyðisfirði 19. apríl 1930. Hann lést á hjúkr- unarheimilinu Skógarbæ 2. janúar 2012. Hann var sonur hjónanna Sigurðar Arngrímssonar, rit- stjóra og kaup- manns á Seyðisfirði, f. 28. ágúst 1885, d. 10. október 1962 og Ólafar Kristjánsdóttur, húsmóður og ljósmóður, f. í Reykjavík 29. september 1902, d. 6. apríl 1981. Systkini Kristjáns eru Hjördís Selma Constance f. 12. janúar 1924, Bragi Sigurðs- son f. 3. september 1926, d. 13. fjölskyldan suður. Kristján var íþróttakennari frá Laugarvatni. Hann starfaði lengst sem sölu- maður hjá heildverslun Péturs Péturssonar í Reyjavík og síðan sjálfstætt í Reykjavík fyrir Am- aro á Akureyri. Hann gat sér gott orð sem sölumaður og hon- um hlotnuðust ýmsar viðurkenn- ingar fyrir vel unnin störf hjá sölumannadeild V.R. Kristján spilaði mikið brids, var lunkinn spilari og vann iðulega til verð- launa. Hann var tónlistarunn- andi og sótti m.a. alltaf tónleika Karlakórsins Fóstbræðra. Hann var mikill sundmaður og þau hjónin voru daglegir gestir sund- laugar Kópavogs seinni árin meðan heilsa hans leyfði. Krist- ján hafði áhuga á stjórnmálum og starfaði fyrir Sjálfstæð- isflokkinn. Hann var fé- lagslyndur og þau hjónin afar gestrisin. Útför Kristjáns fór fram frá Kópavogskirkju mánudaginn 9. janúar 2012. október 2000 og Arngrímur Sigurðs- son f. 11. febrúar 1933. Eftirlifandi eiginkona Kristjáns er Oddný Helga- dóttir f. í Reykjavík 9. júlí 1932. For- eldrar hennar voru Guðmundur Helgi Einarsson f. á Eyr- arbakka 16. júlí 1903, d. 13. janúar 1995 og Kristín Andrea Sæby Friðriksdóttir f. á Siglufirði 29.des. 1906, d. 14. apríl 2005. Kristján og Oddný gengu í hjónaband í Reykjavík 3. ágúst 1971. Kristján ólst upp á Seyðisfirði fyrstu ár ævinnar en síðan flutti Elsku Kristján er búinn að kveðja okkur. Eftir veikindi síð- ustu ár hefur hann nú fengið hvíld. Það er merkilegt að hugsa til þess hversu lítið maður veit stundum um líf fólks áður en maður sjálfur kemur inn í það, ef til vill er maður ekki nægilega forvitinn. Við höfum þó oft heyrt um íþróttakennaramenntunina frá Laugarvatni og unga mynd- arlega manninn sem fór að venja komur sínar á Rauðarárstíginn til að hitta Diddu. Hitt er víst að við kynntumst honum mjög vel sem börn og fullorðin. Kristján var jú náinn fjölskyldumeðlimur og hann og Didda fastagestir á heimilinu og við hjá þeim. Oft var setið og spilað, Krist- ján var góður í brids og vann þar til margra verðlauna. Með okkur spilaði hann aðallega vist og kenndi okkur einnig önnur spil, kenndi okkur að „telja“ og „sýna“ og þess háttar. Annað sem náði hjarta barnanna voru fullar ísskálar, ekki bara venju- legur ís í skál heldur ís með ávöxtum, rjóma og íssósu. Þau hjónin voru afar gestrisin og héldu oft hnallþóruafmæli og glæsileg matarboð. Þegar við eldumst kynnumst við fólki á annan hátt og við sáum þá að Kristján hafði gaman af að ferðast innanlands og erlendis. Þá var hann alltaf vaknaður fyrstur allra og tók stöðuna á veðri og þjóðmálum í útvarpinu. Hafði gaman af að hlusta á tón- list og þegar Óskar fór að syngja með Fóstbræðrum sótti hann alltaf tónleika og spurðist alltaf fyrir um það sem var á döfinni. Kristján fór mikið í sund og hafði mikinn áhuga á pólitík enda flokksbundinn í Sjálfstæðis- flokknum. Mikið var rætt um pólitík og hafði Kristján sterkar skoðanir á hlutunum og í hans augum voru hlutirnir oft annað- hvort hvítir eða svartir. Hann var félagslyndur maður og hafði un- un af að hitta fólk. Hann starfaði mikið fyrir sölumannadeild Verslunarmannafélags Reykja- víkur og fékk viðurkenningu fyrir vel unnin störf fyrir félagið. Eftir veikindi undanfarin ár hefur hann nú kvatt okkur og sendum við Diddu okkar innileg- ustu samúðarkveðjur. Kristín Huld, Óskar Smári, Örn Helgi og Einar Birgir. Kristján Sigurðsson Hanna var ávallt kölluð Hanna Bóbós til aðgreiningar frá Hönnu Einars. Bóbó eða Vigfús og Ein- ar voru bræður móður minnar Báru Sigurjónsdóttur. Tengda- dæturnar voru báðar kallaðar Hanna svo einhvern veginn varð nú að greina þær í sundur. Hanna og Bóbó eignuðust fjögur börn. Andrés, Sigurjón, Hinrik og Rannveigu. Auk þeirra var Hrefna sem Bóbó eignaðist áður en Hanna kom til skjalanna. Síðastliðin ár dvaldist Hanna á Hrafnistu í Hafnarfirði. Afi minn Sigríður Jóhanna Andrésdóttir ✝ Sigríður Jó-hanna Andr- ésdóttir, Hanna Andrésar, fæddist á Siglufirði 15. des- ember 1923. Hún lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 26. október 2011. Útför Hönnu fór fram frá Hafn- arfjarðarkirkju 3. nóvember 2011. Sigurjón Einars- sonar skipstjóri, sem einatt var kenndur við togar- ann Garðar, og amma mín Rann- veig Vigfúsdóttir voru frumkvöðlar að byggingu dvalar- heimila fyrir sjó- menn og veittu Dvalarheimili sjó- manna forstöðu á þeim tíma sem uppbyggingin átti sér stað í Laugarásnum í Reykjavík. Allt viðmót Hönnu einkennd- ist af hlýju auk fórnfýsi og ósér- hlífni. Framlag hennar sem sjálf- boðaliða við Hafnarfjarðarkirkju og Slysavarnafélagið var mikið að vöxtum. Minnisstætt var að koma með börnin okkar Þóru Hrannar til fermingar í Hafnar- fjarðarkirkju en þar stóð Hanna vaktina og færði fermingarbörn- in í kyrtlana hvítu. Góðar minningar sem upp koma í hugann frá æskuárunum eru fjölmargar. Við Andrés og Sigurjón lékum okkur mikið saman og átti ég þá öruggt skjól á efri hæðinni á Austurgötu 40 hjá Hönnu. Seinna keyptum við Þóra Hrönn húsið Austurgötu 40 og hófum þar búskap. Tvær minn- ingar koma upp í hugann frá þeim tíma. Hin fyrri þegar Hanna flutti úr Austurgötunni upp á Álfaskeið. Þá færði hún okkur að gjöf íslenska fánann sem fylgt hafði húsinu í 60 ár. Það er augnablik sem ekki gleymist og fáninn skipar sér- stakan virðingarsess í fánahill- unni. Nokkrum árum seinna færðu Hanna og sonur hennar Hinni okkur ljósmyndir af öllum togurunum sem afi Sigurjón hafði verið skipstjóri á. Þessar myndir í fallegum römmum höfðu verið á kontórnum hjá afa og Hanna vildi að þær fengju að fylgja Austurgötuhúsinu. Og þannig var Hanna. Hlý, gjafmild, fórnfús og ósérhlífin. Við fjölskyldan Austurgötu 40 sendum börnum Hönnu, þeim Rannveigu, Hinriki, Sigurjóni, Andrési og Hrefnu og þeirra fjöl- skyldum innilegar samúðar- kveðjur. Þóra Hrönn Njálsdóttir og Sigurjón Pétursson.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.