Morgunblaðið - 18.01.2012, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. JANÚAR 2012
✝ Sigríður Gísla-dóttir fæddist á
Hofsstöðum í
Garðahreppi 20.
febrúar 1921. Hún
lést á Vífilsstöðum
6. janúar sl.
Foreldrar henn-
ar voru Gísli Jak-
obsson, bóndi á
Hofsstöðum, f. 24.
nóvember 1882, d.
23. febrúar 1962, og
Sigrún Sigurðardóttir húsfreyja
á Hofsstöðum, f. 29. desember
1887, d. 24. desember 1977.
Systkini Sigríðar voru: Sigurlaug,
f. 28. maí 1918, d. 28. janúar 2010,
Guðrún, f. 9. september 1923, d.
28. maí 2008, Halldór, f. 11. jan-
úar 1925, d. 18. s.m., Halldóra, f.
31. mars 1926 og Sesselja, f. 21.
ágúst 1927, d. 26. mars 1988.
Sigríður giftist 27. október
1944 Sveinbirni Jóhanni Jóhann-
essyni, f. 10. ágúst 1912, d. 19.
ágúst 1997. Börn þeirra eru: 1)
Sigrún Kristín, f. 18. nóvember
1945. Maður hennar er Jón Ög-
mundsson, f. 18. september 1945.
Börn þeirra eru: Sveinbjörn, f. 11.
Soffía Böðvarsdóttir, f . 23. jan-
úar 1958. Dætur þeirra eru:
Erna, f. 23. nóvember 1983, mað-
ur hennar er Davíð Bragi Kon-
ráðsson, Marta, f. 26. janúar
1989, og Agnes, f. 8. febrúar
1994. 5) Áslaug, f. 25. júlí 1956.
Maður hennar er Sveinn Auðunn
Sæland, f. 29. október 1954, og
eiga þau þrjú börn. Eva, f. 4.
október 1978, maður hennar er
Ragnar Eiríksson og eiga þau
þrjú börn. Ragnar á að auki einn
son, Axel, f. 30. desember 1980,
kona hans er Heiða Pálrún Leifs-
dóttir og eiga þau tvær dætur og
á Axel fyrir einn son. Ívar f. 31.
október 1983.
Sigríður stundaði nám við
barnaskóla sem starfaði á Vífils-
stöðum og fór síðan í Kvenna-
skólann í Reykjavík. Þau Svein-
björn tóku við búi foreldra
hennar á Hofsstöðum árið 1952
og stunduðu þar blandaðan bú-
skap til ársins 1968 er búskap
lauk sökum þéttbýlisins. Sigríður
starfaði eftir það við Hofsstaða-
skóla til 72 ára aldurs. Hún var
einn af stofnendum Kvenfélags
Garðabæjar og var þar gerð að
heiðursfélaga. Einnig var hún
stofnfélagi og heiðursfélagi
Skógræktarfélags Garðabæjar.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Vídalínskirkju í dag, miðviku-
daginn 18. janúar 2012, og hefst
athöfnin kl. 13.
júlí, 1966, kona hans
er Heiðrún Ólafs-
dóttir og eiga þau
tvo syni, Ásdís Guð-
rún, f. 7. febrúar
1971, maður hennar
er Sigurður Jón-
asson. 2) Kristín
Erla, f. 18. janúar
1947. Maður hennar
er Gylfi Matthías-
son, f. 3. janúar
1946. Börn þeirra
eru: Sigurður Sveinbjörn, f. 20.
júlí 1970, kona hans er Jórunn
Jónsdóttir. Sigurður á eina dótt-
ur og Jórunn á tvö börn. Erla
Guðný, f. 21. október 1975. Mað-
ur hennar er Jón Ólafur Guð-
mundsson og eiga þau tvær dæt-
ur. Þórdís Anna, f. 13. apríl 1981.
3) Sólveig Sveina, f. 18. apríl
1952, d. 10. október 1989. Maður
hennar var Jóhannes Stein-
grímsson, f. 8. ágúst 1950. Börn
þeirra eru: Steingrímur f. 25. júlí
1979, Sigríður f. 14. apríl 1981,
og Jóhanna, f. 24. apríl 1985.
Kona Jóhannesar er Kristín Hall-
dórsdóttir. 4) Jóhannes, f. 15. maí
1954. Kona hans er Sigríður
Elsku hjartans amma mín!
Stundirnar sem við áttum sam-
an voru óteljandi. Hver og ein
þeirra er mér ómetanleg. Hofs-
staðir voru nánast alltaf á leið
minni, hvort sem ég fór í skólann
eða í íþróttahúsið. Hesthúsin voru
undantekning en þá var bara riðið
heim að Hofsstöðum í staðinn.
Margar af mínum bestu æsku-
minningum tengjast þér og ég
man hvað mér þótti gott að vera
hjá þér. Skemmtilegustu dagarnir
voru hjá þér heima á Hofsstöðum.
Það var allt leyfilegt og margt
sem stendur upp úr. Royal-súkku-
laðikökurnar, jólaboðin, rússíban-
aferðirnar niður stigann á búta-
saumsteppunum,
rabarbarasultan, öskudagsbún-
ingarnir og allt föndrið.
Þú varst einstök manneskja,
nærvera þín svo góð og öðru eins
jafnaðargeði hef ég ekki kynnst.
Hlýleg, hjálpsöm, sanngjörn og
dugleg. Þú varst minn fasti punkt-
ur í lífinu, sama hvað gekk á, þá
átti ég þinn stuðning vísan. Eftir
hverja heimsókn horfðir þú á eftir
mér trítla yfir kartöflugarðinn og
heim í Hofslund. Viss um að ég
kæmist heim heilu og höldnu. Mín
ósk er sú að þú fylgist með mér
áfram.
Þakka þér fyrir allan þinn tíma
og þolinmæði, öskudagsbúninga
og súkkulaðikökur, spil og föndur,
hugganir og húsaskjól, ást þína og
umhyggju. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa átt þig að. Þú skipar stór-
an sess í mínu hjarta. Þú ert mín
fyrirmynd og verður alltaf.
Þórdís Anna Gylfadóttir.
Ég er heppin. Svo heppin að
hafa átt hana Siggu ömmu að.
Amma var alltaf klettur, öxl og
góður félagsskapur. Það var sama
hvað bjátaði á, hún var alltaf til í
að hlusta, hvetja og styðja mig.
Þegar ég var lítil var ég oft í
nokkrar vikur hjá ömmu og afa á
Hofsstöðum. Þá stóð íbúðarhúsið
orðið eitt eftir og var langt í næstu
hús. Ég man að mér fannst langt
að labba í heimsókn til Lillýjar,
systur ömmu sem bjó í Hoftúni.
Með ömmu fór ég og heimsótti
langömmu Sigrúnu, bæði til Lil-
lýjar og með strætó til Hafnar-
fjarðar þegar langamma var á
Sólvangi. Það var mikið ævintýri
fyrir litla sveitastelpu að fara í
strætó en amma passaði upp á
mig. Þá var það líka mikið ævin-
týri að labba með ömmu út í búð
sem þá var á Flötunum. Á Hofs-
stöðum voru kettir þegar ég var
lítil. Þeir voru að vísu aldrei inni,
fengu að búa í kjallaranum. Mér
þótti skemmtilegt þegar við
amma fórum og gáfum þeim Ora
fiskibollur. Þá varð nú veisla og ég
fékk að klappa köttunum. Þar
kviknaði sennilega mín aðdáun á
köttum og fyrsti kötturinn sem ég
eignaðist kom nokkrum sinnum
með mér í heimsókn til ömmu. Því
varð gleði mín mikil fyrir nokkrum
árum síðan þegar amma fékk aft-
ur kött á Hofsstaði. Hún Kisa
færði ömmu mikla gleði og fé-
lagsskap og oft sátum við amma
og skiptumst á sögum af köttunum
okkar.
Amma hafði mikla ánægju af
blómum og ég fékk afleggjara af
hinum ýmsum pottablómum sem
varð að hálfgerðri áráttu hjá mér
þegar ég var lítil. Ég safnaði hin-
um ýmsum gerðum af kólusum og
lísum og alltaf þegar ég fékk gerð
sem ég hélt að amma ætti ekki þá
passaði ég upp á að færa henni af-
leggjara í næstu heimsókn. Þá
hafði ég endalaust gaman af að
skoða öll handavinnublöðin sem
amma átti og auðvitað alla handa-
vinnuna hennar. Ég ætlaði að
prófa að gera allt saman þegar ég
yrði stór. En þó ég nái sama aldri
og amma þá er ég nokkuð viss um
að ég nái ekki að afreka helming
þess sem hún gerði. Því amma
prjónaði, saumaði, málaði og óf
þvílíkt magn listaverka sem nú
gleðja okkur, afkomendur hennar,
og sjálfsagt marga fleiri.
Amma var af þeirri kynslóð sem
henti engu, nema það væri örugg-
lega ónýtt. Því varð ég hissa fyrir
nokkrum árum þegar við Siggi
skutluðum henni til að komast í
blaðagám. Þar ætlaði hún að
henda stórum bunka af Vikunni,
blöð sem voru orðin rúmlega 40
ára gömul. Greinilega á hún amma
mín eitthvað í mér, því þessum
gersemum tímdi ég alls ekki að
henda og því er sá stóri bunki nú
kominn inn í hillu hér heima hjá
okkur Sigga.
Þegar jarðskjálfti reið yfir Suð-
urland árið 2000 var ég búsett í
Reykjavík og komst ekki austur til
að vera hjá mömmu, pabba, bróð-
ur mínum og fjölskyldu þar sem
þjóðveginum var lokað. Þá var það
ómetanlegt að getað pakkað
sænginni í bílinn og brunað til
ömmu í Garðabæinn og eytt kvöld-
inu og nóttinni hjá henni í stað
þess að vera ein heima. Allt frá því
ég man eftir mér þá stóð amma
alltaf á tröppunum og veifaði þeg-
ar við fórum frá Hofsstöðum.
Þannig minnist ég þín í dag, elsku
amma, og ég veifa til baka.
Ásdís.
Mig langar til að minnast ynd-
islegrar ömmu minnar sem er lát-
in.
Amma var persóna sem ég bar
ómælda virðingu fyrir. Hún var
hæglát og nægjusöm, með ríka
réttlætiskennd og hafði einstak-
lega góða nærveru. Hún bar um-
hyggju fyrir öllum, stórum sem
smáum, mönnum og dýrum. Í
hennar augum voru allir jafningj-
ar og aldrei heyrði ég hana lasta
nokkurn mann eða hlut.
Allt frá því ég man eftir mér hef
ég verið ákaflega stolt af því að
geta sagt að Sigga á Hofsstöðum
væri amma mín.
Þegar ég hugsa til baka voru
það mikil forréttindi að búa í
næsta nágrenni við ömmu, geta
hlaupið yfir túnið heim til hennar.
Oft var hlaupið með stóran vina-
hóp, því allir þekktu ömmu, Siggu
á Hofsstöðum. Hún tók alltaf inni-
lega vel á móti okkur, hversu
mörg sem við vorum, sama hvert
erindið var og alltaf gaf hún sér
allan þann tíma sem til þurfti,
hvort sem það var til að föndra,
spila eða spjalla.
Nú á síðustu árum voru þeir
ófáir göngutúrarnir sem ég og
dætur mínar fórum heim að Hofs-
stöðum þar sem við nutum hlýju
og góðmennsku ömmu og kvaddi
hún okkur ætíð með sömu orðun-
um; „komiði bara sem oftast“ og
horfði svo á eftir okkur þar til við
vorum komnar úr augsýn.
Amma var mjög vel upplýst um
það sem fólkið hennar var að gera
hverju sinni og sýndi ávallt mik-
inn stuðning. Hún sýndi áhuga-
málum mínum og vinahóp mikinn
áhuga á mínum yngri árum og á
seinni árum voru það dætur mínar
sem hún fylgdist áhugasöm með
vaxa og þroskast.
Ég kveð ömmu með söknuði en
er jafnframt innilega þakklát fyrir
allan þann tíma og þær mörgu
góðu stundir sem við áttum sam-
an. Öll handavinna hennar sem
hún hefur gefið mér í gegnum tíð-
ina, teppi, koddar, styttur, myndir
og fleira, mun hlýja mér um
hjartarætur um ókomna tíð.
Hvíl í friði elsku amma.
Erla Guðný Gylfadóttir.
Það verður ekki annað sagt en
að jólin hafi verið kvödd með tár-
um á okkar heimili þegar amma
kvaddi okkur í hinsta sinn á síð-
asta degi jóla. Amma hafði það
alltaf fyrir sið að kveðja mann í
útidyrunum á Hofsstöðum því
ekki mátti fara með vitið úr hús-
inu eins og amma sagði. Þegar við
systkinin vorum sest inn í bíl og
vorum að leggja af stað frá Hofs-
stöðum sagði mamma: „Krakkar,
veifið nú ömmu ykkar og afa
bless,“ en þau stóðu ávallt í dyra-
gættinni
Hofsstaðir, þessi gamli sveita-
bær í miðjum Garðabæ, já það er
frekar ótrúleg sjón sem blasir við
þeim sem kemur að Hofsstöðum í
fyrsta skipti. Gamall bóndabær
umkringdur nýjum húsum og
nýrri kirkju í miðjum Garðabæ.
Þótt húsin risu í kringum Hofs-
staði og færu að þrengja að bæn-
um missti hann aldrei sálina, gula
bárujárnshúsið með rauða þakið,
dularfullan kjallara og með marr-
andi gólf. Það var frekar skrítið að
koma á Hofsstaði síðasta sumar
eftir að þú fluttir í Holtsbúð og
seinna á Vífilsstaði. Það var samt
notalegt að koma þangað og hitta
Jóhönnu og rifja upp skemmtileg-
ar minningar frá Hofsstöðum,
þær eru jú mjög margar.
Í fjóra mánuði fékk ég að búa
hjá þér þegar ég var að vinna í
Reykjavík, það var mér bæði mik-
ill heiður og það var gott að fá að
búa hjá þér á Hofsstöðum. Þú
hafðir reyndar orð á því við hana
Stínu hvað Jóhanna væri byrjuð
að drekka mikinn bjór á kvöldin
eftir að ég flutti inn til ykkar!
Nú er komið að því að kveðja
þig í hinsta sinn. Ekki ætla ég að
láta þig fara með vitið úr bænum
og mun að sjálfsögðu fylgja þér
síðasta spölinn.
Takk fyrir mig, takk fyrir allt
og ég bið að heilsa afa.
Ívar Sæland.
Við andlát Siggu systur minnar
minnist ég æskuáranna heima á
Hofsstöðum með gleði og birtu í
huga. Það var alltaf sólskin. Við
vorum fimm systurnar og gengum
allar í barnaskóla á Vífilsstöðum.
Það er margs að minnast. Pabbi
okkar var einu sinni spurður hvort
það væri ekki erfitt að búa og eiga
bara stelpur. Hann hélt nú ekki,
þær ynnu ekki síður en strák-
arnir.
Á Hofsstöðum var sveitabú-
skapur og öll sú vinna sem því
fylgdi. Að sumrinu gegndum við
allar systurnar þegar aldurinn
leyfði því ábyrgðarstarfi að flytja
mjólkina á hestakerru til kaup-
enda í Hafnarfirði og seinna í
Mjólkurbúið við Lækjargötu.
Einn fagran dag rétt fyrir jólin
sat ég hjá henni systur minni sem
var núna komin á hjúkrunarheim-
ilið á Vífilsstöðum. Við vorum að
horfa út um suðurgluggann en
hún var þar ein í herbergi og
henni leið vel. Við þekktum vel
Vífilsstaðahagana þar sem við fór-
um oft í berjamó austur í Vífils-
staðahlíð og víðar. Það rifjast ým-
islegt upp þegar maður lætur
hugann reika og það var alltaf svo
bjart yfir okkar æskuárum.
Guð geymi þig elsku systir.
Halldóra.
Nú hefur móðursystir mín
kvatt okkur eftir langa ævi og
margs er að minnast af þakklæti.
Þegar ég ólst upp í Hoftúni sem
var byggt út úr Hofsstaðalandinu
var gaman að koma að Hofsstöð-
um þar sem var sveitabúskapur
og alltaf mikið um að vera. Um-
hverfis voru holtin og mýrarnar,
víðáttan ein og fátt um byggð sem
síðar varð.
Sigga var húsfreyja á Hofs-
stöðum og kom ég oft þangað til
að leika mér við frændsystkini
mín allan ársins hring. Mæður
okkar voru samrýndar með lík
áhugamál en feður okkar kannski
síður. Samt var enginn útundan
og samheldni í hópnum sem má
þakka fyrir. Í heyskapartíð var
ævintýri að fá að vera með og
hjálpa til. Þegar Sigga bauð mér
matarbita man ég vel eftir því
hvað mér fannst brauðið hennar
miklu betra en mömmu minnar
sem notaði víst minni sykur í deig-
ið en gert var á Hofsstöðum.
Þegar báðar voru orðnar eldri
og höfðu misst sína eiginmenn
voru þær enn samtaka og fylgdust
að í mörgum sínum áhugamálum
eins og áður. Sigga bjó enn á
Hofsstöðum og móðir mín aðeins
austar á holtinu í Hofslundi. Þær
tóku þátt í hvers konar fé-
lagsstarfi sem höfðaði til þeirra
svo sem ferðalögum, handavinnu,
útivist og trjárækt. Traust var
mikið milli þeirra og ávallt gagn-
kvæmur stuðningur.
Síðustu árin fékk ég tækifæri til
að koma oft að Hofsstöðum og
heimsækja Siggu, drekka með
henni kaffi og lesa dagblöðin á
morgnana. Stundum ræddum við
um liðna tíma og var gaman að
fræðast um þá veröld sem nú er
horfin. Alltaf var ég velkominn og
fann vel þá hlýju sem einkenndi
allar móðursystur mínar og gerir
enn.
Guð blessi minningu Siggu
frænku minnar á Hofsstöðum.
Stefán Sólmundur.
Vinkona mín Sigríður á Hofs-
stöðum er látin. Fyrst hún gat
ekki verið heima á Hofsstöðum
vegna heilsubrests var gott að það
voru Vífilsstaðir. Kynni okkar
Siggu hófust er við skúruðum
samtíða nýjan Hofsstaðaskóla þá í
Safnaðarheimilinu frá haustinu
1977, þá spjölluðum við oft saman.
Ég vil meina að Sigga hafi ræktað
Garðbæinginn upp í mér alla tíð
síðan.
Oft hef ég leitað fróðleiks til
hennar um örnefni sem henni var í
mun að glötuðust ekki, um Vífils-
staði sem voru henni svo kærir.
Móðir hennar Sigrún Sigurðar-
dóttir var fædd og uppalin á Vífils-
stöðum, en foreldrar hennar
hættu búskap um 1913. Á Hælinu
vann Sigrún þar til hún giftist
Gísla Jakobssyni og gerðist hús-
freyja á Hofsstöðum, þar sem
Hofsstaðasystur fæddust og ólust
upp. Sigríður og Sveinbjörn mað-
ur hennar tóku við búskapnum
eftir foreldra hennar um 1945 og
hættu búskap á sjöunda áratugn-
um, er byggðin hafði risið um-
hverfis og þrengdi að. Áfram
bjuggu þau á Hofsstöðum og ólu
upp börn sín þar.
Við Sigga vorum samferða á
kvenfélagsfundi út á Garðaholt,
frá því að ég gekk í félagið, svo
lengi sem hún treysti sér. Hún var
stofnfélagi þess og hafði lengi það
hlutverk að taka myndir á fund-
um, sem hún raðaði í albúm og af-
henti félaginu, þannig stuðlaði hún
að varðveislu sögu félagsins. Sag-
an var henni áhugamál, stofnuð
var minjanefnd Kvenfélagsins
sem við Sigga og Greta Håkans-
son störfuðum í. Nefndin safnaði
og skráði muni sem Kvenfélagið
afhenti síðan bæjarstjóra. Komið
var upp vísi að safni í sýningar-
skápum í anddyri bæjarskrifstofa,
sem stóð þar í nokkur ár. Ekki
kom minjasafn, dvínaði því áhugi
kvenna á að gefa muni.
Skógræktarfélagið naut krafta
Siggu frá fyrstu tíð, enda var hún í
undirbúningsnefnd að stofnun fé-
lagsins árið 1988. Sigga lét sig ekki
vanta á vinnukvöld félagsins við að
moka skít, gróðursetja og hlúa að
plöntum enda naut hún útivistar í
góðra vina hópi. Fjöldi mynda er
til af Siggu á vettvangi félagsins
við störf og á ferðalögum, safn
þeirra var afhent á níræðisafmæli
hennar. Þær voru sýndar í afmæl-
inu, þar sem fjölskylda hennar
hafði sett upp sýningu á fjöl-
breyttu handverki hennar.
Ég naut þeirra forréttinda að
kynnast Siggu og vera vinkona
hennar, sem var einstaklega ljúf
og jákvæð manneskja, en ekki
skoðanalaus. Hún sagði mér að sér
og manni sínum hefði sárnað að
kirkjan á Hofsstöðum hefði ekki
fengið nafn staðarins, sem þau
bjuggust við. Minjagarðurinn á
Hofsstöðum heldur uppi nafni
staðarins til framtíðar.
Siggu var ætíð hugsað til sam-
félags okkar og hafði mikinn
áhuga á ritun sögu Garðabæjar
sem höfundur afhenti Garðabæ
nýlega, handrit upp á fleiri þúsund
blaðsíður. Sigríður var einstaklega
hógvær, hrósaði sér ekki af verk-
um sínum, þó að ekki séu verk
hennar tíunduð á prenti ennþá er
ég þess fullviss að hún kom að
ýmsum verkefnum s.s. að endur-
reisn Garðakirkju á fyrstu árum
Kvenfélagsins, eins er Samkomu-
húsið á Garðaholti var stækkað.
Ég kveð sómakonu og votta
fjölskyldu og vinum hennar sam-
úð, við minnumst þess sem hún
gaf okkur.
Erla Bil Bjarnardóttir.
Kveðja frá Skógræktarfélagi
Garðabæjar
Við minnumst kærs félaga, Sig-
ríðar á Hofsstöðum. Hún var í
undirbúningshóp og stofnfélagi
Skógræktarfélags Garðabæjar
árið 1988. Sigríður var gerð að
fyrsta heiðursfélaga á aðalfundi
félagsins 18. apríl 1999. Ekki vildi
Sigga sitja í stjórn er stungið var
upp á því við stofnun félagsins,
heldur vildi vera virkur félagi í
skógræktarstarfinu. Það hefur
hún svo sannarlega verið alla tíð
síðan þar til sjónin fór að svíkja
hana fyrir nokkrum árum og erfitt
var að ganga um í skógræktinni.
Alla tíð hefur Sigga fylgst með og
hvatt til dáða. Því vorum við fé-
lagar hennar í Skógræktarfélag-
inu glöð er hún ásamt systur sinni
og dóttur mætti í sumar upp í
Smalaholt við formlega opnun
nýrra útivistarstíga og trjásýnir-
eits. Smalaholtið er okkur skóg-
ræktarfólki sérlega kært því það
er fyrsta svæði félagsins.
Sigga hafði gaman af að taka
þátt í ferðum félagsins s.s. upp í
Brynjudal þar sem félagið ræktar
jólatrjáaskóg, austur að Gadd-
stöðum í Aldamótaskóga Skóg-
ræktarfélaganna, einnig við gróð-
ursetningar í Garðakirkjugarði að
ógleymdum haustferðum félags-
ins. Eitt sinn bauð hún stolt skóg-
ræktarfélögum til dóttur sinnar
og tengdasonar að skoða ræktun
þeirra að Espiflöt í Bláskógar-
byggð; „hvílíkt blómahaf“.
Skógræktarfélagið varðveitir
minningar um Siggu við ýmis
skógræktar- og félagsstörf þar
sem hún var jafnan kát er sest var
í kaffipásum og spjallað. Hún var
útivistarkona sem átti mörg
áhugamál, henni var annt um
heimabyggð sína og miðlaði fróð-
leik til okkar hinna um fyrri tíð og
örnefni í Garðabæ.
Skógræktarfélagar minnast
heiðursfélaga síns sem ljúfrar og
elskulegrar konu.
Innilegar samúðarkveðjur til
aðstandenda hennar.
Fyrir hönd Skógræktarfélags
Garðabæjar,
Kristrún Sigurðardóttir
og Barbara Stanzeit.
Kveðja frá Kvenfélagi
Garðabæjar
Miðvikudaginn 18. janúar
kveðjum við hinstu kveðju Sigríði
Gísladóttur frá Hofsstöðum í
Garðabæ, heiðursfélaga Kven-
félags Garðabæjar. Sigríður bjó
alla sína tíð á Hofsstöðum og var
ætíð kennd við bæinn.
Sigríður, ásamt systrum sínum,
var árið 1953 einn af stofnfélögum
Kvenfélags Garðahrepps eins og
félagið hét upphaflega og vann
hún eins og hinir stofnfélagarnir
að endurreisn Garðakirkju, en
endurreisn Garðakirkju var meg-
intilgangur þess að konur komu
saman og ákváðu að stofna kven-
félag í Garðahreppi. Hún var öflug
kvenfélagskona og tók virkan þátt
í starfi félagsins af sinni alþekktu
hógværð. Hún sat í ýmsum nefnd-
um, var mjög áhugasöm um gróð-
urreiti og ræktunarstarf félagsins
og ekki má gleyma ljósmynda-
áhuga hennar, en í myndum henn-
ar speglast saga fyrstu ára félags-
ins. Hún lá heldur aldrei á
kröftum sínum við fjáraflanir og
basara.
Sigríður var gerð að heiðurs-
félaga á 50 ára afmæli félagsins
árið 2003 í þakklætisskyni fyrir
farsælt og heilladrjúgt starf í
þágu félagsins.
Að leiðarlokum þökkum við
Sigríði áralangt og gott samstarf
og vottum ástvinum hennar öllum
samúð.
Blessuð sé minning Sigríðar
Gísladóttur á Hofsstöðum.
Jóna Rún Gunnarsdóttir,
formaður.
Sigríður
Gísladóttir