SunnudagsMogginn - 19.02.2012, Blaðsíða 22

22 19. febrúar 2012
Það er ekki öll vitleysan eins,“ er haft áorði, þegar gengur fram af fólki, en íupphrópuninni er líka þakklætisvottur.Það er einhvern veginn bærilegra þeg-
ar nokkurrar fjölbreytni gætir, líka þótt vitleys-
an eigi í hlut.
En hún ætlar engan enda að taka
En hver vitleysan af annarri, sem rekja má til
núverandi ríkisstjórnar er oftast eins og eineggja
margburar séu að birtast. Þótt þær snúist um
hin ýmsu efni eru þær þrátt fyrir allt svo keim-
líkar, að varla má þekkja þær í sundur. Hæsti-
réttur ógilti almennar kosningar í fyrsta sinn í
sögunni, þegar kjósa átti til „stjórnlagaþings“.
Það þarf ekkert smáræði til að 6 dómurum rétt-
arins af 6 þyki slík úrlausn vera óhjákvæmileg.
Svo einstæð sem úrlausn réttarins vissulega var
má hiklaust halda því fram að viðbrögð núver-
andi ríkisstjórnar hafi náð því að vera einstæð-
ari. Engin ríkisstjórn í vestrænu lýðræðisríki
hefði brugðist þannig við ótvíræðri ákvörðun
æðsta réttar lands eins og hún leyfði sér að
gera. Íslenska ríkisstjórnin ákvað sem sagt að
hafa dómin í raun að engu. Hún náði þó ekki
meirihluta þingmanna kringum þá ósvinnu,
sem var örlítil lýðræðisleg huggun.
Því miður kom á daginn að hópurinn, sem
kosinn hafði verið með eindæma dræmri þátt-
töku í almennri kosningu, sem Hæstiréttur að
auki ógilti, var þannig innréttaður þegar á
reyndi að hann ákvað að leika leikinn með rík-
isstjórninni í hinni stjórnskipulegu tragedíu. Þar
með úrskurðaði sá hópur í raun að hann væri
eina sannaða úrtak íslensku þjóðarinnar,
(nokkrir tugir af 300 þúsundum), sem örugg-
lega var óhæft til að undirbúa breytingar á
stjórnarskránni, sem að auki var engin brýn
nauðsyn á að ráðast í. Það kom því ekki mjög á
óvart að hinn ruglingslegi og óbrúklegi texti
með hugmynd að stjórnarskrá fyrir Ísland, sem
var hrærður saman á slíkum forendum, skyldi
að lokum verða samþykktur samhljóða af
hópnum.
Það kom heldur ekki á óvart að forsætisráð-
herrann, sem las ekki fyrsta Icesave-sam-
komulagið yfir og heimtaði að þingheimur
samþykkti það líka ólesið, skyldi ekki hafa tek-
ið afstöðu til eins einasta atriðis í þessum sam-
setningi, en krefðist þess þó að hann yrði af-
greiddur. Þessi vitleysa er því frábrugðin
öðrum að hún er alltaf eins. Og þetta heldur
áfram. Hið svokallaða „stjórnlagaráð“ lauk
störfum og afhenti frá sér plaggið. Það er ekki
lengur til sem slíkt. Umboð þess var á starfs-
tímanum lítið sem ekkert, en því litla var að
fullu lokið. Frá þessu var skýrt á heimasíðu
„ráðsins“. Hvergi er á vef Alþingis að finna
stafkrók um að þetta stjórnlagaráð sé enn þá
til.
Það fólk, sem áður lét hafa sig í að sitja í
„stjórnlagaráði“, þrátt fyrir úrskurð Hæsta-
réttar, hefur ekki ríkari rétt til þess nú að láta
þetta mál til sín taka en nálægur karlakór eða
fimleikafélag. Og raunar lakari forsendur og
minni rétt, eins og áður var rakið. En rík-
isstjórn landsins og sumum þingmanna hennar
þykir bersýnilega sem botni vitleysunnar sé
enn þá ekki náð.
Aukin sundrung uppskrift að sátt
Og svo segist ríkisstjórnin vilja leita eftir af-
stöðu þjóðarinnar í atkvæðagreiðslu, sem á að
snúast um allt annað og taka mun alla athygli.
Sama ríkisstjórnin og hamaðist gegn því að
þjóðin fengi að hafa sitt að segja um Icesave í
tvígang, ríkisstjórnin sem neitar þjóðinni um að
segja álit sitt á aðlögunargöngunni inn í ESB
ætlar að hafa þjóðaratkvæði um stjórnarskrá
sem er fullkomlega samhengislaust plagg, eins
og nánast hver einasti fræðimaður sem tjáð sig
hefur um það hefur bent á, og ekki er nokkur
vegur að kynna þjóðinni á þeim tíma sem er til
stefnu.
Þessi sama ríkisstjórn hefur frá fyrsta starfs-
degi staðið fyrir uppnámi í einni höfuðgrein
þjóðarinnar, sjávarútveginum. Og hvaða for-
sendu gefur hún sér fyrir því skaðræðisverki? Jú,
hún segist vera að skapa sátt um sjávarútveginn
með því að setja þar allt á annan endann og láta
hann búa við algjöra óvissu ár eftir ár um fram-
tíð sína. Látið var að því liggja að Jón Bjarnason,
fyrrverandi sjávarútvegsráðherra, hefði borið sig
eitthvað vitlaust að í „sáttaverkinu“ og því hefði
verið nauðsynlegt að gera atlögu að honum,
þegar bak hans vissi að forkólfum ríkisstjórn-
arinnar. En Jón upplýsti í yfirgripsmiklu viðtali í
Morgunblaðinu hvernig allt var í pottinn búið.
Málið var fyrir löngu tekið af réttskipuðum ráð-
herranum. Það gerðu Jóhanna og Steingrímur,
sem skipuðu ráðherranefndir og síðan þing-
mannanefndir ríkisstjórnarflokkanna hverja eftir
aðra sem þvældust auðvitað fyrir öllum eðlileg-
um vinnubrögðum. Ekkert var því við Jón að
sakast. Og sannleikurinn var opinberaður úr
óvæntri átt. Það voru til menn sem Steingrímur
hafði ekki uppburði til að segja að þegja, né að
leggja á hendur, en hvort tveggja gerir hann í ís-
lenskum þingsal. Það voru búrókratarnir í
Brussel. Þeir sömu sem hann lét verða sitt fyrsta
verk að bugta sig svo rækilega fyrir að dapurlegt
var að sjá vitnisburðinn um. Þessir stórlaxar
töldu sig þess umkomna að fagna sérstaklega og
skriflega brottrekstri Jóns Bjarnasonar úr sínum
stól og þá þar með að fagna þeim sem settist í
staðinn. Þær yfirlýsingar voru niðurlægjandi fyr-
ir sjálfstæða þjóð en eru þó aðeins forsmekk-
urinn ef illa fer. Það er vísast ekki nokkur maður
lengur í vafa um að Steingrímur J. Sigfússon er á
hraðferð gegn hagsmunum þjóðarinnar í ESB-
málinu. Hann hefur svo rækilega svikið sitt fólk
og sína kjósendur í stóru og smáu í þeim efnum
að næsta skrefið í svikaferlinum er í rauninni
Reykjavíkurbréf 17.02.12
Alltaf bætist í sekkinn